„Nie miałam definicji pokoju, byłam przyzwyczajona do walki”. Jak skończyć, jako córka ojca alkoholika, powtarzając schemat w parze

Mara* ma 45 lat i dorastała z ojcem alkoholikiem i mamą, która wiedziała tylko, jak radzić sobie z sytuacją poprzez konflikt. Tak więc przez długi czas, jako osoba dorosła, historia powtarzała się w życiu małżeńskim Mari. Aż coś się zmieniło. Co się zmieniło?

* Ze względu na ochronę tożsamości, nazwy użyte w tym artykule nie są prawdziwe.

Czytanie, dorosłej córki ojca alkoholika, było dla Mari* impulsem do działania. Rozpoznała siebie w wielu historiach opowiedzianych przez inną kobietę, która podobnie jak ona żyła w środowisku, w którym brakowało jej jednej z podstawowych potrzeb emocjonalnych: bezpieczeństwa. Napisała więc do nas za pomocą formularza , mając nadzieję, że jej historia może komuś pomóc, tak jak pomogło jej przeczytanie historii kogoś innego.

Z uzależnionym od alkoholu ojcem i przytłoczoną mamą, Mara dorastała mniej więcej sama, z różnego rodzaju ograniczającymi przekonaniami na temat związków i życia, ponieważ tak właśnie widziała, jak to się „robi” w domu.

Za save Historia się powtórzyła: wybrała partnera z problemem alkoholowym i próbowała podnieść swoją samoocenę, wkładając wiele wysiłku w życie zawodowe. Teraz opowiada o tym, jak stawiła czoła wszystkim wyzwaniom i co pomogło jej uwierzyć, że coś może zmienić się na lepsze.

„Jak mięczak. To znaczy, że o nim nie wiedziała”. Dzieciństwo

Mara urodziła się w Timisoarze. Jej matka była księgową, a ojciec kierownikiem banku. W pracy była nienagannym profesjonalistą, ale kiedy wracała do domu pod koniec każdego dnia pracy, była pijana.

W tamtych czasach mieszkali na tym samym podwórku co jej dziadkowie – rodzice jej ojca – a kiedy kończył pracę w banku, szedł do domu matki, upijał się, a potem wracał do domu do żony i dwóch córek.

„Kiedy wracali do domu, moja mama głośno nas karciła, że jest głośno, że nie jest wystarczająco czysto, a my nawet nie widzieliśmy mojego taty, kiedy zaczynał pić, bo szedł do swojej babci, która była jego mamą, i pił. A potem pił w domu. Nie był agresywny, ale był jak mięczak. To znaczy nie wiedział, kim jest, chodził ubrany, nagi, nie potrafił mówić. Był nieobecny. Po prostu nie pamiętam go takiego”, zaczyna opowiadać Mara.

Sprawy między mężami nie zawsze wyglądały w ten sposób, więc siostra Mary, starsza od niej o cztery lata, nie miała tak wyjątkowego spojrzenia na swoich rodziców. Widziała ich w czasach, gdy jeszcze się dogadywali, i widziała ojca jako kogoś innego niż pijanego i nieobecnego. Ale nie Mara. I ta pozornie nieistotna różnica zrobiła ogromną różnicę w ścieżkach obu dziewcząt.

„Moja siostra nie widziała go tak jak ja, nie widziała go jako mięczaka. Nawet jeśli był taki sam, wcześniej widziała go inaczej i wiedziała, że pod mięczakiem kryje się człowiek. Dlatego myślę, że ich relacja była inna. Ale ja nie widziałam niczego innego, nie znałam go jako osoby” – mówi Mara, która w swojej rodzinie zawsze była określana jako „istota ludzka”. złośnica i ta, która pytała, ocenianie, podczas gdy jej siostra była tą dobrą.

„W liceum po raz pierwszy zobaczyłem go trzeźwego”.

„Tata był dyrektorem banku i był bardzo lubiany i szanowany poza domem, w społeczeństwie. Ale kiedy dzień pracy kończył się w domu, był po prostu nieobecny. Picie i nieobecność” – mówi Mara, która pamięta obrzydzenie, jakie odczuwała każdego dnia, widząc ojca bezwładnego, czasem ubranego, czasem rozebranego i niezdolnego do wyrażenia czegokolwiek.

A potem był wstyd. Wstyd, który pojawiał się za każdym razem, gdy odwiedzał ją przyjaciel i istniało ryzyko, że zobaczy ojca w pozach, do których była już przyzwyczajona.

Wstyd tym większy, że poza domem trzeba było dbać o pozory. I tak nie rozmawiała o tym z przyjaciółmi, ale nie robiła tego, ponieważ wydawało się to bezcelowe i ponieważ, jak sądziła, trudno było sobie wyobrazić, że dla osoby z zewnątrz, która znała jej ojca jako dobrego profesjonalistę, był on zupełnie innym człowiekiem w domu.

Więc jeśli któryś z jej przyjaciół przyszedł ją odwiedzić i zbliżał się czas, kiedy jej ojciec miał być w domu, to już był terror dla Mary. Wolałaby, aby jej przyjaciele opuścili dom przed jego przybyciem.

Ojciec Mary nigdy nie chodził do jej szkoły ani na spotkania z rodzicami. Dopiero w liceum. Wtedy po raz pierwszy zobaczyła go w szkole, po raz pierwszy zobaczyła go trzeźwego i po raz pierwszy zobaczyła, że jest z niej dumny.

„Kiedy byłam w liceum, po raz pierwszy przyszedł do mojej szkoły – więc liceum! Miałam już swoje (przyp. red. – Certyfikat w języku angielskim) i było zgromadzenie, aby nam pogratulować. Wtedy po raz pierwszy zobaczyłem go po pierwsze trzeźwego, a po drugie po raz pierwszy zobaczyłem go dumnego ze mnie. Pierwszy raz, kiedy mnie zobaczył. Ale ja byłem w liceum!”

Mara, dorosła córka ojca alkoholika

Mara była już uczennicą najlepszej szkoły średniej w Arad, ale wystarczyło wezwanie w ciągu dnia, a więc w godzinach pracy, aby jej ojciec był fizycznie i psychicznie obecny na wydarzeniu w jej szkole.

„Wsiedliśmy do ciężarówki ze wszystkimi rzeczami w domu”. Przeprowadzka do innego miasta

Na długo przed ukończeniem szkoły średniej, kiedy Mara rozpoczęła trzecią klasę, przeprowadziła się z siostrą i rodzicami do Aradu. Przeprowadzka nastąpiła z inicjatywy jej matki, która powiedziała o tym swojemu mężowi: Albo się rozwiedziemy, albo wyjadę z dziewczynkami.

„W Timisoarze mieszkałam na jednym podwórku z rodzicami mojego ojca, którzy zachęcali go do picia. Pił w domu swojej mamy, mojej babci. W pewnym momencie moja mama powiedziała, że albo wyjedzie z nami, ze mną i moją siostrą, albo zaczniemy nowe życie gdzie indziej. I wyjechaliśmy do Aradu”, mówi Mara, która nie rozumiała nic z tego, co się wtedy wydarzyło, ponieważ nikt nie rozmawiał z nią o powodach i decyzji o wyjeździe.

