Znasz polianty? Magia powtarzających kwitnienie róż z powodzią kwiatów

Przyjrzyjmy się, skąd pochodzą te róże. XIX wiek był punktem zwrotnym w hodowli róż. Europejskie wielkokwiatowe i często pachnące odmiany róży galijskiej zostały skrzyżowane z różami importowanymi z Azji Południowo-Wschodniej. Dzięki temu róże uzyskały bardzo pożądaną powtarzalność kwitnienia od czerwca z krótszymi przerwami do przymrozków.

Wszystkie te róże mają kwiaty o wielkości 8 cm lub więcej. Dlatego też na łodydze kwiatowej znajduje się stosunkowo niewiele kwiatów. Ale nagle pojawiła się inna, całkiem nowa możliwość. Pojawiła się ona dzięki importowi innych gatunków dzikich róż z Japonii, wschodnich Chin i Korei.

Róża wielokwiatowa (Rosa multiflora)

Ta wytrzymała roślina drzewiasta ma raczej charakter róży pnącej niż odpornej rośliny sadowniczej. Na otwartej przestrzeni gałęzie wyginają się łukowato w dół, a krzew osiąga wysokość ponad dwóch metrów. Jeśli jednak jest w stanie podeprzeć się swoimi haczykowatymi kolcami o otaczające drzewa, może osiągnąć wysokość do 5 metrów.

Na cienkich gałęziach znajdują się dziesiątki kwiatów ułożonych w typowy piramidalny kwiatostan. Ich kolor jest czysto biały, mają pięć płatków zwieńczonych koroną, a ich rozmiar wynosi zaledwie około dwóch centymetrów. Charakterystyczne są żółte pylniki. Obfitość kwiatów może całkiem zakryć zieleń liści. Róża wielokwiatowa kwitnie w czerwcu i lipcu. Jesienią jednak znów urzeka z daleka dzięki obfitości owoców róży. Są one zwykle kuliste lub wydłużone, pomarańczowo-czerwone i mają tylko około 5 mm wielkości.

Róża wielokwiatowa została opisana jako gatunek już w 1784 roku, ale do Europy dotarła dopiero około 1864 roku. W 1860 r. róża Wichura, która jest bardzo podobna do róży wielokwiatowej, została sprowadzona z Azji Wschodniej (R. wichuraiana). Trzecim gatunkiem wykorzystanym w hodowli nowej grupy róż była róża piżmowa (R. moschata), również pączkujące i białe, które jednak wyróżniały się długim okresem kwitnienia i zapachem.

Narodziny poliantu

Wysiłek hodowlany polegał na przekształceniu mocnych krzewów oryginalnego gatunku w niskie krzewy nadające się do regularnych rabat. Drugim ważnym celem było doprowadzenie nowej odmiany do wielokrotnego kwitnienia.

Oba te cele udało się zrealizować dość wcześnie. Pierwszy polyanthus jest uważany za Paquerette wyhodowana we Francji w 1872 roku. Ma tylko około 50 cm wysokości, a jej białe kwiaty są pełne i mają około 4 cm wielkości. Wkrótce pojawiły się inne odmiany. Polianty stały się bardzo popularne ze względu na łatwość uprawy. Nadawały się do małych ogrodów i dużych obszarów.

Jednak nie każda róża, która ma wiele kwiatów o wielkości do 5 cm, jest poliantą. Inne cechy wymienione w poniższej tabeli muszą być również obecne, aby zostać zaliczonym do tej grupy:

Kwiaty Polyanthus mogą być pojedyncze (tj. z 5 płatkami), półpełne lub pełne. Kolory są różne, ale przeważają różowe i białe. Róże te zwykle kwitną wielokrotnie i zazwyczaj nie pachną.

