Natura i muzyka w Parku Rzeźby

Sondra Simanaitienė, zastępca dyrektora Muzeum Historii Litwy Mniejszej (MLIM) i organizator koncertu, powiedziała, że występ Agoty i Kristijonasa Lučinskasa zawierał wiersze Vladasa Braziūnasa, laureata Litewskiej Narodowej Nagrody Kultury, oraz poetki Stasė Lygutaitė-Bucevičienė, które zostały przekształcone w pieśni przez Agotę, podczas gdy Kristijonas wykorzystał dźwięki birbynė i elektronikę.

Bard Jonas Baltokas przyznał, że był zaskoczony emocjonalnym charakterem koncertu i liczbą osób, które w nim uczestniczyły.

„Jako muzykowi, trudno jest mi zaimponować techniczną stroną muzyki. Jestem jednak zagorzałym fanem folkloru. Za każdym razem, gdy słyszę gdakanie Agoty, moje serce przyspiesza. Najwyraźniej działają moje najstarsze geny.

Słowa i rytmy, powtarzane jak mantra, wprowadziły publiczność w trans: od ciemności do całkowitej jasności duszy. Koncert był bujny, a ja czułem się po nim oczyszczony i zainspirowany”, powiedział Baltokas.

Gražina Ribokaitė, nauczycielka muzyki i organistka, była zachwycona szczególną harmonią między muzyką a przestrzenią.

„Ten instrumentalny duet kantyczek i birbiny, uzupełniony różnymi momentami muzyki elektronicznej, brzmiał szczególnie wyjątkowo w otwartej przestrzeni Parku Rzeźby. Okrągłe siedzenia publiczności, brak sceny, pozwoliły im widzieć się nawzajem, ale jednocześnie zanurzyć się w muzyce.

Duszę koiła możliwość uniesienia głowy ku bezkresnemu niebu wspartemu na wielowiekowych drzewach, szelest drzew, percepcja tej cichej natury.

G. Ribokaitė podkreśliła, że muzyka A. Zdanavičiūtė i K. Lučinskasa nie wywoływała niepotrzebnego hałasu i uczuć, nie utrudniała kontaktu człowieka z przyrodą i odczuwania jej, a uniesienie głowy do nieba pozwalało oderwać się od biegu i codziennej pracy.