Została postawiona przed faktem dokonanym i przez wiele lat nie wiedziała, dlaczego musiała niespodziewanie opuścić Timisoarę z całym swoim umeblowaniem załadowanym na ciężarówkę i dlaczego z dnia na dzień musiała zamieszkać w niedokończonym bloku w Aradzie.

„Zrozumiałam, że moja siostra wiedziała, ale dowiedziałam się, co się stało jakieś pięć lat temu. W tym czasie moja mama opuściła z nami dom i zamieszkała z przyjacielem rodziny, nie rozumieliśmy, co to jest, dlaczego tam jesteśmy. Potem wysłali nas do obozu, a kiedy wróciliśmy z obozu, wsiedliśmy do ciężarówki ze wszystkimi rzeczami z domu i znaleźliśmy się w Arad, w bloku otoczonym stertami gruzu i dziurami, bez ludzi, ponieważ nikt się jeszcze nie wprowadził. I kropka” – mówi, wspominając kolejną niezwykle bolesną rzecz:

„W tamtym roku wszyscy zapomnieli, że mam urodziny. Wszyscy, łącznie ze mną. Moja babcia pamiętała i przyszła do nas tydzień później i powiedziała wszystkiego najlepszego z okazji urodzin. Wiesz, jak to było? To był niewidzialny superlatyw. To bolało. Ale było wtedy tyle chaosu, że naprawdę nie rozumiałem, co tam robię”.

Mara, dorosła córka ojca alkoholika

Nie wie już dokładnie, czy i jak bardzo cierpiała z powodu nagłego opuszczenia przyjaciół w Timișoarze, ponieważ wiele lat później cierpiała na posocznicę, która wpłynęła na jej pamięć, ale mówi, że będąc zainteresowana od najmłodszych lat sukcesem w edukacji, ponieważ był to jedyny sposób, w jaki myślała, że może zostać zauważona przez otaczających ją ludzi, upewniła się, że jest konkurencyjna i, ponieważ była głośnanie należała do towarzyskich dziewczynek.

„Z tego, co mówi mi mama, byłam bardzo nieugięta w stosunku do innych ludzi i nikt wokół mnie tego nie lubił. Byłam taka zła. Na pozór nie obchodziło mnie, co inni o mnie myślą, po prostu mnie to nie obchodziło. W środku pewnie tak. Ale dobrze się uczyłem i dopóki byłem najlepszy w czymkolwiek, istniałem wśród nich, to był jasny dowód na to, że istniałem tam, że istniałem wśród ludzi” – dodaje Mara.

Potem przez chwilę było lepiej: „Prawdopodobnie dlatego, że była to nowość związana z przeprowadzką, ale potem, nawet usunięty ze środowiska, które sprzyjało jego piciu, mój ojciec nadal pił. Pamiętam, że kiedy przeprowadziliśmy się po raz pierwszy, zobaczyłem tatę trzymającego mamę. I pomyślałem: Co ona robi? Co ona robi? To znaczy, to było zupełnie dziwne widzieć takie zdjęcie”.

Pustka, kłótnie i nieobecność. Łącznie z mamą

Rodzice Mary mieli przyjaciół, a kiedy widywali się poza domem, jej ojciec pił z umiarem. Ale na dodatek pił codziennie w domu, aż stał się bezwładny. Mamie trudno było z nim żyć, więc wylewała całą swoją złość na męża i córki.

Ze wszystkimi trudami życia rodzinnego, z ośmiogodzinną pracą i urlopami wychowawczymi trwającymi do trzech miesięcy, jak to było w tamtym czasie, i jej własnymi problemami zdrowotnymi, z pewnością nie było łatwo.

„Najwyraźniej wszystko zależało od niej. Była też chora, miała bóle głowy, więc często przebywała w szpitalach. I cisza, która po niej pozostała (b.r. – ponieważ nie było więcej walk) miała być dobrą rzeczą, prawda? Że cisza jest dobra. Ale dla mnie cisza była nie do pomyślenia, nie miałem definicji ciszy, ponieważ byłem przyzwyczajony tylko do kłótni. A kiedy było cicho, to była śmierć. To znaczy, to coś zupełnie innego niż to, co oznacza dla innych ludzi” – mówi Mara, która dopiero później wyjaśniła sobie te rzeczy, które jako dziecko odczuwała jako wielki smutek.

Ale nawet kiedy była w domu, jej mama była emocjonalnie nieobecna. Mara wspomina epizod, który opisuje nie tylko jako bolesny, ale i traumatyczny. Miała 16 lat i po raz pierwszy poszła sama do ginekologa. Doświadczenie z lekarzem było „traumą-traumą”, mówi bez wchodzenia w szczegóły, a kiedy wróciła do domu i powiedziała mamie, mając nadzieję, że zareaguje lub przynajmniej wesprze ją emocjonalnie, nie zrobiła nic. I znowu Mara nauczyła się, że nie jest ważna i że nikt nie widzi jej inaczej niż jako dziewczyny wrednej, pyskatej dziewczyny.

Poza tymi momentami atmosfera w domu była generalnie taka sama: kiedy jej mama widziała, że jej ojciec po raz kolejny nie dotrzymuje obietnic – bo obiecał albo przestać pić, albo załatwić coś innego – wpadała w złość i zaczynały się kłótnie. „Więc to nie były kłótnie, które zrobić coś w domuco było wykluczone. Było też wiele upokorzeń. Moja mama upokarzała mojego tatę”, mówi.

„Nie sądzę, że nasza rodzina różniła się od innych rodzin w Rumunii, po prostu ten dysonans między tym, co widać z zewnątrz – bo na zewnątrz było widać, że jesteśmy rodziną. Wow! – A co było w środku… W środku była pustka. A nie tylko pustka, kłótnie i… nieobecność. Po prostu nieobecność”.

Mara, dorosła córka ojca alkoholika

Przez długi czas Mara obwiniała swoją matkę za całą sytuację rodzinną, bo kogo innego mogła obarczyć odpowiedzialnością? Na pewno nie ojca.

Dopiero dwa lata temu zaczęła godzić się ze swoją matką i postrzegać ją inaczej jako kobietę, po tym jak zdała sobie sprawę, że nie jest tak łatwo wyjść ze związku z alkoholikiem: „Kiedy byłam w jej sytuacji, ponieważ było to dla mnie trudne, nie mogłam też podjąć innej decyzji, która polegałaby na odejściu, powiedzeniu game over. Teraz rozumiem ten ból”.

Ucieczka na uniwersytet do innego miasta

Przez całe dzieciństwo i wczesne lata nastoletnie Mara starała się dostać na dobrą uczelnię w innym mieście, aby uciec z domu. Mając matkę, która była księgową, ojca, który również był księgowym, ale także kierownikiem banku, oraz siostrę, która również zajmowała się księgowością, Mara poszła na Akademię Studiów Ekonomicznych (ASE) w Bukareszcie.

