Płacenie rachunku za brak równowagi w sektorze publicznym – 01.04.2025 – Ana Paula Vescovi

Rok 2025 rozpoczyna się nieuniknionym porównaniem teraźniejszości z chwilą wcześniejszą. Od tego czasu sektor prywatny wzmocnił się, ale sytuacja w sektorze publicznym uzasadnia niedawne pogorszenie postrzegania ryzyka.

W ciągu ostatnich dziesięciu lat brazylijska gospodarka bardzo się zmieniła, co powinno pozwolić uniknąć tak gwałtownego spowolnienia, jak miało to miejsce wówczas. W kilku segmentach nastąpił wzrost efektywności, a sektor prywatny pobił rekordy w bilansie handlowym z resztą świata. Mimo wysokich cen jesteśmy daleko od boomu z pierwszej dekady XXI wieku i ryzyka nagłego spowolnienia w 2014 roku.

Sektor produkcyjny jest mniej zadłużony, choć inwestuje mniej i bardziej selektywnie. Ciągłe obawy, zarówno ze strony obcokrajowców, jak i mieszkańców, mogą przekształcić się tutaj w bardziej produktywne inwestycje.

Sektor prywatny zwiększył swoje . W energetyce rynek wyprzedził rynek regulowany (od jednej czwartej do jednej trzeciej całości). Jest więcej prywatnych inwestycji w , . Spółka została zrestrukturyzowana w oparciu o nową i jest w mniejszym stopniu uzależniona od dotacji oraz kontraktów rządowych. Doszło do sprzedaży aktywów publicznych, przy czym podmioty prywatne zarządzały długoterminowymi kontraktami, chronione przed inwestycjami, uniwersalizacją i celami dotyczącymi poziomu usług, ale z uwzględnieniem celów inwestycyjnych.

Zwiększenie dostępu do rynków kapitałowych i ograniczenie kosztów refinansowania przyczyniło się do delewarowania dużych firm, które średnio jest o ponad połowę mniejsze niż dziesięć lat temu.

Przy mniejszej liczbie dotacji kredytowych rynek kapitałowy odpowiada obecnie za ponad 60% kredytów dla przedsiębiorstw; dziesięć lat temu była to tylko połowa tego. Zwiększyły swoją wartość netto pięciokrotnie i stały się głównym aktywem w branży funduszy, po raz pierwszy przewyższając alokację akcji; Ryzyko emitentów zostało wycenione na głębszych i bardziej zróżnicowanych rynkach i rozdzielone pomiędzy większą liczbę inwestorów.

W obszarze kredytów bankowości korporacyjnej również dynamika była silna, z naciskiem na linie przewidywania należności z tytułu kart, które w dużym stopniu zależą od popytu. Publiczne fundusze gwarancyjne wspierają kredyty dla mikroprzedsiębiorstw i małych przedsiębiorstw od czasu pandemii, a poziom niewypłacalności jest nadal niski.

Ludzie są bardziej zadłużeni niż dziesięć lat temu. Oprócz łatwości technologii na rynku o większej płynności istnieje więcej konkurentów. Liczba aktywnych kart kredytowych wzrosła 2,5-krotnie w porównaniu do 2014 roku.

Jest jednak równie odporny jak do 2014 r. Szybki rozwój mniej cyklicznego sektora usług, pogłębiający obecne przegrzanie gospodarki. W tej chwili stopa jest jeszcze niższa, historycznie najniższa, a dostosowanie się do niej zajmuje zwykle więcej czasu.

Ale w sektorze publicznym sytuacja jest zupełnie inna. Wyzwanie, jakim jest konsolidacja rachunków publicznych, nie zostało jeszcze przezwyciężone.

Instytucjom nie udało się tego utrzymać, co pozwoliło, aby wzrost wydatków publicznych przekroczył tempo wzrostu gospodarki. Wartość i jest bliska 1%, bez oceny i propozycji przeformułowania strukturalnego. Pozostajemy, teraz bardziej uzależnieni od dywidend od spółek państwowych i dochodów z ropy.

Budżety pozostają sztywne, z obowiązkowymi wydatkami indeksowanymi i powiązanymi, bez odpowiednika w postaci lepszych usług. Sytuacja nie ustabilizowała się po reformie. Wydaje się, że niedawne wysiłki na rzecz trwałego zwiększenia dochodów (1% PKB) zostały wyczerpane bez dalszego wsparcia w Kongresie i nie wystarczyły, aby pokryć przyspieszone tempo wydatków. W ciągu dziesięciu lat wzrósł on z 5,7% do 6,9% PKB.

PKB wzrósł w tym okresie o ponad 20 punktów procentowych, z tendencją wzrostową aż do następnej dekady. Jeśli dziesięć lat temu tylko jedna czwarta długu była powiązana ze stopą zmienną, teraz odsetek ten osiągnął połowę. A ogromny problem nadal pozostaje nierozwiązany.

Choć są one lepiej chronione przez , przywrócono korzystanie ze środków publicznych i kredytów dotowanych. Obciążają one dług publiczny, choć naszym zdaniem tym razem krótkoterminowy wpływ nie osiągnie połowy tego, jaki zaobserwowano podczas ostatniego kryzysu fiskalnego.

Od czasu pandemii, która wywołuje wyższe globalne stopy procentowe, niż doświadczyliśmy dziesięć lat temu. Innymi słowy, sytuacja zewnętrzna w mniejszym stopniu pomaga i stwarza większe ryzyko.

Odwrócony cykl polityczny, czyli większe wydatki na początku kadencji, powinien skutkować mniejszym wzrostem w roku wyborczym. Dużą niepewnością jest możliwość pojawienia się nowych impulsów fiskalnych. Rosnąca nierównowaga w sektorze publicznym oraz obciążenie jego finansowaniem przez sektor prywatny wyjaśniają gorszą percepcję ryzyka, wysokie stopy procentowe i deprecjację reala. Dyscyplina rynkowa robi swoje.

Nadal jest czas, aby odwrócić wpływ kryzysu zaufania na gospodarkę realną. Rozwiązanie leży w sektorze publicznym, wymaga znanej od dawna diagnozy i koniecznie wyboru ograniczenia kosztów.

LINK OBECNY: Spodobał Ci się ten tekst? Abonenci mogą dziennie uzyskać dostęp do siedmiu bezpłatnych dostępów z dowolnego łącza. Po prostu kliknij niebieskie F poniżej.