Największa góra lodowa na świecie uwolniła się i jest w ruchu

Mając powierzchnię około 30 razy większą od powierzchni Lizbony (czyli dwukrotnie większą niż powierzchnia wyspy Madera), A23a jest największą górą lodową na świecie. Po uwolnieniu się z lodowca szelfowego Filchnera-Ronne’a w 1986 roku, w tym roku zatrzymała się i wirowała w wirze. Teraz znów jest w ruchu.

Zamrożony kolos przemieszcza się obecnie przez morza Antarktyki po spędzeniu ostatnich kilku miesięcy w kółko.

Jego pierwsze dekady wolności były antyklimatyczny: A23a został zakotwiczony na dnie morza.

Aż wreszcie w 2020 roku zaczął posuwać się w stronę Oceanu Południowego, by na początku tego roku zabrakło mu wody.

Te specyficzne wiry oceaniczne są znane jako Kolumny Tayloraspowodowane obecnością gór podwodnych. Powstałe prądy krążące mogą utrudniać uwolnienie większości gór lodowych, ale w rzeczywistości A23a to osiągnęła.

Po ucieczce z uwięzionej kolumny Taylora, A23a, o masie miliard tonmogą przejść do kolejnego etapu podróży, którą naukowcy nadal uważnie śledzą.

„To ekscytujące widzieć A23a w ruchu ponownie po okresach, w których był więziony” – mówi oceanograf Andrzej Meijerswykonaj British Antarctic Survey (BAS).

Okresy te obejmują ponad trzydzieści lat unieruchomienia na Morzu Weddella, uwięziony pod własnym rozmiarem i ciężarem na dnie oceanu. Zatrzymany postęp A23a znacznie spowolnił jego topienie.

Pod koniec ubiegłego roku megagóra lodowa ponownie się poruszyłaa za nim satelita Copernicus Sentinel-1 należący do ESA. W tym samym czasie naukowcy mogli bliżej przyjrzeć się A23a, pobierając próbki z otaczających go wód.

Wiemy, co potrafią góry lodowe ogromna różnica na poziomach węgla i składników odżywczych w wodzie w miarę ich topnienia, co z kolei wpływa na łańcuchy pokarmowe i życie wodne pod falami.

„Jesteśmy zainteresowani obejrzeniem pójdzie tą samą drogą niż inne duże góry lodowe, które oderwały się od Antarktydy” – mówi Meijers. „I, co najważniejsze, które wpływ, jaki będzie to miało na lokalny ekosystem„.

Zespół to przewiduje wiatry i prądy niosą A23a do Oceanu Południowego, podążając za antarktycznym prądem okołobiegunowym. To przybliży Cię do obszaru zwanego „aleją gór lodowych”, w którym zazwyczaj kończą się większe góry lodowe.

Oczekuje się, że w kierunku wyspy Georgia Południowa A23a dotrze do cieplejszych wód i topić się szybciej. Oznacza to, że wszystko podniesione ze skalistego dna oceanu i cały pył nagromadzony na jego powierzchni zostanie wypuszczony do wody.

Biorąc pod uwagę jego skalę, trudno przewidzieć skutki odwilży A23a, ale poprzednie badania wykazały, że zwiększa się zawartość żelaza w wyniku topnienia lodowców może zwiększać poziom fitoplanktonuna przykład zachowanie części CO₂ ta atmosfera.

Wszystko to należy porównać z potencjalnie katastrofalnymi wadami poważnych topnień na biegunach – wadami, które obejmują wzrost poziomu morza i utrata siedlisk dla zwierząt żyjących w lodowcach i wokół nich.

Nowy, opublikowany w tym miesiącu w Naturarównież właśnie powiązał spadek pokrywy lodowej Antarktyki ze wzrostem liczby sztormów oceanicznych.

„Wiemy, że są to gigantyczne góry lodowe może dostarczać wodzie składników odżywczych które przecinają, tworząc dobrze prosperujące ekosystemy na obszarach, które w przeciwnym razie byłyby mniej produktywne” – mówi. Laurę TaylorBiogeochemia BAS.

„Jedyne, czego nie wiemy, to różnica co pewne góry lodowe, ich skala i pochodzenie mogą zrobić z tym procesem” – podsumowuje badacz.