Procesy, które proszą o obligację zatrudnienia, takie jak „pejotyzacja”, rosną o 57% do 2024 r.

W 2024 r. Sąd Pracy zarejestrował łącznie 285 055 spraw, które wymagają uznania zatrudnienia, zgodnie z danymi opracowanymi przez Superior Labor Court (TST). Liczba ta stanowi wzrost o 57% w porównaniu do 2023 r. I odzwierciedla wzrost działań w „pejotyzacji”. Zgodnie z argumentem oszustwa w stosunku do pracy specjaliści zarejestrowani jako podmiot prawny (PJ) lub samowystarczalny poszli do Sądu Pracy w poszukiwaniu uznania praw.

W 2025 r., Tylko do lutego 53 783 nowych spraw, co stawia temat na 16. miejscu w rankingu tych, którzy najbardziej zabierają ludzi do sądu pracy. Pełna lista składa się z 1881 tematów. Liczba rośnie przynajmniej od 2018 r., Z wyłączeniem spadku odnotowanego między 2020 a 2021 r. Z powodu pandemii. W 2018 r. Podmiot nadal zajmował 40. miejsce w rankingu najbardziej nawracających, z 150 500 przypadkami.

Wzrost zbiega się z ważnością reformy pracy, ogłoszonej w 2017 r., Która zaczęła zezwalać na outsourcing podstawowej działalności spółek. W 2018 r. Ten odcinek reformy został potwierdzony przez Sąd Najwyższy Sąd Federalny (STF).

W zeszły poniedziałek, 14, minister Gilmar Mendesa, dopóki sąd nie udzieli ostatecznego słowa o istnieniu obligacji. Decyzja została podjęta w kontekście działania z udziałem ubezpieczyciela ostrożnościowego i, na początku, omówiła związek między franczyzami i franczyzobiorcami. Sprawa została uznana w ubiegłym tygodniu ogólna reperkusja (ID), co oznacza, że ​​po wyniku powinny nastąpić wszystkie sądy w kraju.

Czytaj więcej:

Minister Gilmar Mendes uzasadnił zawieszenie na podstawie przeciążenia sądu spowodowanego dużą liczbą skarg pracy. Wynika to z rozbieżnych stanowisk między Sądem Pracy a Najwyższym w stosunku do zatrudnienia. Podczas gdy sędziowie siły roboczej zwykle rozpoznają tę więź w kilku przypadkach, ministrowie STF zdecydowały się głównie w przeciwnym kierunku. W rezultacie wiele firm odwołało się do Najwyższego, próbując odwrócić wyroki skazujące przez Sąd Pracy.

W części Sądu Pracy umowy PJ są wykorzystywane do maskowania stosunku pracy, więc nastąpi oszustwo. W tej analizie uwzględniono pięć wymogów obligacji zatrudnienia: niezgodności, podporządkowania, obciążeń, osobowości i inności. Aby uznać, że istnieje oszustwo, sądy pracy muszą zidentyfikować obecność tych pięciu kryteriów.

Najwyższy z kolei obalił te decyzje na podstawie tego, że sąd zezwolił już na outsourcing podstawowych działań spółek w 2018 r. W przypadku większości sądu Konstytucja przyjmuje alternatywne umowy o pracę dla CLT.

W tej decyzji Gilmar stwierdził, że Sąd Pracy „powtarzają się odmowa” w celu zastosowania wytycznych Supreme na ten temat.

Liczba skarg pracy przybywających do STF pobiła rekord w 2024 r., Kiedy sąd otrzymał 3 418 nowych procesów tego typu, co stanowi wzrost o 76% w porównaniu z rokiem poprzednim. W 2017 r., Rok zatwierdzenia reformy pracy w rządzie Michela Temera (MDB), odbyło się 277 działań.

„Sądownictwo nie jest wyrównane. Zauważyliśmy wyraźną rozbieżność” – mówi prawnik Partii Pracy i Biznes Antonio Vasconcellos Junior, partner założyciel AVJ Advogados. Dla niego zawieszenie określone przez Sąd Najwyższy ma pozytywny punkt ochrony pewności prawnej pośród sprzecznych pozycji.

Ale prawnik wskazuje, że decyzja stwarza problemy dla zaangażowanych stron – zarówno dla pracowników, którzy powinni oczekiwać wyniku postępowania na czas nieokreślony, jak i dla firm, które będą miały swoje długi skorygowane o stawkę SELIC, obecnie wynoszącą 14,25% rocznie.

Prawnicy zgłaszają również obawy dotyczące opróżniania jurysdykcji sądu pracy w celu analizy działań w poszczególnych sprawach. Oceniając temat o ogólnej reperkusji, Supreme musi zdefiniować tezę, która standaryzuje zrozumienie całego sądownictwa. Oczekuje się, że zmniejszy przestrzeń działań sędziów pracy.

Mauricio Corrêa da Veiga, partner Corrêa da Veiga Advogados, uważa, że ​​istnieje „niechęć” niektórych sądów do przestrzegania ustalenia Sądu Najwyższego, ale wskazuje, że „kompetencja do oceny istnienia oszustwa w zatrudnieniu lub istnienia stosunku zatrudnienia, inna niż zatrudnienie, może nigdy nie zostać usunięta ze sprawiedliwości”.

W wywiadzie dla Audycja (System prasowy grupy państwowej w czasie rzeczywistym) W lutym 2024 r. Minister Gilmar Mendes powiedział, że sąd pracy jest „brazylijskim osobliwością” i argumentował, że opróżnianie kompetencji tego oddziału „nie jest winą Najwyższego, życie zmieniło się, zmieniły się stosunki pracy”.

Cleber Venditti, partner Mattosa Filho i profesor prawa pracy Insper, zwraca uwagę, że kilka precedensów Sądu Najwyższego, że „nie ma sposobu uznania uznania obligacji zatrudnienia, gdy istnieje ważna umowa biznesowa i należycie podpisana między stronami, szczególnie gdy jedna ze stron jest wysokim stopniem intelektu i nieistotnym zyskiem finansowym”. Dla niego zawieszenie postępowania jest konsekwencją „ponownego wyrażenia sprawiedliwości pracy w celu uznania” tych precedensy.

Fabiano Zavanella, partner Rocha, Calderon i Associated Lawyers, ocenia, że ​​zatrzymanie działań „nikomu nie przynosi korzyści” i spowoduje większą troskę dla stron. „Opóźnienie w rozdzielczości kończy się na nakładaniu kosztów każdego zamówienia i charakteru, w celu utrzymania działań, obliczenia korekty pieniężnej, oczekiwaniem otrzymania pracowników, wypłaty firm”, mówi.

Oczekiwanie tych, którzy podążają za Supreme, polega na tym, że sąd potwierdzi stanowisko już uzupełnione przez ministrów i zdecydować przeciwko stosowaniu zatrudnienia. „Sąd Najwyższy już podał oznaki, w jaki sposób będzie oceniać, ponieważ dziewięciu ministrów wielokrotnie postanowiło nie rozpoznać obligacji z reguły, a tylko dwóch inaczej. Myślę, że tutaj nie będzie inaczej”, mówi Zavanella.

W oświadczeniu Prudential stwierdził, że Superior Labor Court (TST) i Najwyższy „rządził już w ponad 100 indywidualnych decyzjach dotyczących ważności modelu franczyzy”. „Zbiorowa definicja może zakończyć już przestarzałą dyskusję w większości sądów pracy, racjonalizując fundusze z systemu wymiaru sprawiedliwości i generując bodźce dla sektora franczyzy, które już stanowią prawie 3% krajowego PKB”.