Zniszczony raj: jak żyje „najgrubszy naród” po wyczerpaniu wszystkich zasobów kraju

Nauru to maleńka wyspa na Oceanie Spokojnym w pobliżu równika, około 3 000 km na północny wschód od Australii. Jej powierzchnia wynosi około 21 kilometrów kwadratowych. Dla porównania, najmniejsza z dzielnic Kijowa, Peczerska, ma również około 20 kilometrów kwadratowych. Z całkowitą populacją wynoszącą około 11 000 osób, Nauru jest jednym z najmniejszych państw na świecie pod tym względem.

Turyści rzadko odwiedzają Nauru, ponieważ nie ma ono ciekawych atrakcji turystycznych i jest bardzo oddalone od gęsto zaludnionych regionów świata. Jedynym sposobem na dotarcie do Nauru jest droga powietrzna, ponieważ rafy koralowe otaczające wyspę uniemożliwiają dokowanie tu dużych statków turystycznych.

Nauru była kiedyś jedną z najbogatszych wysp w przeliczeniu na jednego mieszkańca ze względu na niewielką populację i przemysł wydobywczy fosforanów. W latach 70-tych PKB per capita wyspy wynosiło aż 177 000 USD rocznie (dziś skorygowane o inflację), w porównaniu do zaledwie 44 000 USD w USA.

Ludzie byli tak bogaci, mówi Ruhi, że uciekali się do „szalonej rozrzutności”. Na przykład na wyspie znajduje się wysypisko śmieci z dziesiątkami supersamochodów, które rdzewieją od tamtych czasów. Lokalny mieszkaniec powiedział podróżnikowi, że jeden z policjantów kupił Lamborghini, ale nie mógł go używać, ponieważ był zbyt gruby.

Jednak pierwotne złoża fosforanów Nauru wyczerpały się, a wyspa pozostała bez źródła dochodu. W międzyczasie krajobraz wyspy został tak zdegradowany przez wydobycie fosforanów, że uprawa roli stała się niemożliwa.

Cała żywność musi być teraz importowana. Ze względu na oddalenie wyspy, większość importowanej żywności to konserwy. To właśnie przyczyniło się do epidemii otyłości w tym kraju.

„Na tych zniszczonych ziemiach, gdzie owoce i warzywa nie mogą rosnąć, przetworzona i tłusta żywność stała się normą. Światowa Federacja Otyłości uznaje Nauru za najbardziej otyły kraj, z około 60% otyłej populacji” – mówi podróżnik.

Oczywiście świeże owoce i warzywa nadal można znaleźć na półkach lokalnych sklepów, ale są one zbyt drogie, aby stać się podstawowym pożywieniem mieszkańców wyspy. Na przykład kalafior kosztuje 12,45 USD za sztukę, a arbuz prawie 41 USD.

Wyspa ma najwyższy wskaźnik palenia na świecie wynoszący 52,1%, a nawet nieco więcej kobiet pali niż mężczyzn, co jest bardzo nietypowe.

Jeśli chodzi o planowanie wyspy, Ruhi zauważa, że nie ma oficjalnej stolicy, chociaż ustawodawca i kilka biur rządowych znajduje się w wiosce Jaren. Jest też tylko jeden posterunek policji, straż pożarna i lotnisko. Obecnie na wyspie znajduje się tylko jeden bank, a nieliczne bankomaty rzadko wypłacają środki.

Z tego powodu, jak mówi, najlepiej jest podróżować na Nauru z gotówką, a walutą jest dolar australijski.

Pod koniec swojego filmu podróżnik dochodzi do rozczarowującego wniosku.

„Iluzja bogactwa, w której Nauru nagle pogrążyło się pod koniec lat 60. spowodowała, że jedno pokolenie źle zrozumiało znaczenie ciężkiej pracy i edukacji. Rządowi nie udało się zaplanować przyszłości i wyczerpał zasoby narodowe. Ta mała wyspa, z ranami, których nie można wyleczyć, stoi przed nami jako podsumowanie tego, co dzieje się na świecie i jako lekcja, o której ludzkość musi zawsze pamiętać” – mówi Ruhi.

Źródło: unian.net