Pluton i Charon zjednoczeni pocałunkiem (i schwytaniem)

Nowe badanie sugeruje, że planeta karłowata i jej księżyc rozpoczęły swój taniec orbitalny za pomocą mechanizmu „pocałuj i schwytaj”.

Miliardy lat temu, zanim rozdzielili się w stabilnym, długotrwałym tańcu orbitalnym, Pluton i jego księżyc, Charon, spotkały się w zderzeniu, które je zbliżyło, aż do momentu, w którym rozdzieliły się w taniec orbitalny.

Nowa, opublikowana w Natura sugeruje to ten poniedziałek, co jest sprzeczne z dotychczasową teorią, że duet ten powstał w wyniku gigantycznego zderzenia, podobnego do tego, co wydarzyło się między Księżycem a Ziemią.

„Większość scenariuszy zderzeń planet klasyfikuje się jako „uderzenie i ucieczka” lub „uderzenie i stopienie”” – mówi planetolog z Uniwersytetu w Arizonie, Adeene Dentonma .

„Odkryliśmy coś zupełnie innego – scenariusz „pocałuj i schwytaj”, w którym ciała zderzają się, pozostają razem przez krótki czas, a następnie rozdzielają się, pozostają połączone grawitacyjnie” – wyjaśnia badacz.

Modele użyte do zrozumienia gigantycznego uderzenia, które doprowadziło do powstania ziemskiego Księżyca, bardzo dobrze sprawdzają się w przypadku ciał znajdujących się w linii lodowej Układu Słonecznego. Ale sytuacja staje się bardziej skomplikowana, gdy analizujemy Plutona i Charona.

Ich średnice wynoszą odpowiednio (1476 mil) i , a są oddzielone a odległość około 19 500 kilometrów, z orbitą kołową wokół wspólnego środka ciężkości.

Obie gwiazdy są również znacznie mniejsze i znacznie zimniejsze, zbudowane ze skał i lodu. I dlatego nie mogło dojść do takiego zderzenia, jak Ziemia i Księżyc – argumentują naukowcy.

Spowodowałoby to potężną kolizję, która wyrzuciłaby w przestrzeń kosmiczną ogromną ilość śmieci. Ale nie – obaj zostali nienaruszony.

Zamiast tego symulacje zespołu pokazują, że Pluton i Charon pozostaliby razem przez pewien czas, co jest tzw. moment kontaktowy. Obydwa obiekty pozostałyby stosunkowo nienaruszone, a ich skład nie uległby zmianie. Z biegiem czasu oba ciała będą zbliżać się do siebie, aż osiągną swoją obecną odległość orbitalną, kształt i oś.

„Najbardziej interesującą rzeczą w tym badaniu są parametry modelu, które pozwalają uchwycić Charona w końcu umieścić go na właściwej orbicie. Dwie rzeczy są odpowiednie w cenie jednej” – mówi. Eryk Asphaug, naukowiec na Uniwersytecie w Arizonie.

Teraz badacze chcą pójść dalej i wykorzystać ustalenia do zbadania astrogeologialepsze zrozumienie ewolucji geologicznej planety karłowatej.

„Szczególnie interesuje nas zrozumienie jak ta początkowa konfiguracja wpływa na ewolucję geologiczną Plutona„, dodaje Denton. „TO wpływ ciepła i sił pływowych późniejsze wydarzenia mogły odegrać kluczową rolę w ukształtowaniu się cech, które widzimy dzisiaj na powierzchni Plutona.”