Pamięta obraz, kiedy przyjechała do Bukaresztu, a jej rodzice zabrali ją i jej bagaż do akademika, w którym przebywała i mieszkała przez pierwsze lata studiów. Chociaż tak bardzo chciała uciec od ich obecności, teraz płakała i nie rozumiała, dlaczego płacze.

„Tak bardzo starałam się opuścić dom, aby wydostać się z tego, co tam było i udało mi się. Potem zaczęłam pracować, od trzeciego roku studiów. Ale zawsze musiałem zrobić coś więcej, by być zauważonym, by być mile widzianym wśród innych ludzi. Tak więc trzy lub cztery lata po ASE poszedłem na studia prawnicze”.

Mara, dorosła córka ojca alkoholika

Poszła do szkoły prawniczej, ponieważ w tamtym czasie była bardzo bojowa i chciała wymierzyć sprawiedliwość, ale także udowodnić sobie i innym, że różni się od swojej rodziny, rodziny ekonomistów.

I to właśnie jej determinacja, by to udowodnić, sprawiła, że ukończyła studia prawnicze, gdy jej pierwsze dziecko było bardzo małe, karmiła piersią i miała poważne problemy zdrowotne, ponieważ zaniedbała siebie w tym okresie, chociaż normalnie nie spieszyłaby się z ukończeniem studiów.

„Dla mnie to było życie i śmierć, aby zrobić więcej, aby udowodnić, że mam miejsce wśród ludzi. I miałam złe, złe, złe, złe problemy zdrowotne. To był pierwszy epizod, który pokazał mi, jak wiele złego mogę sobie zrobić, by poczuć się akceptowanym przez innych, że byli inni, ale ja ich nie widziałem, nie rozumiałem. Wydawało się normalne, że chcę więcej. Ale dlaczego chcesz więcej kosztem kanibalizowania siebie, krzywdzenia siebie? Zrozumiałam to dopiero później” – dodaje Mara.

Dwie siostry, dwie rzeczywistości

Ale Mara, wyposażony od dzieciństwa, aby radzić sobie sama, ponieważ nie miała nikogo, na kim mogłaby polegać, poradziła sobie. Zawsze radziła sobie sama, bez proszenia o pomoc, ponieważ nauczyła się tego od dzieciństwa. Zawsze polegała na sobie i nadal to robi, chociaż po kilku latach psychoterapii stara się ćwiczyć proszenie.

Mimo to matka zachęcała ją do wyjazdu na studia do innego miasta. W międzyczasie jej siostra poszła na uniwersytet w Arad i została tam, gdzie założyła rodzinę.

W rzeczywistości sytuacja obu sióstr była zupełnie inna, w tym sensie, że siostra Mari zawsze miała inne relacje z rodzicami.

„Moja siostra zawsze miała relacje z moim tatą. To znaczy lubili się, opowiadali sobie historie, to samo z moją mamą, pomagali jej i nie rozumiałam, dlaczego z nią tak jest, a ze mną nie” – mówi Mara, którą zawsze dręczyła ta myśl – dlaczego rodzice jej siostry lubią ją i zwracają na nią uwagę, a nie na nią?

Tłumaczyła to sobie na różne sposoby: że jej siostra, która jest starsza, widziała swoich rodziców jeszcze zanim zawsze się kłócili, więc miała do nich łagodniejszy stosunek, że została w Arad i będąc tam, gdy jej ojciec ograniczył konsumpcję, zobaczyła dobre strony przed Marą, która przez długi czas pozostawała z bolesnym obrazem dzieciństwa.

Dopiero niedawno, trzy lata temu, odważyła się otworzyć przed mamą: „i przełamała się dzięki rozmowie, która: Nie musiałam się o ciebie martwić, Byłem pewien, że wszystko będzie dobrze. Więc jej myśl była taka, że sobie poradzę, tylko moja interpretacja była taka, że nie zasługuję na opiekę. To były dwie różne rzeczywistości”.

Wybór właściwego mężczyzny

Obie dziewczyny powtórzyły schemat zaobserwowany w rodzinie i wybrały partnerów, którzy mieli problemy z alkoholem. Jej siostra wyszła za mąż za alkoholika i w ciągu sześciu miesięcy od ślubu „została pobita i wróciła do domu”. Szok był ciężki dla wszystkich, ale szczególnie dla ojca dziewczynek. „Tej nocy tata zrobił się biały. Widzisz, nieobecny, nieobecny, ale tej nocy zbladł” – mówi Mara, która przy tej okazji ponownie zauważyła, że ojciec okazał inny rodzaj troski o jej siostrę.

Z Marą było jednak inaczej, mimo że wybrała partnera z podobnymi problemami.

Poznała Bogdana* w czasach, gdy piła codziennie, w pierwszym miesiącu pierwszego roku studiów. Mieszkała w akademiku i nie znała nikogo poza dziewczynami, gdy jej współlokatorka zasugerowała zorganizowanie imprezy, na którą zaprosiła chłopaków. „W ciągu trzech tygodni poznałyśmy tylko dziewczyny, więc potrzebowałyśmy chłopaków na imprezę. Stałyśmy więc przy wejściu do akademika dla chłopców i patrzyłyśmy, kto spełnia kryteria, by przyjść na imprezę. Nie wybrałyśmy go, bo był pijany, ale przyszedł z kolegą, który został wybrany” – mówi Mara i śmieje się.

Ponieważ przypadli sobie do gustu, zaczęli się spotykać i szybko zaczęli ze sobą chodzić, ale Mara nie widziała Bogdana przez pierwszy miesiąc poza tym, że był pijany.

„Przez pierwszy miesiąc nie znałam go na trzeźwo. Wtedy myślałam, że jest zabawnyWiesz, dobrze się bawiliśmy, ale patrząc wstecz, to już nie było zabawne. Przychodził i zawsze przychodził pijany, a ja mówiłem sobie, zapomnij, mogę go uratować. Ponieważ nie mogłam tego zrobić z moim tatą w domu…”, mówi, sugerując wzorzec zachowania, za którym podąża wiele dzieci alkoholików: powielanie w życiu małżeńskim tego, co widzieli w swojej rodzinie pochodzenia.

Kiedy Bogdan pił, był towarzyskim facetem. Ale kiedy zaczęła postrzegać go jako kogoś innego niż naćpanego, Mara zaczęła dostrzegać jego drugą stronę: milczenie. Zdała sobie sprawę, że jej chłopak w rzeczywistości również miał trudności z nawiązywaniem kontaktów towarzyskich, dlatego też używała alkoholu jako środka odhamowującego, aby pomóc mu się dopasować. Co więcej, on również pochodzi z Maramuresz, podkreśla Mara, która uważa, że istnieją również różnice kulturowe, ponieważ ludzie z Maramuresz są bardziej powściągliwi.

Zauważyła też coś jeszcze: na początku znacznie trudniej było mu zapanować nad ciszą niż nad piciem. Na początku.

