Musk testuje swoje siły w Europie

Nie można zaprzeczyć, że bardzo udana kampania polityczna również zawdzięcza część kredytu miliarderowi który poprzez swój wpływ w cyfrowym świecie jeszcze bardziej wyeksponował propozycje przyszłego prezydenta Ameryki Północnej. Od zakupu Musk jest bardziej żarłoczny w poszukiwaniu czasu konsumpcji.
Wystąpienia Elona Muska na temat wadliwej polityki imigracyjnej w Stanach Zjednoczonych, w połączeniu z krytyką i memami na temat Joe Bidena i Kamali Harris, sprawiły, że dynamiczny, a nawet dziecinny język sieci zdominował kampanię wyborczą w końcowej fazie, dobrze rozmawiając z społeczeństwo, które wcześniej nie interesowało się polityką.

W Europie sieci społecznościowe nie pełnią roli opium dla mas, jak ma to miejsce w Brazylii czy Stanach Zjednoczonych. Na starym kontynencie czas ekranowy użytkowników jest znacznie krótszy niż w obu Amerykach, ale niewątpliwie kampanie polityczne toczą się także w dużej mierze także w świecie cyfrowym.
Po upadku niemieckiego rządu pod koniec 2024 r. i wezwaniu do nowych wyborów powszechnych w lutym 2025 r. partie niemieckie szybko zorganizowały się, aby po stronie rządowej zmniejszyć skalę kryzysu i spodziewanego wstydu wyborczego, a po stronie rządowej stronie opozycji, zdołają zatriumfować jeszcze bardziej wyrazistym głosem.
W Niemczech mamy trzy grupy partyjne tradycyjnie kojarzone z prawicą. Klasyczni liberałowie centroprawicowej FDP cenią oszczędności i wolny rynek, ale jeśli chodzi o cła, są postępowi, broniąc także Unii Europejskiej i NATO.

Tradycyjni konserwatyści CDU/CSU, od centroprawicy po prawicę, bronią wolnego rynku, ale popierają silne państwo opiekuńcze, w którym ich chrześcijańskie podstawy odsuwają ich od kulturowego progresywizmu, a także rygorystycznie bronią zacieśnienia granic zasad i utrzymania dobrych stosunków transatlantyckich.

Wreszcie mamy AfD, partię rozciągającą się od prawicy po ultraprawicę lub skrajną prawicę, która broni bardziej rygorystycznego państwa i bardziej nowoczesnej gospodarki, ale jeśli chodzi o agendę celną, jest dość konserwatywna, broniąc utrzymania europejskiej polityki celnej tradycji, odrzucając wzrost islamu w Europie, opowiadając się także za większym zbliżeniem z Rosją i Chinami, broniąc jednocześnie wyjścia Niemiec z NATO i Unii Europejskiej.
Według najnowszych sondaży liberałowie w ogóle nie weszliby do parlamentu, bo uzyskali poniżej 5%. Klasyczni konserwatyści wygraliby wybory z ponad 32%, zaś AfD przekroczyłaby 20% zamiarów wyborczych, co byłoby najlepszym wynikiem w historii. Wiele wypowiedzi AfD z przeszłości uznano powszechnie za ksenofobiczne i rasistowskie, oczerniające określone grupy etniczne w niemieckim społeczeństwie. Być może najbardziej katastrofalne i niepokojące oświadczenie wygłosił członek partii Maksymilian Krah, który stwierdził, że w SS „nie wszyscy byli zbrodniarzami”.

SS było największą organizacją paramilitarną Hitlera i odpowiedzialną za realizację planów, których kulminacją był Holokaust i śmierć milionów niewinnych ludzi podczas II wojny światowej. W tym scenariuszu ogromnego anachronizmu i godnych pożałowania stwierdzeń pojawia się bardziej introspektywny i trzeźwy głos, Alice Weidel.

Alice Weidel jest niemiecką posłanką dwóch kadencji, ekonomistką i członkinią AfD od 2013 r., a ogólnokrajową sławę zyskała sprzeciwiając się masowej imigracji, głoszonej w Niemczech wielokulturowości i zielonej polityce.
Nawet broniąc głównych celów partii, w AfD uważana jest za osobę bardziej umiarkowaną, co zapewniło jej projekcję wyborczą i więcej miejsca w debacie publicznej.

Zdeklarowana lesbijka Weidel żyje w stabilnym związku ze swoją partnerką Sarah Bossard, obywatelką Szwajcarii, ale urodzoną na Sri Lance, a jej życie osobiste pozostaje poza centrum uwagi, ponieważ wyraźnie kontrastuje z wieloma jej stanowiskami bronionymi w parlamencie.

Dziś Alice Weidel jest oficjalną kandydatką tej partii na stanowisko kanclerza w kolejnych wyborach i ma nadzieję na wyniesienie AfD do aspektu politycznego, którego od następnych wyborów nie da się zignorować.

Elon Musk, który już w ostatnich tygodniach chwalił AfD, przeprowadził ponad godzinę wywiad z Alice Weidel w X. Obydwaj omówili nieudaną politykę migracyjną Niemiec, niedawne wyłączenie wszystkich elektrowni jądrowych w kraju, a także nadmierną biurokrację i zacofanie technologiczne pierwszej gospodarki Europy.

Po rozmowie najbogatszy człowiek świata zakończył słowami: „Uważam, że Alice Weidel jest bardzo rozsądną osobą. Nie proponuje się niczego absurdalnego.” Przestrzeń przyznana kandydatce i formalne poparcie dla jej programu rządowego wywołały ogromną irytację w Berlinie i innych stolicach europejskich, gdzie szefowie państw i rządów oskarżają Muska o podważanie demokracji na kontynencie.

Szanse na wejście AFD w skład nowego niemieckiego rządu są bardzo nikłe, gdyż żadna inna partia nie rozważała dotychczas koalicji z Weidelem tworzącej bazę rządzącą.
W każdym razie ostatnie sondaże wskazują na rosnącą tendencję na rzecz ultraprawicowców, co gwarantowałoby partii najlepszy wynik w kraju od czasu jej powstania. Niezależnie od wyniku gry zaproponowanej przez Muska poza jego naturalnym środowiskiem wydaje się, że nie zostanie ona wygrana w taki sam sposób, jak miało to miejsce w Waszyngtonie, ale zakończy się bliżej jego zamierzeń, niż chcieliby tego jego wrogowie.

*Tekst ten niekoniecznie odzwierciedla opinię Jovema Pana.