Trudne przyjęcie oczywistych środków zaradczych – 18.01.2025 – Candido Bracher

„Jak długo jeszcze będą odrzucane oczywiste środki zaradcze?”

Utożsamiałem się z oburzeniem zawartym w tym zdaniu, gdy pomyślałem o powtarzających się frustracjach w walce z , czego dowodem jest utrzymywanie się emisji gazów cieplarnianych (GHG), manewry dywersyjne stosowane przez kraje produkujące ropę naftową na konferencjach klimatycznych (COP) , w kontynuacji dotacji na wydobycie i zużycie ropy i gazu, a przede wszystkim w oporze wobec przyjęcia, moim zdaniem, „oczywistego remedium” na kwestię klimatyczną: ustalenia globalnej ceny za emisje GHG, który dla uproszczenia nazywamy „węglem”.

Ale nie o to chodziło. Powyższy wyrok został wydany przez parlament angielski 25 maja 1938 r., ponad rok przed inwazją Niemiec na Polskę i prawie pięć lat po pierwszym z jego wielokrotnych ostrzeżeń dotyczących eskalacji zbrojeń i wojowniczego usposobienia Niemiec.

Historia jest dobrze znana. Zaskoczyło mnie to, że cztery rozdziały filmu dokumentalnego „Churchill at War” (Netflix) przykuły naszą uwagę, opowiadając jednocześnie historię, którą już znamy.

Wierzę, że sztuka narracji polega na narysowaniu ludzkiego profilu człowieka, który uważał się za nadczłowieka – a czasami tak się wydawało – nadczłowiekiem, i umieszczaniu go w jego specyficznych okolicznościach.

Poznajemy postać, której nieustraszoność graniczy z szaleństwem. Jest taki epizod (opowiedziany w jego książce „Minha Mocidade”), w którym podczas gry dla nastolatków zostaje osaczony przez brata i kuzyna na klifie nad wąwozem. Zamiast się poddać, rzucił się na sosnę, której wierzchołek znajdował się na wysokości mostu i nie mogąc się utrzymać, spadł z dużej wysokości i przez trzy dni był nieprzytomny.

Z serialu dowiadujemy się, że jako dorosły młody człowiek, który stał się ważnym politykiem, po dotkliwej porażce podczas I wojny światowej, jako główny dowódca brytyjskiej marynarki wojennej, postanawia wrócić do armii w charakterze kombatanta. ; Jego towarzysze broni są pod wrażeniem odwagi tego majora, który bierze udział w 37 najazdach na niebezpieczną przestrzeń pomiędzy okopami, zwaną „ziemią niczyją”. Jeszcze bardziej imponujące było wyjaśnienie, jakie podał, aby w takich sytuacjach nigdy nie kryć się pod ostrzałem wroga: „Kiedy usłyszysz huk przechodzącego obok ciebie strzału, oznacza to, że już minął, więc nie ma sensu rzucać się na ziemię. „

Podążamy za Churchillem przez różne fazy II wojny światowej: inspirującym przywódcą w czasie, gdy Brytyjczycy zostali zbombardowani i osamotnieni w wojnie z Niemcami; odważny wojownik, który nigdy nie zaprzestał ataków powietrznych na Berlin, mimo że był wyraźnie gorszy militarnie; uwodzicielski polityk i dyplomata, zabiegający o zdobycie sprzętu wojskowego i wciągnięcie Stanów Zjednoczonych Roosevelta do wojny; głowa państwa dążąca do utrzymania swojej pozycji negocjacyjnej nawet w obliczu silniejszych sojuszników, takich jak USA i stalinowski ZSRR, wreszcie polityk zwycięski militarnie, ale wkrótce potem pokonany w próbie reelekcji na premiera koniec wojny.

Pod koniec czwartego odcinka, gdy Churchill odzyskuje stanowisko premiera, w 1951 roku, w wieku 76 lat, nie sposób nie poczuć – oprócz naturalnego podziwu – uczucia, a nawet wdzięczności za ten bohaterski, a zarazem jakże ludzki postać.

Wierzę, że fascynacja historią wynika nie tylko z wyraźnej manichejskiej sytuacji przeciwstawienia dobra ze złem i projekcji podziwianych do dziś przywódców – takich jak Churchill, Roosevelt i DeGaulle – ale także i przede wszystkim z faktu, że że jest to przykład jasnej historii zdolności artykulacyjnej większości uprzemysłowionego świata, aby stawić czoła poważnemu zagrożeniu.

Zanim będziemy podekscytowani tym zachęcającym precedensem, teraz, gdy ludzkość stoi przed wyzwaniem, jakim jest globalne ocieplenie, warto pamiętać o decydującej roli, jaką przypadek odegrał w drugiej wojnie światowej, powodując tak korzystny wynik.

Pierwszy łut szczęścia przyszedł na przełomie maja i czerwca 1940 r., kiedy spokojne morze i zachmurzone niebo nad kanałem La Manche umożliwiły ewakuację ponad 330 000 brytyjskich żołnierzy uwięzionych w Dunkierce, pomiędzy armią niemiecką a morzem. Gdyby nie warunki pogodowe, które nie pozwoliły na akcję niemieckich sił powietrznych, żołnierze brytyjscy zostaliby wzięci do niewoli, a „walki zostałyby przerwane z powodu braku myśliwców”.

Drugi ważny czynnik nie zależał od szczęścia, ale od nieudolności wroga. W czerwcu 1941 roku, gdy cieszył się już ogromną przewagą na kontynencie i mógł nawet poczekać na dogodniejszy moment do śmiertelnego ataku, Hitler podjął decyzję o otwarciu drugiego frontu wojennego, unieważniając pakt podpisany z ZSRR.

Ten odosobniony fakt dał impuls do zbrojeń Anglii w drodze negocjacji z USA, a później, po bitwie pod Stalingradem, zadecydował o klęsce Niemiec. Wreszcie zasadniczym błędem krajów Osi był japoński atak na Pearl Harbor w grudniu 1941 r., wciągając w wojnę USA, które dotychczas bardzo niechętnie brały w niej udział.

Dokonując porównania II wojny światowej z walką z globalnym ociepleniem, warto pamiętać, że w tym przypadku nie można liczyć na szczęście. , a jego zachowanie jest przewidywalne przez naukę. Aby stawić czoła wyzwaniu zerowej emisji dwutlenku węgla w rozsądnym horyzoncie czasowym, konieczna będzie duża zdolność do globalnego łączenia w połączeniu z nowymi technologiami.

Dzisiejszy świat jest bardzo daleki od osiągnięcia tego niezbędnego zrozumienia. Wśród rządów, polityków i przedsiębiorców zaniedbujących tę potrzebę panuje wyraźne przekonanie, że tylko technologia, niczym Deus ex-machina, przyjdzie i uratuje nas przed hekatombą. Zachowując paralelę z II wojną światową, zachowanie to jest równoznaczne z opcją porzucenia oporu wobec Hitlera, stawiając wszystko na wynalezienie bomby atomowej.

Cieszę się, że nasi poprzednicy byli odpowiedzialni w swojej decyzji i mam pełną świadomość, że ten sam obowiązek ciąży na nas, w stosunku do naszych potomków.

Stąd poczucie oburzenia. Jak długo oczywiste środki zaradcze będą odrzucane?!