„Milczenie było zawsze, ale kiedy pił, stawał się towarzyski. Zabawne jest to, że bez tej towarzyskiej i ha-ha-ha i he-he-he części, która pojawiła się wraz z piciem, o wiele trudniej było być razem. Mam na myśli rozmowę, robienie rzeczy razem”.

Mara, dorosła córka ojca alkoholika

Bogdan nadal pił. W kontekście towarzyskim pił tyle, ile mógł, bez ograniczeń, a kiedy byli tylko oni, nadal pił, ale nie tak dużo, że nie był obecny lub nie można było się z nim dogadać. Był studentem matematyki, ale dość niekonsekwentnym. Albo chodził na zajęcia, albo nie, co spowodowało, że miał kilka opuszczonych zajęć i ukończył studia z wysiłkiem.

Mara odegrała kluczową rolę w nakłonieniu go do współpracy i ukończyć studia licencjackie. „Byłam bardzo skoncentrowana, wiedziałam, czego chcę, wiedziałam, że naprawdę muszę pracować, żeby nie wrócić do Aradu, wiedziałam, że uniwersytet nie podlega negocjacjom. I w jakiś sposób poprosiłem go, żeby to założył. Chodzi mi o to, że na czwartym roku nie można nie dostać się na prawo jazdy, ponieważ nie zdało się egzaminu na pierwszym roku. Nie wydaje mi się, żebym mu to kiedykolwiek powiedziała, ale było to sugerowane, że sama sobie układam przyszłość i że oczekuję, że on też ją sobie ułoży. To znaczy Nie jestem tu po to, żeby cię cały czas ratować„mówi.

„Przetestowałam go z braku zaufania”. Przeprowadzka i wyprowadzka

Na trzecim roku studiów Mara zaczęła pracować. Jej ojciec miał problemy zawodowe, a ryzyko powrotu do Aradu z powodu pieniędzy przerażało ją tak bardzo, że znalazła pracę w hotelu i pracowała w nocy, na zmiany, albo od 2.00 do 8.00, albo od 12.00 do 12.00. Po znalezieniu pracy przeprowadziła się do kawalerki, a rok później zamieszkał z nią Bogdan.

Picie trwało nadal, podobnie jak milczenie, a sytuacja stawała się coraz trudniejsza do opanowania dla Mari, która ponownie znalazła się w samym środku problemów podobnych do tych, które występowały w domu jej rodziców.

„Czepiałam się go za milczenie, za nieodpowiednie ubieranie się, za… wymieniasz. A to dlatego, że pochodziłem z domu, w którym, jeśli było cicho, było to całkowicie dziwne. Ponieważ kiedy była kłótnia, było coś, była energia, którą rozumiałem, ale cisza była śmierćto było nic, to było puste. A potem i z Bogdanem, kiedy było cicho, nawet jeśli była to dobra cisza, interpretowałem to jako nic. I rzucałem wyzwanie. Prowokowałem, żeby to było coś. Nie miało znaczenia, co to było, tylko żeby to było coś. Byłem więc tyranem, bo tak właśnie myślałem”.

Mara, dorosła córka ojca alkoholika

A teraz, jak mówi, jeśli ktoś chce ją ukarać, a ona stosuje cichą terapię, idzie na pewno, ponieważ ostateczną karą jest nie być zauważonym: „Teraz nauczyłam się trochę na terapii i nadal mogę zarządzać ciszą, ale nawet teraz ostateczną karą jest nie być. Nie być dla kogoś innego”.

Początkowo, w obliczu upokorzeń, które Mara rzucała mu w twarz, Bogdan milczał, tak jak milczał jej ojciec. Trwało to dość długo, mieszkali już razem, kiedy po raz pierwszy powiedział jej, że nie czuje się dobrze, gdy jest traktowany w ten sposób.

Mniej więcej w tym czasie, po ukończeniu studiów, Mara zauważyła, że trudno mu się skupić na przyszłości, cokolwiek by to nie było, więc napięcia doprowadziły do zerwania. Bogdan zamieszkał z rodzicami i pozostał tam przez sześć miesięcy, aż do śmierci dziadka, który również szukał pocieszenia u Mari.

„Przyszedł do mnie tej samej nocy, prosto z pociągu, i chociaż nie pogodziliśmy się, zdarzyło się, że zaszłam w ciążę. Poroniłam, ale zostaliśmy razem. Ale przez długi czas miałam wrażenie, że został ze mną, ponieważ mieliśmy dziecko, a w konsekwencji testowałam go, z braku zaufania, przez około pięć lat „, mówi, a wspomnienie tego epizodu wywołuje łzy w jej oczach.

„Byłam mężatką, ale nikt o tym nie wiedział”

Dwa lata później, mimo że zaczęli się już lepiej dogadywać, Mara nadal robiła plany na własną rękę, ponieważ nie wyobrażała sobie stabilnej przyszłości z Bogdanem. Pracowała już od kilku lat i chciała kupić kawalerkę pod wynajem. Poszła do banku, omówiła to, co należało omówić i uzyskała zgodę na pożyczkę, rozejrzała się i znalazła odpowiednią kawalerkę, ale kiedy ponownie poszła do banku, aby podpisać dokumenty, okazało się, że w międzyczasie zmieniła się procedura, więc nie kwalifikowała się już do otrzymania pożyczki.

Bogdan towarzyszył jej, ale z boku, nie angażując się w żaden sposób w uzyskanie kredytu. Wierząc, że oboje są małżeństwem, pracownik banku zasugerował, aby przeprowadziła symulację kredytową „razem z mężem”, aby sprawdzić, czy kwalifikują się do wspólnego kredytu.

„Powiedziałam mu, że nie jesteśmy małżeństwem, ale Bogdan mówi w doarze: ale zobaczmy, co by to oznaczało, gdybyśmy zrobili matematykę. Pobraliśmy się w 30 dni, żeby dostać kawalerkę. Bez oświadczyn, ale wyłącznie w tym celu. Nikomu nie powiedziałem, zadzwoniłem do rodziców i powiedziałem, że jesteśmy zaręczeni, ale tak naprawdę się pobraliśmy. Nie zmieniłem nazwiska i nikomu nie powiedziałem, bo jeśli coś spieprzyłem, to przynajmniej prywatnie, a nie publicznie. Spodziewałem się, że to spieprzymy”.

Mara, dorosła córka ojca alkoholika

To był jej pomysł, aby nie mówić nawet bliskim przyjaciołom i nie zmieniać nazwiska: „Byłam mężatką, ale nikt nie wiedział, że jestem mężatką. A potem zaszłam w ciążę. I tym razem to było naprawdę. To znaczy, powiedziałam Ok, cieszymy się. A kiedy wyszłam ze szpitala z dzieckiem, pierwszego dnia poszłam i zmieniłam nazwisko. Powiedziałam, że warto zaryzykować dla dziecka”.

