Odkrywcy, którzy stanęli w obliczu strasznych niebezpieczeństw i zostali zapomniani przez książki historyczne

W dziedzinie wciąż zdominowanej przez mężczyzn niektóre kobiety wyróżniały się swoją rolą w dzikim świecie. Ale, według niektórych badań, nawet dziś kobiety bardziej boją się zaatakowania w lesie przez mężczyzn niż przez niedźwiedzie.

Latem 1905 r., Młoda kanadyjska wdowa, Mina Hubbardodszedł na wyprawę, aby zmapować północno -wschodni róg Labrador, od jeziora Melville do Zatoki Ungava, arktycznej Cove Ocean. Było to niezwykłe wyzwanie dla starej pielęgniarki, która porzuciła szkołę w wieku 16 lat.

Jej mąż, Leonidas Hubbard, zmarł w tym samym trudnym środowisku dwa lata wcześniej. 35 -letnia Mina zamierzała ukończyć swoją pracę. Tak więc, mówi, w analizie reprezentacji kobiety w tym obszarze, pisarka Sarah Lonsdale.

Pomimo tego, że się zmierzył Kilka niebezpieczeństw fizycznych podczas podróży 966 -kisometru – głód, niedźwiedzie, zimne i szybkie – ich największymi antagoniści byli reporterami i redaktorem prasy na powietrzu Od początku XX wieku, zdominowane przez ludzi w Ameryce Północnej.

Popularny magazyn wychodzący, dla którego napisał Leonidas Hubbard, był najbardziej uderzający. Jego redaktor, Caspar Whitney, grzmiał w redakcji „Wdowa” nie powinna być na wolnościnie mówiąc już o rozmowach o niej.

Dzika natura nie była miejscem dla białej kobiety, szczególnie w towarzystwie przewodników First Nation (tubylców).

Inne gazety opisały to jako Żałoba histeryczna. To było jedyne wyjaśnienie, jakie udało się znaleźć w swojej decyzji o tak długiej i żmudnej podróży.

Kiedy w swojej wyprawie przejechał już 500 kilometrów, po znalezieniu źródła rzeki Naskapi, New York Times poinformował na pierwszej stronie, którą poddała, pokonała trudności i deprywacją.

Gazeta stwierdziła, że ​​człowiek, odkrywca o imieniu Dillon Wallace, który również był w północnym Labradorze, „rozwijał się poza każdym poprzednim utworem białego człowieka”. W rzeczywistościHubbard nie poddał się, Żaden Wallace nie dotarł do niej. Przybyłby do Zatoki Ungava na kilka tygodni przed grupą.

Ale nawet we współczesnych społeczeństwach kinegetycznych, podczas gdy kobiety zajmują się polowaniem na polowanie w pobliżu wioski lub obozu, to mężczyźni odchodzą, często przez wiele dni, polować na większe polowanie i status.

Mity z całego świata powiedziały słuchaczom i czytelnikom, że kobiety, które odsuwają się od muru miasta, pałacu wioski lub obozu są nadprzyrodzone, potwory lub zakazane przez domniemane grzechy przeciwko społeczeństwu.

W nowszym echo relacji medialnych z podróży Mina Hubbard w Kenii w latach 80. i 90. XX wieku Wangari Maathai Został zaatakowany i gardzony. Został nawet przeklęty do sadzenia drzew w lasach przeznaczonych do rozwoju ówczesnego prezydenta kraju, Daniela Arapa Moi.

Twoja zbrodnia? Chęć prowadzenia katastrofalnej pustynnienia i erozji gleby oraz zapewnienie kobietom wiejskim przez sadzenie 30 milionów drzew.

Kiedy Brytyjska wspinacz Alison Hargreaves została zabita w HimalajachW 1995 r. Wiadomości koncentrowały się na tym, że była matką i żoną. Historyczne zapisy gazet znalezione podczas mojego śledztwa oskarżyły ją za okrągłe porzucenie jej głównej roli w opiece nad dziećmi.

Sunday Times nazwał go „obsesją matką”, podczas gdy niezależny zatytułowany: „Niebezpieczne ambicje kobiety na szczytach”.

Historia wciąż jest teraźniejszość

Kobiety, które otrzymały neutralne lub pozytywne relacje za swoją pracę, mają zwykle wartość nowości lub zrobiły tak niezwykły wyczyn, że były kobietami, były częścią narracji.

Entomologa Evelyn Cheesman zaczął zbierać owady na Wyspach Pacyfiku, Od Galapagos do Nowej Gwinei. Jego praca doprowadziła do stworzenia biologicznej linii podziału między różnymi ekosystemami w nowych Hebrydach, która została nazwana na cześć linii Cheesmana, a jego wkład w naukę był ważną wiadomością w prasie pisemnej. W tym czasie został również zignorowany przez prasę.

Historie tych kobiet są zapomniane przez książki historyczne, w czasach, gdy wciąż pokazują, że kobiety (i czarne i latynoskie) idą po USA bardziej boją się zaatakowania przez ludzi niż przez niedźwiedzie lub inne dzikie zwierzęta.