Nauczyciele i pracownicy służby zdrowia, pracownicy coraz bardziej wypaleni: „Jest zbyt dużo pracy” | Wiadomości z Katalonii

Verónica Maireles, 43 lata, studiowała tłumaczenia pisemne i ustne na Uniwersytecie w Granadzie, a trzy lata temu zaczęła uczyć języka angielskiego w różnych ośrodkach w Katalonii. Obecnie pracuje w instytucie Joaquima Rubió i Ors w Sant Boi de Llobregat (Barcelona). Powód jest oczywisty; biurokratyczne procedury: „wypełnianie sprawozdań, coroczna zmiana programu zgodnie z ustawą oświatową, która podlega ciągłym modyfikacjom lub postępowanie z rodziną”, coraz bardziej oddalają go od celu jako nauczyciela. „Nasze warunki pracy nie są już tak atrakcyjne jak kiedyś; „Wcześniej pensja nauczyciela była dobra, ale obecnie, biorąc pod uwagę wzrost poziomu życia, nasza pensja jest dość przeciętna”. Podaje także inny ważny powód: „Postać nauczyciela straciła szacunek we wszystkich dziedzinach”.

Weronika nie jest odosobnionym przypadkiem. . Znajduje to odzwierciedlenie w ankiecie opublikowanej w październiku przez związek Ustec (większość w branży). W kwestionariuszu, na który w pełni odpowiedziało ponad 10 000 nauczycieli szkół publicznych (8% całkowitej liczby nauczycieli w katalońskiej sferze publicznej), Xavier Díez, koordynator badania, wyjaśnił, że wysoki odsetek nauczycieli, którzy rozważają opuszczenie szkoły, ich praca wynika z „pogarszającej się degradacji warunków pracy, braku definicji systemu oświaty, rosnącego przeciążenia pracą i pewnego chaosu pedagogicznego, w wyniku którego nikt nie wie dokładnie, jak szkoła powinna funkcjonować”.

rosnąca z każdym dniem, to jedna z presji, którą potępiają nauczyciele. José Vila (45 l.), który prowadzi zajęcia z biologii w Instytucie Vila Romana w La Garriga (Barcelona), bada tę kwestię i stwierdza, że ​​„jest zbyt duże obciążenie pracą”. José twierdzi, że w wyniku pandemii pomnożyły się zadania niezwiązane bezpośrednio z główną funkcją nauczyciela: nauczaniem i przygotowaniem zajęć. Wpływa także na sekcję, w której wymaga się od nich coraz więcej. „Mamy coraz więcej uczniów ze specyficznymi potrzebami edukacyjnymi. Do uczniów należy podejść inaczej: za pomocą zindywidualizowanych testów, raportów i ocen”. Wszystko to – dodaje – „ma wpływ na harmonogram, wiele godzin ukrytej pracy i coraz bardziej skomplikowane godzenie się z życiem rodzinnym”.

Niezadowolenie rozciąga się na sektor opieki zdrowotnej, a jednym z najbardziej dotkniętych sektorów jest sektor starszych techników opieki zdrowotnej. Świadczy o tym ankieta przeprowadzona przez SIETeSS (Stanowy Związek Wyższych Techników Zdrowia), na którą odpowiedziało 400 spośród 5000 techników na całym terytorium Katalonii. Średni poziom zmęczenia zawodem w skali od 1 do 10 wynosi 8,6 punktu. Do najczęściej wymienianych przyczyn zaliczają się niewystarczające wynagrodzenia, brak uznania zawodowego czy nadmierne obciążenie pracą. I choć niewielu odpowiada, że ​​rozważa szukanie pracy za granicą, zdecydowana większość twierdzi, że nie brała tego pod uwagę, ale jest bardzo niezadowolona.

Àlex Badenes jest starszym technikiem medycznym specjalizującym się w obrazowaniu na potrzeby diagnostyki i medycynie nuklearnej. Pracuje w firmie , a swoje przemówienie rozpoczyna, podkreślając znaczenie tych specjalistów w schemacie organizacyjnym sektora zdrowia i prosząc o większe uznanie. Àlex opiera swoją skargę na trzech głównych założeniach: zapewnia, że ​​„we wszystkich krajach Unii Europejskiej prowadzone są szkolenia z zakresu obrazowania medycznego i radioterapii (gdzie kształcą się m.in. kolejni technicy specjalizujący się w obrazowaniu na potrzeby diagnostyki i medycyny nuklearnej) kończy się dyplomem uniwersyteckim, podczas gdy w Hiszpanii jest to wciąż wyższy cykl” i dodaje, że „brakuje godzin szkoleń i godzin praktyk”; Po drugie, domaga się „przeklasyfikowania kategorii starszych techników służby zdrowia”, gdyż w zatwierdzonych w 2008 r. Budżetach Generalnych Państwa przypisano im grupę klasyfikacyjną B, ale nadal otrzymują oni wynagrodzenie tak, jakby nadal należeli do grupy C; Wreszcie twierdzi, że „ulepszenia uzgodnione w trzecim porozumieniu () są nieproporcjonalne”. Àlex skarży się, że z całkowitego wzrostu środków na poprawę warunków personelu medycznego, wynoszącego około 320 milionów rocznie, jedynie 0,18% przeznaczono na starszych techników.

W wyniku tego porozumienia sektor, kiedy uzgodniono przyszłe negocjacje z i. Carmen Romero, która przez 25 lat pracowała w laboratorium klinicznym, wyjaśnia, że ​​„w zeszłym roku, podczas strajku, w jej szpitalu (szpital Bellvitge) dwanaście osób przebywało na zwolnieniach lekarskich. Potwierdza, że ​​jego koledzy „wzięli urlop z powodu stresu i depresji”. Carmen twierdzi, że odeszło pięciu techników i że ma nawet koleżankę, która poszła do pracy w supermarkecie, bo nie mogła już dłużej znieść tej sytuacji ciągłego napięcia. Na koniec oświadcza, że ​​rozważał odejście z zawodu i tak naprawdę wysłał już dwa CV.