Późno, dopiero po tym, jak założyła, że pozostanie w związku, Mara zdała sobie sprawę, jak bardzo na związek wpłynął fakt, że przez cały czas żyła przytłoczona nieufnością, której doświadczyła w związku z rodzicami oraz fakt, że postrzegała swojego męża przez ten sam pryzmat, przez który widziała swojego ojca.

„Moja reakcja była nieproporcjonalna do tego, co się działo. To znaczy, stosowałam odpowiednie upokorzenie dla mężczyzny-myszy, ale stosowałam je wobec mężczyzny, który, okej, pił codziennie, ale wciąż tam był, nie zniknął całkowicie. Najwyraźniej spodziewałam się, że nie będzie go, gdy będę go potrzebować i będę musiała sobie z tym poradzić. Cokolwiek to jest, muszę poradzić sobie z tym sama”.

Odbyło się wiele dyskusji na temat spożywania przez niego alkoholu, wiele z podmiotem i orzeczeniem, dyskusji, w których Mara prosiła go, by przestał pić lub przynajmniej pił mniej lub mniej, ale w których Bogdan reagował mówiąc, że w rzeczywistości nie ma problemu z alkoholem. Posunęli się nawet do sporządzenia tabeli, w której zapisywali częstotliwość i ilości spożywanego alkoholu.

Kiedy definicje z dzieciństwa są błędne: prywatność = prawo do poniżania

Oprócz picia Bogdana, konflikty pary nasilały się również dlatego, że Mara nauczyła się – i nauczyła się dokładnie, ale błędnie – definicji intymności w parze:

„Intymność dla mnie z Bogdanem, z moim mężem, oznaczała prawo do uczynienia drugiego małym. Dla mnie definicją intymności było prawo do poniżania kogoś, ponieważ to właśnie wiedziałam, to właśnie widziałam w domu, że intymność oznacza. Moja mama upokarzała mojego tatę, który był mięczakiem”.

Mara, dorosła córka ojca alkoholika

Późno, kiedy już opuściła dom, zobaczyła związki, w których bliskość nie wiązała się z upokorzeniem. Pierwszy raz miał miejsce, gdy byli jeszcze studentami, a mama Bogdana przyjechała z Maramureș do Bukaresztu, ponieważ ktoś powiedział jej, że jej syn ma problem z alkoholem. Dla Mari był to pierwszy raz, kiedy zobaczyła coś, czego nigdy sobie nie wyobrażała: rodzica akceptującego swoje dziecko takim, jakie jest, bezwarunkowo, bez zawstydzania go lub upokarzania.

A później, gdy była już mężatką, widziała również związki par, które definiowały intymność inaczej niż ona sama.

„Pierwszą parą, którą znałam jako funkcjonalnie intymną, byli nasi rodzice chrzestni. Funkcjonalna to znaczy lubiąca się, szanująca, ciesząca się sobą nawzajem. Wcześniej nie sądziłem, że coś takiego istnieje, ponieważ widziałem wokół siebie, że wszystkie pary były takie same jak moja, pary, w których po prostu to robiono. Nie wiedziałem, że istnieje inny rodzaj intymności, a jeśli nie wiesz, że istnieje, nie możesz go sobie wyobrazić. A kiedy nie możesz sobie tego wyobrazić, nie możesz tego zastosować” – mówi.

„Wszystko, czego nauczyłam się podczas poradnictwa dla par, to to, że musieliśmy się rozwieść”.

Mara i Bogdan mają razem trójkę dzieci. Dwóch chłopców, 18-letniego i 14-letniego, oraz córkę, która ma zaledwie 7 lat.

Kilka lat temu, kiedy pierwsze dziecko miało 6 lat, a drugie było małe, z powodu nieporozumień, które były nie tylko między nimi, ale także między nimi a ich dziećmi, poszli na terapię dla par. W rzeczywistości w ośrodku było kilka problemów. Mara przechodziła przez pewne problemy zdrowotne, które pokazały jej, że przeciąża się z chęci udowodnienia, że zasługuje na uznanie, a komunikacja z Bogdanem stała się serią kłótni spowodowanych nie tylko jego piciem, ale także jej niezdolnością do poproszenia go o pomoc, ponieważ nie ufała, że może na nim polegać, co doprowadziło do wyczerpania i frustracji.

„Ja, przychodząc z brakiem zaufania, myślę, że również sprowokowałam rozmowę rozwodową, aby zobaczyć, jak bardzo mogę mu zaufać”.

Sześć miesięcy próbowało zmienić dynamikę związku, ale to nie zadziałało.

Mara mówi, że dla Bogdana, który był tak introwertyczny, terapia rozmową nic nie znaczyła: „Nie będąc gadułą, uważał to, co się tam działo, za bardzo natrętne. Pamiętam, że w pewnym momencie psychoterapeuta rzucił nam wyzwanie, byśmy ze sobą porozmawiali i utknęliśmy. To znaczy on utknął, a ja poczułam się całkowicie odrzucona. Żadne z nas nie widziało wyjścia z tej sytuacji, więc wszystko, czego dowiedzieliśmy się podczas poradnictwa dla par, to to, że najwyraźniej musimy się rozwieść”.

Ale nie tylko Bogdan utknął na terapii, ona również. Zdała sobie sprawę z pewnych rzeczy, na przykład z tego, że była agresorem w związku, ale nie mogła wyjść poza to. „To znaczy, w porządku, dzięki terapii zdałam sobie sprawę, że to ja byłam agresorem, ale teraz, kiedy się o tym dowiedziałam, nie potrafiłam wyjść poza to. lashing out i nie mogłem zrozumieć, dlaczego taki jestem. Patrzę na siebie i wcale nie podoba mi się to, co widzę. Nadal mi się to nie podobało, bo bolało jak cholera. Dlaczego jestem tyranem? Dlaczego jestem podły? Dlaczego chcę więcej? Dlaczego mam niewyparzoną gębę? Dlaczego? Dlaczego? Dlaczego? Ponieważ zawsze tak mi mówiono. Słyszałam to od mojej mamy” – mówi.

„Nie jestem rozwiedziona”

Po wyjściu z terapii Mara poszła porozmawiać z notariuszem, rozmawiała też z dziećmi o rozwodzie, za który nadal się obwinia, ponieważ najstarszy syn ucierpiał na tej rozmowie, ale potem przyszedł impuls: próbowała sobie wyobrazić, jak będzie wyglądało jej życie po rozwodzie, jak będzie wyglądało w kolejnym związku – ponieważ nie wyobrażała sobie, że pozostanie singielką – i zdała sobie sprawę, że najprawdopodobniej sprawy nie będą się różnić bez względu na to, jakiego innego partnera będzie miała, chyba że zrobi coś innego w związku.

Następnie, podczas gdy Bogdan, który nie rezonował z rozmową, przeszukiwał książki w poszukiwaniu informacji o tym, co mogłaby zrobić lepiej w związku, ona sama pracowała nad tym, co mogłaby zrobić lepiej dla siebie.

Zrozumieli jednak, podczas poradnictwa dla par, coś innego niż „muszą się rozwieść”. Każde z nich zrozumiało, że może być lepiej. Każde z nich pracowało więc intuicyjnie, najlepiej jak potrafiło.

