Szachowa legenda zauważyła gest słowackiego licealisty Simona: Jasny przekaz od krytyka Putina!
13 stycznia 35 uczniów szkół średnich i 22 nauczycieli spotkało się w pałacu prezydenckim z Prezydentem Peterem Pellegrinim i Ministrem Edukacji Tomášem Druckerem. Ale jednocześnie otrzymując nagrody za udział w międzynarodowych igrzyskach olimpijskich 19-letni student Simon odmówił podania ręki prezydentowi.
Słynny szachista Garry Kasparow (60 l.) również zauważył wideo przedstawiające młodego mężczyznę noszącego na marynarce wstążkę w ukraińskich barwach. i udostępnił go na swoim koncie w mediach społecznościowych X z krótkim, ale rzeczowym komentarzem. Do postu dodano emotikony klaskających dłoni i flagi Ukrainy. Kasparow był szachowym numerem jeden na świecie przez ponad 21 lat. Rozsławił Rosję swoim mistrzostwem, czyli Związek Radziecki. Obecnie przebywający na emigracji jest zagorzałym krytykiem Putina i rosyjskiego reżimu, który określił go mianem zagranicznego agenta.
Garry Kasparow urodził się jako Garik Kimovich Weinstein 13 kwietnia 1963 roku w Baku – stolicy Azerbejdżanu, która w tym czasie była jedną z republik związkowych Związku Radzieckiego. Jego matka była Ormianką, jej panieńskie nazwisko brzmiało Klara Šagenovna Kasparjanová, ojciec Kim Moisejevič Weinstein był pochodzenia żydowskiego. Kiedy Garri miał siedem lat, jego ojciec zginął tragicznie, a matka zmieniła później imię na Kasparow, które również on adoptował. W wieku siedmiu lat zaczął grać w szachy w Domu Pionierów w Baku. Od razu przykuł uwagę.
W 1975 roku został najmłodszym zwycięzcą prestiżowego turnieju juniorów w ZSRR. Tytuł arcymistrza otrzymał w wieku 17 lat. W 1980 roku zdobył mistrzostwo świata juniorów w Dortmundzie. W 1984 roku w meczu o tytuł spotkał się z ówczesnym mistrzem świata Anatolijem Karpowem. Ekscytująca walka trwała sześć miesięcy i jest najdłuższą w historii szachów. Ostatecznie zatrzymał go Florencio Campomanes, ówczesny prezes Międzynarodowej Federacji Szachowej (FIDE), który zarządził nowy termin meczu. W listopadzie 1985 roku Kasparow pokonał Karpowa już w stosunku 13:11 i w wieku 22 lat został najmłodszym mistrzem świata. W sumie Kasparow był królem szachownicy aż 22 razy.
W 1993 roku założył własną organizację szachową PCA (Professional Chess Association) w proteście przeciwko FIDE, którą ostro skrytykował i wycofał się z jej struktur. W momencie swojej największej świetności, 11 maja 1997 roku, został pobity przez komputer IBM Deep Blue. W 2000 roku został następnie pokonany przez rodaka Władimira Kramnika, który jednak uniknął odwetu.
Kasparow spędził 255 miesięcy jako numer jeden na świecie, czyli prawie trzy razy dłużej niż jego największy rywal Karpow. Ośmiokrotnie startował na Światowej Olimpiadzie Szachowej i osiem razy zdobył złoto dla ZSRR, później dla Rosji. Po zakończeniu kariery założył akademię szachową w USA. W 2007 roku Daily Telegraph umieścił go na 25. miejscu wśród 100 żyjących geniuszy na świecie. Zakończył aktywną karierę 10 marca 2005 roku.
Kasparow przedstawił się jako krytyk prezydenta Rosji Władimira Putina i jego reżimu. W czerwcu 2013 roku zapowiedział, że ze względu na obawy o swoje bezpieczeństwo nie wróci do Rosji. Wiosną 2014 roku uzyskał obywatelstwo chorwackie. Po rosyjskiej inwazji na Krym i wybuchu wojny domowej na wschodniej Ukrainie porównał „dyktaturę jednego człowieka” – prezydenta Rosji Władimira Putina – do rządów Adolfa Hitlera i przestrzegł, że jeśli Zachód go teraz nie powstrzyma, w przyszłości zapłacą znacznie więcej.
Po dwunastoletniej przerwie Kasparow zdecydował się wrócić do profesjonalnych szachów w 2017 roku. Zaprezentował się na sierpniowym turnieju w szachach szybkich i błyskawicznych w amerykańskim St. Ludwik. Na gali 16 sierpnia został pokonany przez rodaka Jana Nepomňaščija. Kasparow natychmiast zareagował na konflikt zbrojny, który Rosja rozpoczęła przeciwko Ukrainie 24 lutego 2022 r., mówiąc: „To tragedia dla mojego kraju. Tysiące młodych Rosjan umiera za tego szalonego dyktatora”. Arcymistrz szachowy Kasparow mówił także o społeczeństwie obywatelskim w Rosji jako gość spotkania ministrów spraw zagranicznych UE 20 lutego 2023 r.
