Początkujący, Włosi, mało prawdopodobne: dlaczego będzie to konklawe jak żaden inny

VATATAN CITY – Istnieje tak wiele nieznanych twarzy, że kardynałowie używają odznak. Watykański pensjonat, przeznaczony dla odwiedzających, którzy wybierają następnego papieża, jest przepełniony. Codzienne spotkania watykanów nabyły powietrze teologicznych sesji prędkości.

„Kardynałowie nie znają się tak dobrze” -powiedział Sweden, Anders Arborelius, który spędził ostatnie kilka dni w klasie zatłoczonej Watykanu, słuchając obaw i ucząc się nazw rekordu nazwanego przez papieża Franciszka, który wybierze swojego następcę.

Arbolius siedział w części zarezerwowanej dla niewielkiej grupy początkujących z krajów, którzy nigdy wcześniej nie mieli kardynałów. Wśród nich był jeden z Mali, który, jak powiedział, „brakuje” po pierwszym dniu, a drugi z Laosu, który wiele dni po rozpoczęciu spotkań „nie pojawił się”. Sam powiedział, że czuł się „cały czas zagubiony”.

Jednak on i dziesiątki innych kardynałów wejdą do kaplicy Sykstyńskiej od środowego popołudnia, aby głosować na następnego papieża, pod izolacją i świeżymi Michała Anioła w jednym z najstarszych dramatów na świecie.

Wszystkie wybory papieskie są nieprzewidywalne. Ale ten konklawe ma tak wiele nieznanych i politycznych twarzy, priorytety i niezwykłe obawy, które mogą być bardziej niepokojące niż zwykle.

Dzieje się to w szczególnie niebezpiecznym momencie dla kościoła, który Francisco głęboko podzielony, z progresywnymi frakcjami, pchając więcej włączenia i zmian, podczas gdy konserwatyści starają się odwrócić rzeczy, często pod pretekstem jedności.

Pierwszy papież od stuleci pochodzi spoza Europy, Francis rozszerzył globalny zasięg Kościoła, aby lepiej odzwierciedlić różnorodność wiary. Konklawe, który wybrał go 12 lat temu, miał 115 kardynałów z 48 krajów. Ten konklawe powinien mieć 133 prawa do głosowania (osoby poniżej 80 lat), reprezentujące około 70 krajów. Nowy papież będzie potrzebował co najmniej 89 głosów.

Jednym z najbardziej palących problemów, z którymi napotkają kardynałowie, jest zdecydowanie, czy przejść do sposobu, w jaki Francisco wskazał, czy przyniesienie papiestwa „powrót do domu” w Europie.

Początkowe ulubione odzwierciedlają te napięcia. Wśród nich jest 70 -letni kardynał Pietro Parolin, Włoch, który był Watykańskim Sekretarzem Stanu pod Francisco. Jest to postrzegane jako ktoś, kto może przejść między umiarkowanymi i bardziej liberalnymi dziedzinami, choć najwyraźniej uważany za problematyczny dla konserwatystów. W dniach poprzedzających konklawe katolicka prawna publikacja Stanów Zjednoczonych rozpowszechniła plotkę, że zemdlał w pokoju. Watykan powiedział, że to kłamstwo.

Innym często wspomnianym kandydatem jest kardynał Luis Antonio Tagle, 67, z Filipin, który reprezentuje impuls przez postępowy w rozwijających się dziedzinach kościoła. I wreszcie 60 -letni Pierbattista Pizzaballa, włoska patriarcha Jerozolimy, która, podobnie jak Francis, jest znana z wrażliwości duszpasterskiej, ale znowu jest włoska.

„Jest trzej, o których wszyscy wiedzą: Parolina, Tagle i Pizzaballa” – powiedział Arborelius, który jest czasem wspomniany jako potencjalny papież i uważa się za część „bardzo specjalnej grupy” nowicjuszy.

Nowicjusze

Nie wszyscy są entuzjastycznie nastawieni do przyspieszenia różnorodności geograficznej i nowej grupy odpowiedzialnej za decydowanie o przyszłości Kościoła rzymskokatolickiego.

Kardynał Gerhard Ludwig Müller z Niemiec, konserwatystów, który kierował biurem kościelnym na doktrynie, zanim został zwolniony przez Francisa, przypomniał sobie spotkanie podczas posiedzenia Francisa, gdy jeden z początkujących-„kardynał 25 katolików na wyspie Morza Południowego”-zakłócił komitet.