„Zdałam sobie sprawę, że nie chodzi tylko o drugą osobę, że z pewnością mogę zrobić coś inaczej w stosunku do siebie. Mam na myśli robienie czegoś nie po to, by czekać na odpowiedź od niego, nie po to, by czekać, aż mnie zobaczy. Nie. Po prostu ja ze mną. Tylko ja, ze mną w porządku, bo już widziałam, że tak naprawdę chodzi o mnie. To powstrzymało mnie przed pójściem w kierunku rozwodu” – mówi Mara.

„Przeszłam przez tę samą próbę rozwodu, co moja mama, a dzieci to widziały. Ale nie rozwiedliśmy się. Każde z nas we własnym tempie i własnymi metodami, z własnymi źródłami, zdołało wyjść z kryzysu małżeńskiego. A projekt nas z niego wyciągnął. Szczerze mówiąc, zaczęliśmy budować dom”.

Mara, dorosła córka ojca alkoholika

To, co wydarzyło się po tym punkcie zwrotnym, nie miało nic wspólnego z wcześniejszym związkiem, mówi Mara. Bardzo doceniła Bogdana, a później urodziło im się kolejne dziecko – córka – która jeszcze bardziej wypełniła ich życie.

„Mój mąż jest bardzo miłym człowiekiem, naprawdę mu zaufałam, co jest dla mnie bardzo trudne. Nadal mówi bardzo mało, ale wiem, że tam jest” – mówi.

„Zdolność do wyobrażenia sobie innej możliwości jest tym, od czego wszystko się zaczyna”. Życie zawodowe

Po studiach w ESA i pracy przez pewien czas w windykacji kredytów, tj. odzyskiwaniu należnych pieniędzy, oraz jako biegły księgowy, Mara poszła na studia prawnicze, aby uciec od dziedziczenia spuściznę zawodową pozostawioną mu przez rodzinę ekonomistów, z której się wywodzi.

Zaczęła wykorzystywać informacje z obu wydziałów, na których pracowała, i wszystko się dla niej zmieniło, nie tylko zawodowo, ale także osobiście, kiedy nauczyła się patrzeć na rzeczy inaczej: wyobrażając sobie przyszłość.

Na przykład jako dziecko, kiedy wciąż mieszkała z rodzicami i było jej ciężko, nie rozmawiała o tym z nikim. Nie powiedziała o tym żadnemu ze swoich przyjaciół, i to nie dlatego, że koniecznie się przed tym wzbraniała, ale dlatego, że nigdy nie wątpiła, że to jej pomoże. Brała życie dokładnie takim, jakie było, ponieważ nie mogła sobie wyobrazić – w tamtym czasie – lepszego.

„Moi przyjaciele nie mogli sobie wyobrazić, że ten sam człowiek, który prowadził bank, niezwykle dobry profesjonalista, żył w tej samej osobie co drugi (…).przyp. red. – o jej ojcu). Właściwie to sam nigdy nie mogłem tego do końca połączyć. Zawsze myślałem to jest to. Nie mogłem sobie wyobrazić innej rzeczywistości i myślę, że dlatego lubię mój obecny zawód, który wykonuję od 10, 15 lat. Jestem dyrektorem finansowym (przyp. red. – Dyrektor finansowy”, mówi.

„CFO oznacza patrzenie w przyszłość w oparciu o przeszłość i wyobrażanie sobie innej rzeczywistości. Myślę, że zdolność do wyobrażenia sobie innej możliwości jest tym, od czego wszystko się zaczyna. Bez niej nie masz szans. Dlatego wierzę w edukację, dlatego przez wiele lat pracowałem w organizacji pozarządowej”.

Mara, dorosła córka ojca alkoholika

Wszystko łączy się ze wszystkim. Płaszczyzna osobista i zawodowa wpływają na siebie nawzajem, ponieważ obie mają wpływ na jednostkę, która, choćby nie wiem jak się starała, nie może podzielić się na: on-pracownik, on-partner, on-rodzic i tak dalej. A w przypadku Mari, nawet jeśli tendencja do nadmiernej pracy i nieodrzucania projektów, wynikająca z chęci potwierdzenia siebie, bycia zauważoną, przyniosła jej wiele niedociągnięć, a nawet problemów zdrowotnych, niektóre z miejsc, w których pracowała, pomogły jej również rozwinąć się zawodowo i osobiście.

Największa zmiana nastąpiła, gdy dołączyła do organizacji pozarządowej.

„Wybrałam pracę w organizacji pozarządowej dla dzieci i kiepskie wynagrodzenie, po pierwsze dlatego, że myślałam, że jestem bohaterem, bo w organizacji pozarządowej naprawdę trzeba być bohaterem, żeby zrobić coś z niczego. A po drugie, ponieważ to, co robiłem tam z moimi kolegami, dotyczyło potencjału. Wiele wiejskich dzieci nigdy nie opuściło wioski. Nigdy! 14-latkowie, 15-latkowie, którzy nigdy nie opuścili wioski. A zabranie ich na wycieczkę do najbliższego miasta, żeby zobaczyły, wyobraziły sobie tę inną rzeczywistość i zdały sobie sprawę, że aby wydostać się ze wsi, muszą chodzić do szkoły, to prosta rzecz, ale wielka rzecz. Wtedy zdałem sobie sprawę, jak wiele zmarnowanego potencjału może być wokół nas! Otrzymałam też kilka wskazówek, które popchnęły mnie do stworzenia innej rzeczywistości”, mówi Mara, która zdała sobie sprawę, że zmiana perspektywy i wyobrażenie sobie lepszej przyszłości jest niezwykle ważne nie tylko zawodowo, ale także osobiście.

To właśnie tam, w organizacji pozarządowej, wraz z innymi psychologami i pracownikami socjalnymi, nauczyła się, co to jest .

„Wcześniej nie widziałam, nie rozumiałam pojęcia współczucia, szczerze mówiąc. Zwłaszcza współczucia dla siebie. Nie wiedziałem, jak zaakceptować siebie z całym bzdurami-bzdura, współczucie dla mnie, dla głupich rzeczy, które zrobiłem. I tam się tego nauczyłem, z kolegami. Byłem menedżerem finansowym, ale poza liczbami wiele się nauczyłem jako człowiek w organizacji pozarządowej”.

Mara, dorosła córka ojca alkoholika

Następnie wspomina szefową, którą miała w organizacji pozarządowej, która do pewnego stopnia była jednym z jej mentorów. „Kobieta, która nie wypełniała pokoju tym, co myślała, nie osądzała, nie słyszałaś, jak mówi swoje zdanie, po prostu stworzyła przestrzeń dla innych do wspólnej pracy. I to zadziałało! To był pierwszy raz, kiedy zobaczyłem, że ludzie są zachęcani do wykorzystania swojego potencjału. Zajęło mi sześć miesięcy, aby się do tego przyzwyczaić, ponieważ nie mogłam zrozumieć, jak mogła to zrobić” – mówi.