Pojawiają się poliantahybrydy

Hodowcy róż nadal poszukiwali innych możliwości wzbogacenia swojej oferty. Dlatego też krzyżowano polianty z odmianami róż wielkokwiatowych. Pierwszą różą z nowej grupy, którą nazwano poliantahybrydami, była odmiana z Danii z 1911 roku. Rödhäte, które do dziś można dość często zobaczyć. Kwiaty o wielkości około 7 cm są różowoczerwone.

Róże zaliczane do tej grupy powinny być wyprostowanymi krzewami o wysokości od 50 do 120 cm. Kwiaty o różnych kolorach są zwykle półpełne lub pełne z pustym środkiem, o wielkości od 4 do 7 cm, gdy są w pełni otwarte. Na łodydze znajduje się około dziesięciu kwiatów na kwiatostan. Z reguły powtarzają kwitnienie niemal bez przerwy i nie pachną.

Uprawa

Polyanthus i polyantahybrids są łatwe w uprawie. Umieść je w miejscu nasłonecznionym lub zacienionym przez część dnia. Zwykła gleba ogrodowa jest wystarczająca, a podlewać należy je tylko w okresach długotrwałej suszy. Najlepszy czas na sadzenie sadzonek z otwartymi korzeniami, w balotach i pojemnikach to październik i pierwsza połowa listopada.

• Róże należy sadzić na rabatach w odległości około 50 cm od siebie.
• Otwór do sadzenia powinien być na tyle głęboki, aby korzenie nie obracały się do góry.
• Sadzić tak, aby punkt szczepienia znajdował się około 5 cm pod powierzchnią gleby. Następnie dociśnij i podlej.
• Każdej zimy przed nadejściem silniejszych mrozów należy dodać wiadro kompostu. Oczywiście należy go ponownie usunąć podczas przedwiosennych porządków.

Podstawowe cięcie przeprowadza się w połowie marca, gdy w ogrodach kwitną nawłocie lub forsycja. Najpierw należy wyciąć wszystkie zamarznięte i połamane pędy. Należy również usunąć cienkie, proste pędy wokół szyjki korzeniowej, które wyrastają z podkładki. Następnie należy przyciąć pozostałe pędy do około połowy wysokości krzewu. Po ogólnych porządkach jest to dobry czas na dodanie pełnego nawozu mineralnego lub organiczno-mineralnego.

Podczas sezonu wegetacyjnego chwastów, motyki i odciąć całe kwiatostany po kwitnieniu. Usuwanie pojedynczych kwiatów jest trudne. Choroby, na które można się natknąć, to czarna plamistość liści i mączniak prawdziwy. Intensywność tych chorób grzybowych można zmniejszyć poprzez wielokrotne opryski chemiczne. W sprzedaży dostępnych jest kilka odpowiednich produktów. Róże z tych grup nadają się również do aranżacji w wazonach, ale nawet jeśli zostaną przycięte na początku kwitnienia, zwykle utrzymują się tylko przez trzy do pięciu dni.

Uwaga końcowa

W katalogach i cennikach czasami znajdujemy polianty i poliantahybrydy oznaczone jako małe róże sadownicze lub parkowe. Nie jest to logiczne, ponieważ zasada dla róż sadowniczych jest taka, że muszą one osiągnąć minimalną wysokość co najmniej 120 cm w ciągu dwóch do trzech lat, ale zwykle są one znacznie większe. Przycina się je blisko ziemi, nie skracając pędów. Polyanthus i polyantahybrids są krótsze i przycinanie jest konieczne.

Ciekawe polianty

Ciekawe poliantahybrydy

O autorze

Jiří Žlebčík jest botanikiem. Od dziesięcioleci bada i uprawia rośliny w Instytucie Badawczym Ogrodnictwa Krajobrazowego i Ozdobnego Silva Tarouca, w którym znajduje się niezwykle inspirujący Ogród Dendrologiczny, otwarty dla publiczności. Więcej na stronie dendrologickazahrada.cz

Źródło: magazyn Receptář, dendrologickazahrada.cz