Odpowiedź na dylemat Demokratów jest ukryta w wyborach w 1896 r.

Złota era, wkrótce po wojnie secesyjnej, ma wiele podobieństw z obecną sytuacją polityczną w Stanach Zjednoczonych.

Ponad pięć miesięcy po tym, jak prezydent Donald Trump pokonał Kamalę Harris, Demokraci wciąż próbują zdać sobie sprawę, dlaczego przegrali wybory i większość w Senacie – i jak partia może się przegrupować.

Obawy te wzrosły tylko po działaniach Trumpa na początku jego drugiej kadencji. Amerykańska opinia publiczna obserwowała partię demokratyczną, która walczy opracować spójną strategię.

Trump niedawno dołączył do chóru ludzi, którzy porównują obecny okres polityczny To było złote – Pod koniec XIX wieku znany z uprzemysłowienia gospodarczego i nierówności bogactwa.

Złoty wiek jest ostrzeżeniem dla obecnej sytuacji Demokratów, od czasu Party Wewnętrzne walki Udostępnili udane kampanie krajowe.

Okres stron

Uczeni amerykańskiej historii politycznej często nazywają większość XIX wieku jako okres partii, ze względu na stopień penetracji polityki partyjnej w społeczeństwie. Partie opracowały dyskurs polityczny poprzez stworzenie „Marki” koncentrowały się na różnych ideologiach.

Te ideologie oferowały spójne pomysły na temat tego, co to znaczy być demokratycznym lub republikańskim.

Demokraci sprzeciwiali się silnym rządowi krajowym w przychylność praw państwowych. Oparł się przypisywaniu zbyt dużej władzy gospodarczej rządowi krajowi. I wykorzystał pozycję praw państwowych do uzasadnienia ludzkiego niewolnictwa i polityki dyskryminacji rasowej.

Republikanie przyjęli krajowy autorytet ze szkodą dla praw państwowych. Był to widok skoncentrowany na Krajowa ekonomia polityczna To wspierało produkcję i uprzemysłowienie. Takie podejściem ekonomicznym towarzyszyło czasem sprzeciw wobec imigracji, w często rodzimym i rasistowskim retorycznym.

Złoty wiek

Złoty wiek został porównany z obecnym. Jest to częściowo spowodowane szybkim Uprzemysłowienie tego okresuzwiększona imigracja i wybitne debaty na temat polityki gospodarczej.

I, podobnie jak dzisiaj, te lata Złotego Wieku, około 1870–1900, były świadkami intensywnej konkurencji między Demokratami i Republikanami, podczas których tylko około siedmiu stanów było kwestionowanych w określonych wyborach z powodu regionalnej bazy poparcia dla każdej partii.

W latach 1860–1912 Demokraci wygrali Biały Dom tylko dwukrotnie – Grover Cleveland w 1884 i 1892 roku. Ale zdobyli popularny głos dwa razy więcej, przegrywając Kolegium Elektorów – Samuel Tilden w 1876 r. I Cleveland w 1888 roku.

Ponadto, między lat 70. XIX wieku, kontrolę Kongresu przez strony Na podstawie zmniejszonej większości.

Demokraci zwykle trzymali Izbę, a republikanie kontrolowali Senat.

W latach 80. i 90. XIX wieku charakteryzowały się szczególnie debatami na temat polityk gospodarczych Taryfa ochrony. Stawka ta była wspierana przez północnych przemysłowców w celu ochrony przemysłu krajowego i walki przez południowe Agrarios. Standard monetarny USA, który określa, w jaki sposób mierzona jest wartość, również zdominował dyskusje.

Wybory w 1888 r. Ujawniły napięcia wśród Demokratów, zwłaszcza na temat taryfy, która stała się zapowiedzią walki partii w 1896 r. pogodzić równoległe kręgi wyborcze W jego koalicji i zaproponuj spójną wiadomość o taryfach, ostatecznie kosztował go Biały Dom.

Po wygraniu reelekcji w 1892 r. Demokrata Cleveland spotkała się z kryzysem gospodarczym, który uniemożliwił cele jego drugiej kadencji. Demokraci stracił dwie rady kongresowe W następujących momentach wyborczych.

Wybory w 1896 roku

Bitwa o standard pieniężny pochłonęła wybory w 1896 r.

W latach 70. i 90. XIX wieku debaty na temat tego, czy Greenbacks, czy Paper-Moeda powinny zostać uratowane w złoto lub srebro, poszły i wróciły.

Republikanie, wspierani przez bogatych finansistów, mieli tendencję do wspierania jedynie utrzymania złotego standardu. Demokraci, którzy odcinają pracowników i rolników, zwykle popierali Zwiększone krążenie zielonych Wykonane zarówno w złoto, jak i srebrze.

Depresja gospodarcza z 1893 r. Zwiększyła napięcia w tej sprawie, ponieważ wielu Amerykanów starało się spłacić swoje długi tańszą walutą.

W swojej krajowej konwencji Demokraci przyjął pozycję pro-prata I wskazali prezydentowi populistyczny zapalający, William Jennings Bryan.

Republikanie stanęli również w obliczu wewnętrznych podziałów w tej sprawie. Ale, podobnie jak w 1888 r., Byli w stanie pokonać te napięcia, aby utrzymać swoją koalicję i wspierać złoty standard na swojej platformie.

Republikański kandydat, William McKinleypokonał Bryana. Wynik utrwalał republikański prymat przez 30 lat.

Dziedzictwo 1896

Wewnętrzne konflikty pod koniec XIX wieku upośledzały zdolność Demokratów do zjednoczenia, mobilizacji wyborców i przyciągania nowych wyborców. W 1888 i 1896 r. Dywizje te upośledzały perspektywy wyborcze Demokratów. Jego problemy organizacyjne i intensywna niezgoda wewnętrzna były zbyt trudne do pokonania dla Bryana.

Akademicki James Reichley twierdzi, że najskuteczniejsza organizacja republikanów po rekonstrukcji mogła wynikać W spójnej wiadomości w porównaniu z Demokratami.

A brak entuzjazmu ze strony demokratycznych wyborców przyczynił się do sukcesu republikańskiego w 1894 i 1896 r., Według historyka Richarda White’a. Republikanie zmobilizował jego podstawę I przyciągnęli nowych wyborców, podczas gdy Demokraci tego nie robili.

Wybory te umocniły wyrównanie wyborców do 1932 r.

Chociaż Demokrata Woodrow Wilson utrzymywał prezydenturę w latach 1913–1921, Republikanie podyktowali politykę krajową i kontrolowany Kongres przez większość tych lat. Demokraci potrzebne było ogromna depresja gospodarcza, aby być większością na szczeblu krajowym.