Później odeszła z organizacji pozarządowej i przez jakiś czas pracowała w start-upie zajmującym się oprogramowaniem, a teraz pracuje jako dyrektor finansowy frakcji, jednocześnie szukając pracy na pełny etat.

Sepsa, utrata wspomnień, inna perspektywa

Pomimo tego, że od czasów studiów prawniczych nauczyła się, że ma problemy z przeciążeniem pracą, Mara po prostu ma trudności z ustaleniem limitów i ciężko pracuje, ryzykując od czasu do czasu problemy zdrowotne. Ale jeden z nich był tak poważny, że doprowadził do utraty pamięci.

Była już przy trzecim dziecku i ponownie karmiła piersią, kiedy jej szef w organizacji pozarządowej zadzwonił do niej, aby powiedzieć jej, że coś jest nie tak z organizacją i zapytał, czy mogłaby pomóc. Mara zgodziła się, mimo że była na urlopie rodzicielskim i jednocześnie zajmowała się różnymi sprawami organizacyjnymi dla swojej rodziny i dalszej rodziny.

„Zapytała mnie, czy na pewno mogę, więc nie naciskała na mnie, tylko ja się zgodziłam: więc istnieję dla ciebie, jak mogę nie pomóc? Ratuję wszystkich – mówi, świadoma .

I zachorowała. Dostała infekcji pęcherza, a ponieważ zawsze stawiała swoje zdrowie i siebie na ostatnim miejscu, nie poszła do lekarza na leczenie, ponieważ nie miała czasu. Brała leki z tego, co myślała, z domu.

„Nie słuchałam siebie i nie widziałam, co dzieje się z moim ciałem, brałam leki, wciąż karmiłam piersią i pamiętam, że w pewnym momencie zsikałam się na czerwono i wydawało mi się to dziwne, ale Byłam zajętaco oznaczało, że ledwo miałam czas na pójście do łazienki. Myślałam, że sikam na czerwono, bo tabletki, które brałam, były różowe. I dotarłam do lekarza, kiedy już majaczyłam” – mówi.

Ona już miała. To znaczy, ponieważ nie leczyła infekcji pęcherza na czas, rozwinęła się u niej uogólniona infekcja, która wymagała natychmiastowej interwencji medycznej.

„Z powodu posocznicy straciłam wiele wspomnień. Nie wiedziałam już nic o sobie, ale wiedziałam, kim jest Bogdan i kim są dzieci. To było wszystko. W chwilach czuwania w szpitalu przeglądałam Facebooka na telefonie i nie rozumiałam, kim są inni ludzie. Więc nie wiedziałam nic. I zapadła cisza, cisza, która zniknęła śmierć.”

Mara, dorosła córka ojca alkoholika

Na początku utrata wspomnień była poważna, ale z biegiem czasu Mara odzyskała wiele z nich. Ale nawet teraz nie jest taka sama jak wcześniej, dlatego nie pamięta na przykład, czy straciła jakieś przyjaźnie, kiedy przeprowadziła się z Timisoary do Aradu.

„Wyszłam ze szpitala nie wiedząc wielu rzeczy. Na przykład dzień po wyjściu ze szpitala musiałam zrobić mleko w proszku dla mojej córki i nie wiedziałam, jak wykonać proste działania arytmetyczne. Mówiłam na głos: A teraz wlałam 180 mililitrów wody, a ile powinnam wlać mleka? Czytałem na kartonie mleka, że wlewa się jedną miarkę mleka na 30 mililitrów wody i nie wiedziałem, jak to obliczyć. Bogdan mnie usłyszał i zapytał: Więc jeśli masz 30 mililitrów mleka na 180, to ile? Ja też: Może pięć?„wyjaśnia poziom upośledzenia funkcji poznawczych Mary zaraz po jej wypisaniu.

Jednak, jak mówi, przyzwyczajona już do patrzenia na drugą stronę medalu, brak tak wielu wspomnień oznaczał również brak tak wielu wspomnień. hałasu w jej głowie. Było cicho, a tym razem cisza, którą wyczuła jako przyjemną, ciszę spokojunie jeden do śmierciktóra mogła zwiastować coś złego. Bezruch, który pomógł jej naprawdę słuchać ludzi wokół niej, bez aktywowania wszystkich uprzedzeń w jej umyśle, uprzedzeń, które często zagłuszały głosy innych.

„Tym razem mogłam słyszeć, słuchać i widzieć dzieci bardzo wyraźnie. Ponieważ nie miałam tak wielu rzeczy do powiedzenia i mogłam słuchać. Od tego czasu minęło siedem lat, a ja wciąż szukałem tego stanu, który wtedy miałem, jasności, bycia obecnym, ciszy. Straciłem go, bo zacząłem dochodzić do siebie, ale z pewnością nie byłem już taki jak wcześniej. Jeśli wcześniej byłem bardzo głośny i krytyczny, nie widząc odcieni szarości, to po tej chwili nie widziałem tego samego”.

Mara, dorosła córka ojca alkoholika

Później, zaniepokojona tym, że straciła tak wiele wspomnień – niektóre z nich były przydatne w jej życiu zawodowym – i ponieważ była przekonana, że jest „głupsza niż wcześniej”, czytała i uczyła się o różnych funkcjach dwóch półkul mózgowych i wierzy, że w jej przypadku sepsa uszkodziła lewą, odpowiedzialną za logikę i matematykę, i rozwinęła prawą, odpowiedzialną za kreatywność i intuicję.

Osobista terapia

W czasie, gdy pracował w tym start-upie, małej firmie IT, w której niektórzy koledzy popadli w przepracowanie, założyciele firmy postanowili wesprzeć każdego pracownika w potrzebie, opłacając dla nich sesje psychoterapii.

W tamtym czasie Mara wciąż odczuwała skutki posocznicy, uważała, że nie jest tak inteligentna jak inni i czuła, że nie pasuje. Z drugiej strony zauważyła, że po raz kolejny zbliża się do poprzedniego wzorca pracy nad sobą w złym stanie zdrowia, podczas gdy w domu obecność dzieci w różnym wieku, a zatem o różnych potrzebach, przytłaczała ją. Na tym tle postanowiła zwrócić się o pomoc do firmy.

I zaczęła spotykać się z psychoterapeutą. Najpierw za pieniądze firmy, potem na własną rękę. Tym razem wybrała psychoterapeutę psychoanalityka, więc rozpoczęła długoterminową terapię.

Obecnie uczęszcza na terapię od czterech lat, ale mówi, że dwa lata zajęła jej „prawdziwa” rozmowa z terapeutką, ponieważ bardzo trudno było jej zaufać.

