Żyrafy nie są przyjazne stokom (główne wyzwanie dla ich ochrony)
Nowe badania ujawniły często pomijane ograniczenia mobilności żyraf, które podważają utarte od dawna wyobrażenia o ich zdolności przystosowania się do określonych krajobrazów.
Kiedy wyobrażamy sobie żyrafy wędrujące po afrykańskich sawannach, pamiętamy, jak nieograniczona jest ich wolność. Ale czy tak jest naprawdę?
Nowe badanie ujawniło niedawno, że jego rzeczywistość jest znacznie bardziej ograniczona, niż nam się wydawało, podyktowana dostępnością wody i pożywienia, ale także kształtem samej Ziemi.
Badania zaprezentowane na dorocznym spotkaniu Brytyjskiego Towarzystwa Ekologicznego w Liverpoolu wykazały, że: nachylenie terenu jako czynnik rozstrzygający co wpływa na poruszanie się żyraf.
Badanie obejmowało śledzenie przez GPS ruchów 33 żyraf (10 samców i 23 samic) w pięciu rezerwatach Republiki Południowej Afryki.
Według , dane wykazały, że żyrafy mają silną preferencję płaska ziemiatoleruje nachylenia do 12 stopni tylko wtedy, gdy nagroda w postaci bujnej lub bogatej w składniki odżywcze roślinności przewyższa wysiłek.
Już zboczach o nachyleniu większym niż 20 stopni mają bezwzględny limit, co czyni te obszary niedostępnymi dla tych zwierząt.
„Nasze badanie pokazuje, że żyrafy zdecydowanie wolą płaskie obszary” – wyjaśniła Jessica Granweiler, doktorantka na Uniwersytecie w Manchesterze w Wielkiej Brytanii. „Te zwierzęta tolerują pewne nachylenie w dostępie do pożywienia, ale nie mogą dotrzeć do obszarów o nachyleniu większym niż 20°. I wstrząsający kiedy patrzymy na mapy dystrybucji.”
W Namibii i Tanzanii jest ich około 8 000 km2 które mogą być bezużyteczne dla żyraf, prawie o połowę mniejszych od Walii. W Kenii i Republice Południowej Afryki jest ich około 4000 km2 które mogą być bezużyteczne.
Ale „jeszcze bardziej niepokojące jest to, że ze wszystkich krajów, które zmapowaliśmy, co trzeci miał więcej obszarów nienadających się do użytku na obszarach chronionych niż poza nimi” – podkreślił badacz.
Problem ten staje się jeszcze większy, gdy rezerwaty są odgradzane, co często zdarza się w Republice Południowej Afryki. „Jeśli rezerwat ma powierzchnię 200 akrów, ale pośrodku znajduje się duża góra, z perspektywy żyrafy rezerwat ten nie przekracza 200 akrów” – stwierdziła Jessica. „Musimy zacząć włączać topografia w planowaniu ochrony żyraf i ocenie siedlisk”.
