Vidas Rachlevičius: Dopiero po ogłoszeniu wyborów stało się jasne, że kraj pogrąża się w chaosie

Media głównego nurtu w Paryżu były powściągliwe od czasu wyborów i unikały nazywania głównego problemu kraju – prezydenta Macrona, który jest autorem tego zupełnie niepotrzebnego dramatu, który będzie kosztował całą Europę.

Popełnił on największy polityczny błąd w swojej karierze, a jego narcyzm zasiał chaos.

Co najważniejsze, podważył zaufanie do Francji pod każdym względem.

Jedna z najsilniejszych gospodarek w UE?

Europejska autonomia strategiczna?

USA izolują się, a Francja przejmuje przywództwo w obliczu rosyjskiego zagrożenia?

Zapomnij.

Już dawno było jasne, że Wielka Brytania wybierze nudny, technokratyczny rząd Partii Pracy, który w niewielkim stopniu przyczyni się do wzrostu gospodarczego, ale zapewni płynną transformację i stabilną sytuację.

I tak też się stało.

Gdy tylko Macron ogłosił wybory, stało się jasne, że kraj pogrąża się w chaosie.

To zawsze pieniądze, które kochają pokój, najlepiej wyczuwają niebezpieczeństwo. Już w połowie czerwca dane Bloomberga wskazywały, że łączna wartość wszystkich akcji notowanych na rynku londyńskim wynosiła 3,18 bln USD, w porównaniu do 3,13 bln USD w Paryżu.

Do tego czasu stolica Francji wiodła prym, ale inteligentne pieniądze przeniosły się do Londynu i innych miejsc.

Rynki obligacji również źle zareagowały na sukces radykalnej lewicy. Kto może zaufać rządowi, który będzie zainfekowany radykalną lewicą i całym związanym z nią politycznym marginesem?

Jest to Partia Socjalistyczna, Partia Komunistyczna, klasyczni Zieloni, tak zwani woo-woo Zieloni, islamiści, nienawidzący Ameryki, Izraela, NATO aktywiści Antify i wszelkiego rodzaju obudzeni.

Jaki może być rząd?

E. Macron zaprosił J.L. Melenchona na barykady przeciwko Le Pen. Teraz ma nadzieję zostać premierem i wprowadzić swój katastrofalny program gospodarczy.

E. Macron nie może sobie na to pozwolić, ale nie może też odmówić zrobienia miejsca dla J.L. Melenchona, który w kategoriach zachodnich jest typem całkowicie toksycznym.

Jeśli coś mu się nie spodoba lub nie dostanie tego, czego chce, element, który reprezentuje, natychmiast wyjdzie na ulice, by siać spustoszenie, palić i rozbijać.

Inni sugerują rząd technokratyczny, taki jak rząd Mario Draghiego we Włoszech w latach 2021-2022, lub nawet rząd mniejszościowy, który nieustannie tonie w kompromisach.

Jednak żadne z tych rozwiązań nie jest zrównoważone w dłuższej perspektywie, a nowe wybory są nieuniknione. Ten chaos będzie korzystny tylko dla pani Le Pen, która go wykorzysta i zwycięży.

Program gospodarczy pani Le Pen nie jest żadnym cudem, ale program J.L. Melenchona to kompletna katastrofa.

Planuje on 150 miliardów euro dodatkowych wydatków publicznych, natychmiastowy wzrost płac w sektorze publicznym o 10%, darmowy transport i obniżenie wieku emerytalnego do 62 lat, a także długoterminowe plany zatrudnienia większej liczby nauczycieli i pracowników służby zdrowia oraz większe inwestycje w zieloną energię.

Wszystko to miałoby zostać sfinansowane z wyższych podatków od osób prawnych, podatku od majątku i większych pożyczek.

Bloomberg prognozuje, że zadłużenie kraju wzrośnie do 130% PKB do 2027 roku. Zwyczajowo przyjmuje się, że dług lub pułap zadłużenia nie powinien przekraczać 60% PKB (pod koniec ubiegłego roku dług Litwy wynosił około 38% PKB).

Największym problemem jest to, że we Francji i w całej strefie euro, w tym na Litwie, wiele osób stało się całkowicie zależnych od stale rosnących wydatków publicznych.

Większość francuskich wyborców głosowała za zwiększeniem deficytu budżetowego i pożyczek.

Może to potrwać kilka lat, a potem nastąpi katastrofa.

Jak powiedziała Margaret Thatcher, socjalizm jest w porządku, dopóki nie skończą się pieniądze.

Ale pieniądze się skończą i Francja stanie w obliczu greckiego scenariusza.

Pamiętacie?

Ale skala katastrofy będzie inna.

Ale J.L. Melenchona ignorują wszystkie ostrzeżenia i nie mają zamiaru oszczędzać pieniędzy; liczą na to, że ich sąsiedzi ich uratują.

Tak więc, prędzej czy później, system francuskiego socjalizmu upadnie, a ironia polega na tym, że to odważna skrajna lewica doprowadzi do tego upadku, a nie prawica, której ludzie ciągle się boją.

Eksperci uważają, że trudno sobie wyobrazić, by Europejski Bank Centralny przyszedł na ratunek skrajnie lewicowemu rządowi.

Przy okazji przypomnę, że Litwa jest w strefie euro…