„Po kilku latach terapii, podczas której zdałam sobie sprawę z tego, co zrobiłam w przeszłości, zebrałam się na odwagę i powiedziałam kolegom, przez co przeszłam. Ciągle słyszałem, jak mówią: Hej, to dużo pracy, ale poświęcam się! I wciąż słysząc to motto poświęcenia, zdałem sobie sprawę, że nawet jeśli chcę wyników, naprawdę wiem, co to znaczy poświęcać się (przyp. red. – w odniesieniu do epizodu posocznicy, w którym był bardzo bliski śmierci). I nie myśl, że poświęcając się, czynisz dobro tym, którzy są wokół ciebie! Jeśli nie dbasz o siebie jako człowieka, jako całego człowieka, jako ojca, jako matkę, jako partnera i jako relację z samym sobą, nawet jeśli kochasz to, co robisz, w końcu znienawidzisz to miejsce, dla którego się poświęcasz. I powiedziałam im, przez co przeszłam z posocznicą”, mówi Mara, dla której to objawienie było aktem wielkiej odwagi.

„Dzięki terapii poczułam się na tyle bezpiecznie, że mogłam powiedzieć w pracy, dlaczego jestem inna. I dlaczego nie uważam, że dobrym pomysłem jest promowanie idei jesteśmy rodziną i poświęcamy się dla siebie nawzajem”. Są to bzdura-rzeczy, które szkodzą, bardzo szkodzą! To znaczy, nie czynisz dobra, nie czynisz dobra ani sobie, ani komuś obok ciebie. W żaden sposób nie czynisz dobra”.

Mara, dorosła córka ojca alkoholika

Psychoterapia indywidualna pomogła jej zrozumieć wszystkie dlaczego-rzeczy, z którymi została po poradnictwie. Dlaczego nie ufa, dlaczego interpretuje ciszę jako znak, że coś jest nie tak, dlaczego czuje się wykluczona, dlaczego czuje się inna. Ale co ważniejsze, pomogło jej to zobaczyć, że może robić rzeczy inaczej niż robili to jej rodzice, że może stworzyć związek z trójką swoich dzieci inaczej niż z rodzicami.

„Wzmocniłam też współczucie dla siebie, stosując proste ćwiczenie: Ale czy powiedziałbyś swojej córce rzeczy, które mówisz sobie? Masz na myśli to, co sam sobie mówię, Jestem głupi, nie jestem wystarczający. I takie proste pytanie zmienia wszystko. Ale to była praca i było naprawdę ciężko. Naprawdę, naprawdę ciężko” – mówi.

W rzeczywistości, tak długo, jak zajęło jej zdobycie zaufania do swojego terapeuty, równie mało czasu zajęło jej jego utrata: „Zajęło mi dwa lata, aby naprawdę porozmawiać z moim terapeutą i kolejny, aby jej zaufać. Czyli trzy lata. I dopiero po jednej sesji, na której nie uzgodniliśmy terminu spotkania, powiedziałam sobie, że nie mogę już jej ufać”.. Cóż, oznacza to, że nie mogę jej ufać i nie mogę ufać jej płatnym! I prawie musiałam przestać, opuścić terapię, ale zdecydowałam się żyć z dyskomfortem i wtedy zdałam sobie sprawę, że to było nieporozumienie”, mówi Mara, która nadal chodzi na cotygodniowe sesje psychoterapii i jest szczęśliwa, że nie uciekła.

Ojciec pije znacznie mniej, mąż prawie wcale

Kiedy Mara wyjechała na studia i poczuła, że uciekła z domu, jej ojciec nadal pił. Potem dowiadywała się coraz więcej o tym, co działo się w Aradzie. O tym, że jej mama podejmowała różne próby nakłonienia męża do zaprzestania picia i że w końcu coś zaczęło działać.

„Moja mama podejmowała różne próby, z gliną, z różnymi sztuczkami, z tabletkami, niektóre z nich działały, więc około 8-10 lat po tym, jak stamtąd wyjechałam, mój tata przestał pić. Zwykle pił alkohole wysokoprocentowe, a czasem wino lub piwo, ale teraz zaczął mówić, że napój jest kwaśny lub gorzki, że nie lubi już jego smaku” – mówi.

Nie zrezygnował całkowicie, a teraz nadal pije, tylko znacznie mniej, więc udaje mu się być obecnym i uczestniczyć we wszystkim, co dzieje się wokół niego. Udaje mu się siedzieć z rodziną, rozmawiać i wykonywać prace wokół podwórka: „Widziałam, jak pije również przy stole, ale tak samo jak my pijemy i mamy trochę szczęścia. Naprawdę szybko dostaje zawrotów głowy, jego poziom tolerancji jest bardzo niski, ale wciąż tam jest, nie jest mięczakiem. A teraz – nigdy nie myślałem, że to zobaczę – on i moja mama opiekują się sobą nawzajem. To znaczy, to możliwe. Naprawdę nie sądziłam, że to zobaczę!” – mówi Mara, która niedawno na nowo odkryła swoich rodziców, postrzegając ich jako dziadków dla swoich dzieci: że mogą być zarówno obecni, jak i hojni w sposób, w jaki nigdy nie miała okazji ich zobaczyć jako dziecko.

Jeśli chodzi o jej męża, Bogdan prawie nie pije już alkoholu. Nawet w kontekście towarzyskim, nawet z nią, aby się razem zrelaksować. Rzadko, może raz w miesiącu, wypijają kilka drinków.

Wyzwalaczem było to, że jego ojciec zachorował na raka, który nawracał kilka razy, a on zdał sobie sprawę, jak źle może być, gdy nie dbasz o swoje ciało. A kiedy zainteresował się sportem, po prostu przestał pić.

„Od tego czasu musiało minąć około ośmiu lat. To nie jest przejściowa faza. Więc nie pozwolił, by moje usta go powstrzymały, sam zdał sobie sprawę, ile krzywdy może sobie wyrządzić i ile krzywdy wyrządził przez tak długi czas, a teraz mówi, że gdyby miał teraz swój umysł, nie zrobiłby tylu głupich rzeczy „, dzieli się.

Teraz, pomimo wszystkich wyzwań codziennego życia, związek Mari i Bogdana jest nie tylko funkcjonalny, ale także piękny, oparty na miłości, uznaniu, zaufaniu i szacunku. Ma wszystkie składniki, których Mara nigdy sobie nie wyobrażała.

Zapytałem ją, co było najbardziej bolesną rzeczą, jakiej doświadczyła jako córka ojca alkoholika, a rzeczą, która utkwiła jej w pamięci, nie jest wstyd czy porzucenie, które odczuwała dotkliwie przez całe dzieciństwo, ale żal, że mogła stracić naprawdę wartościowego człowieka – swojego męża.

„Byłam bliska odrzucenia naprawdę dobrego mężczyzny, ponieważ postrzegałam go przez pryzmat mojego ojca. Naprawdę myślę, że mogłam przegapić coś naprawdę fajnego, dobry związek z dobrym mężczyzną, z którym, spójrz, naprawdę okazało się, że mogę budować! Chodzimy razem na spacery, robimy wspólne plany, OK, nie mówi, nie mówi nawet teraz, ale nawet kiedy to robi, wiem na pewno, że to on, a nie ktoś inny i że mogę ufać, że nie zniknie”, Mara kończy historię, która po wielu wysiłkach została zmieniona.