Światcy rzeźbiarzy | Wiadomości z Katalonii
Sztuka w kamieniuWystawa rzeźby w komisarz autorstwa Penelope Curtis-Reputed Historian Art i były dyrektor Tate Britain of London i Gubelkian Museum of Lizbon-Will będzie otwarty do następnego weekendu do 2 lutego. Jeśli jeszcze jej nie widzieli, pospiesz się, ponieważ jest to najlepsze z bardzo dobrego, że na wystawie widziano to dzieło ośmiu artystów urodzonych między przełomem XIX i XX wieku, Hans Arp. Louise Bourgeois, Eduardo Chillida, Naum Gabo, Barbara Hepworth, Henry Moore, Isamu Noguchi i Jorge Oteiza. Wszystkie są doskonałe, ale ich oś zarządzającą jest trajektoria brytyjskiego rzeźbiarza Barbary Hepworth (1903–1975), którą zbudował dyrektor wystawy, Neus Ballús kolaż Doskonałe sensoryczne. I właśnie Hepworth wyrażał bardzo dobrze na wiele różnych sposobów: jego posąg Pojedynczy formularzz 1965 r., Zlewiony przez Organizację Narodów Zjednoczonych ku pamięci Daga Hamarskjölda, drugiego sekretarza generalnego, który zmarł w katastrofie lotniczej – lub rozebrany – w Katandze w 1961 r. Jest to międzynarodowy przykład dobrej pracy w rzeźbie.
Dzisiaj jesteśmy bardzo obecni, od Luisa Roldán (1652-1706) i Camille Claudel (1864-1943) po Louise Bourgeois (1911-2010) i Carmen Laffón (1934-2021). I nikt nie jest zdumiony, gdy umieszczamy w centrum roszczenia strasznego próżni, że zniknęło przez przemoc polityczną dla tych, których Salcedo uczy nas pamiętania. To samo dzieje się z Guipuzcoana Cristina Iglesias (1956), autorem drzwi wejściowych w nowym budynku Muzeum Prado, prowizji przedtopornego architekta i nagrody Pritzkera, Rafaela Moneo, lub teraz z Ilerdense ígrid Tost, Muralista, Maleter i artystyczna bizneswoman El Soleràs (patrz).
Ta generacja skupiona głównie na abstrakcyjnej rzeźbie, wiedziała, jak tworzyć nowe formy, a przede wszystkim wykorzystał pustkę, aby uformować ją za pomocą świateł i cieni. Jest to jedna z bardzo dobrych cech wystawy: rzeźby są bardzo dobrze oświetlone, goście mogą obrócić wiele z nich, kadrować je w trzech wymiarach pokoi budynku Gaudí i, spójrz na to Crossroads of Provença i Passeig de Gràcia. Kamień jako kontynent i treść nawet w swoich lukach i jego pochodzeniu: jeszcze jeden aspekt tej niewyczerpanej wystawy znajduje się na zdjęciach kamieniołomów Carrara, autorstwa Aglaia Conrad. Carrara Alpine Marble – Kolumna Trajano i Davida de Miguela Ángel – doceniana przez ponad dwa tysiące lat przez jego białą lepszą z naszych ulic, kwadratów i muzeów. W La Pedrera gromadzi się wiele talentów. Anna Molins, za zapamiętanie jednego, jest dyrektorem fotografii tej niekończącej się wystawy. Wszyscy wiedzieli, jak przypominać nam, że rzeźby zmieniają się co jakiś czas wraz z otaczającymi je światłem i cieniami. Miguel Ángel, architekt, malarz i poeta, postanowił powiedzieć o sobie, że był rzeźbiarzem.
