Ministrowie, którzy przerywają procesy, wygrywają więcej w FSS – 13.01.2025 – Władza

Ministrowie, którzy najczęściej przerywali procesy przed (Naczelnym Sądem Federalnym), byli także autorami większości głosów w niejednomyślnych orzeczeniach sądów w latach 2020–2022.

Taki jest jeden z wniosków płynących z pracy magisterskiej z nauk politycznych Tailmy Venceslau, badaczki w grupie Sądownictwo i Demokracja powiązanej z USP, na temat czasu podejmowania decyzji i interakcji pomiędzy osobistymi i wirtualnymi sesjami plenarnymi STF.

Badanie wykazało pozytywny związek między wnioskami o ponowne rozpatrzenie sprawy (więcej czasu na analizę sprawy) a wnioskami o wyeksponowanie (wskazanie, aby proces odbył się na fizycznym posiedzeniu plenarnym) a tworzeniem się większości w odpowiednich wyrokach.

Z danych wynika, że ​​stanowisko zaproponowane przez autorów wniosków o ponowne rozpatrzenie wniosków zwyciężyło w 69% przypadków, natomiast wybitnym wnioskodawcom udało się podjąć decyzję merytoryczną w 61% przypadków.

Analiza potwierdziła, że ​​wnioski o kontrolę i wyeksponowanie nie powodowały systematycznego efektu opóźniania wydania orzeczeń. Z drugiej strony narzędzia te były istotne w przypadku braku porozumienia między ministrami.

Procesy, które zakończyły się niejednomyślnymi decyzjami, trwały dłużej niż pozostałe, co pozwala przypuszczać, że stosowanie próśb o przerwanie jest częściowo odpowiedzialne za czas reakcji na te działania.

MA Arkusz Tailma Venceslau twierdzi, że powiązanie między prośbami o przerwanie obrad a tworzeniem większości nie stanowi problemu samo w sobie. Po pierwsze dlatego, że nie ma przepisu zabraniającego wykorzystania tych uprawnień w tym celu, a po drugie dlatego, że istnieją argumenty przemawiające za przyjęciem tego środka.

„Można argumentować, że prośby o przerwanie są skuteczne w kształtowaniu większości decyzyjnych, ponieważ wydłużyłyby czas dialogu między ministrami poza sesjami wirtualnymi na temat podstaw prawnych i zakresu decyzji. Można to postrzegać jako pożądane w środowiskach kolegialnych” , daje przykład.

Baza danych wykorzystana w badaniu składa się z prawomocnych orzeczeń merytorycznych zaplanowanych na lata 2020-2022 (1925 spraw), orzeczonych lub zawieszonych, a także referendów o nakazach wstępnych przekształconych w decyzje merytoryczne (12). W sumie jest zatem 1937 procesów.

Badacz twierdzi, że ministrowie mogą prosić o to, by ich zauważono lub wyróżniono, z różnych powodów: aby napisać bardziej spójne głosowanie, przekonać kolegów, poczekać na zmiany w składzie sądu, a nawet poczekać na zmianę kontekstu politycznego. Motywacje są różne, w zależności od powodów indywidualnych, koalicji ministrów i kwestii instytucjonalnych.

Ministrami, którzy najczęściej korzystali z mechanizmów byli: i. Ci, którzy uczynili to najmniej spośród członków sądu w tym okresie, to: i.

Z badania wynika, że ​​sukces w niejednomyślnych wynikach sugeruje, że wykorzystanie tych narzędzi może wiązać się z oceną, że jest to warte poniesionych kosztów instytucjonalnych i politycznych.

Autor badania wskazuje na możliwy koszt reputacji sądu w przypadku paraliżujących procesów istotnych dla opinii publicznej oraz koszt dla relacji między mocarstwami w przypadku odraczania procesów interesujących aktorów politycznych.

Badanie wykazało, że podział uprawnień do wszczynania i zatrzymywania orzekania na zasadzie indywidualnej kształtuje wybory dotyczące momentu podjęcia decyzji, zwłaszcza na etapach tworzenia planu działania i osądzania.

Na kształt porządku obrad fizycznej sesji plenarnej mają wpływ przewodniczący, sprawozdawca i minister zwracający się o opinię. Sprawozdawca lub minister, który poprosił o więcej czasu, musi umorzyć sprawę, aby prezydent mógł skierować ją do rozpatrzenia.

Inaczej jest na wirtualnym posiedzeniu plenarnym. Termin zostanie ustalony niezwłocznie po opublikowaniu przez sprawozdawcę informacji na temat procesu. „Sprawozdawca jest podmiotem mającym największą władzę nad agendą fotowoltaiczną [plenário virtual]choć inni ministrowie, w tym prezydencja, mogą konkurować o to stanowisko, prosząc o widoczność lub wyeksponowanie” – mówi Tailma Venceslau.

Kryje się za tym kalkulacja strategiczna. Minister może zdecydować o przerwaniu rozprawy lub skorzystać z przysługującego mu uprawnienia w porządku obrad w odpowiedzi na zachowanie kolegi lub nawet w celu uprzedzenia działań innego ministra.

Zapytał na przykład prezes STF minister Luís Roberto Barroso. Zatem ten, który zgodnie z kolejnością głosowania powinien zabierać głos jako ostatni, głosował w kolejności: .

Interakcje pomiędzy ministrami nie były jednak główną przyczyną wydłużenia czasu podejmowania decyzji. Za najdłuższy czas trwania działań odpowiadała z reguły faza, w której one nie występują: faza instruktażowa.

Przykładowo, średni czas trwania wniosku o rozpatrzenie, jak wynika z badania, wynosi 213 dni, natomiast czas pozostały do ​​spłaty wynosi 116 dni, co jest wartością znacznie niższą od średniego czasu trwania fazy due diligence (1710 dni).

Analiza zależności pomiędzy czasem podejmowania decyzji a stronami procesów wykazała, że ​​najmniej czekającymi na decyzję były gminy i stowarzyszenia przedsiębiorców.

Z drugiej strony najdłużej czekały stowarzyszenia sędziów oraz dwie kategorie związane z karierą prawniczą, co może zaprzeczać oczekiwaniom bardziej korporacyjnego traktowania.

Kongresmeni, gdy składali pozwy, czekali na proces znacznie dłużej niż wtedy, gdy byli po drugiej stronie, po stronie oskarżonych. Wynik może świadczyć o chęci szybszego osądzania przez Sąd Najwyższy działań sprzecznych z interesami aktorów legislacyjnych.

Mimo to szybkość procesów była nawet korzystna dla senatorów i deputowanych federalnych. Obserwując treść odpowiedzi sądu, 7 z 10 wyroków w tych sprawach wskazywało na odrzucenie skargi lub jej oddalenie.

Badanie nie dostarczyło rozstrzygających wniosków dotyczących tematów. Nie można powiedzieć, że jedno zostało pominięte na rzecz drugiego i w tej samej kwestii ministrowie mogą zachowywać się różnie.