„Powiedział trzy rzeczy” – powiedział Müller. „Po pierwsze, nie mówię po angielsku. Po drugie, nie wiem nic o teologii. Po trzecie, nie wiedziałem, dlaczego uczynili mnie kardynałem. Teraz jest wyborcą papieża.”

Konserwatyści narzekają, że Francisco przeciążyło szkołę kardynałami, daleko poza 120 zwykłymi członkami. Odłożył na bok arcybiskupów zachodniej stolicy, stanowiska, które czasami są zajęte przez konserwatystów, aby stworzyć bardziej globalną uczelnię, która odzwierciedla jego pasterski pogląd i jego perspektywę od dołu do kościoła.

Ale nie jest jasne, czy wszyscy mianowani przez kardynałów Francisco są w jego myślach. W kontrowersyjnych kwestiach politycznych, które są drogie dla zachodnich liberałów, takich jak włączenie katolików LGBTQ+ i kobiety, mogą być bardziej konserwatywne.

Niektórzy sojusznicy w pobliżu Francisco zminimalizowali problem.

„Możesz znaleźć dane opozycyjne we wszystkich krajach, w których zrobił kardynałów” – powiedział kardynał Michael Czerny, kanadyjski postępowy i jezuitowy, który był doradcą w pobliżu Franciszka, zauważając, że papież je odłożył. „Nie sądzę, żeby wybierał ludzi, którzy całkowicie się z nim nie zgadzają”.

Włosi

Wśród niektórych w pokoju jest sensacja, że ​​„teraz potrzebujemy włoskiego papieża”, zauważył Arborelius, nowicjusz Szwecji. Inni kardynałowie zauważyli również, że Włosi wydają się cierpieć z powodu abstynencji papieskiej.

„Jak długo nie mieli papieża?” – powiedział z uśmiechem kardynał Juan José Omella z Barcelony.

Odpowiedź: 47 lat. Na zawsze, w czasie włoskiego.

Po Adriano VI, papieża z Holandii, zmarł w 1523 r., Włosi sztywna kontrola nad władzą papieską przez 455 lat, dopóki Jan Paweł II z Polski wyłonił się z konklawe w 1978 r.. Zastąpił go Benedykt XVI z Niemiec, a następnie Francisco z Argentyny.

Mało prawdopodobnych sojuszników

Nie brakuje potencjalnych koalicji.

Bloki głosowe mogą tworzyć się wokół geografii, ideologii, języka lub wrażliwości kulturowej. Lub wokół priorytetów, takich jak przejrzystość finansowa lub problemy doktrynalne. Mogą nawet tworzyć się wokół rywalizacji lub tradycyjnych antagonizmów.

Niektórzy oficerowie Watykarze stwierdzili, że azjatyccy kardynałowie zostali uznani za dobrze zorganizowanych i spójnych, tworząc potężny blok, który mógłby dołączyć do najbardziej postępowych Amerykanów i Amerykanów Południowych, którzy na przykład nie chcą włoskiego papieża.

Zamiast tego spekuluje się, że mogą wyrównać za kimś takim jak Tagle z Filipin.

Konserwatyści wyznaczeni przez poprzednie pontyfikaty są uważane za grupę spójną, nawet jeśli nie mają decydujących liczb. Niektórzy liberalni kardynałowie obawiają się, że konserwatyści szukają mnożnika siły, patrząc na Afrykę.

W Afryce mieści się jedna z najbardziej rosnących populacji katolickich Kościoła i jednych z najbardziej konserwatywnych kardynałów, z których wielu jest głęboko przeciwnych katolikom LGBTQ+.

Najczęściej cytowanym kandydatem w Afryce jest kardynał Konga Fridolin Ambongo Besungu. Był ulubieńcem Francisa, który docenił jego pasterski rodowód.

Ale sprzeciwił się zmianie rządów, jaką dokonał Francis, pozwalając na błogosławieństwa związkom tej samej seksu. Zamiast tego bronił innych priorytetów, takich jak opieka duszpasterska dla poligamistów.

Nacisk ten nie przemawia do europejskich konserwatystów, a pytanie brzmi, czy są oni gotowi zignorować go w celu promowania innych priorytetów.

Niektórzy postępowcy twierdzą, że zamiast tego kościół powinien spojrzeć na Wschód. Konserwatyści twierdzą, że milczące postępowe uprzedzenia wobec Afryki mogą być za przeprowadzką do Azji.

„Azja!” – powiedział Müller. „Myślę, że istnieją ukryte uprzedzenia, że ​​Afryka nie jest tak rozwinięta. Nikt by tego nie powiedział, ale w głębi duszy, prawda?”

C.2025 The New York Times Company