Lula 3: prezydent będzie miał zachęty do radykalizacji – 29.12.2024 – Marcus Melo

Porażka 3 została wyryta w kamieniu. Nie ma tu żadnych niespodzianek, o czym przekonamy się poniżej. Były niespodzianki, ale innego rodzaju: wywołały falę solidarności narodowej, na której skorzystał rząd. To samo dotyczy, w mniejszym stopniu, po dowodach, które wyszły na jaw w 2024 r. Zyski polityczne wynikające z tych wydarzeń zanikają.

Wystąpiły trzy czynniki – niektóre jeszcze przed inauguracją – które wyraźnie zapowiadały to, co miało nadejść. Pierwszym z nich jest hipermniejszościowy charakter władzy wykonawczej, który doprowadził do utworzenia 18 partii, czyli ponad dwukrotnie więcej niż poprzednie mandaty (odpowiednio 8 i 9 partii). Najbardziej heterogeniczna koalicja w historii oznacza wysokie koszty zarządzania.

Po drugie, preferencje tej koalicji są sprzeczne z preferencjami władzy wykonawczej w kwestiach behawioralnych i ekonomicznych. Jednakże zarządzanie podąża za historycznym wzorcem rządów, co pogłębia problemy związane z zarządzaniem. Cechuje się ona silną dysproporcją w podziale pieniędzy (PT i historyczni sojusznicy posiadają prawie połowę ministerstw) oraz wykupie wsparcia w drodze nowelizacji, tak jak ma to miejsce obecnie w przypadku „dostosowania fiskalnego”.

Po trzecie, co jeszcze ważniejsze, jeszcze przed objęciem urzędu rząd napotkał problemy fiskalne: rozwiązanie przejściowe zwiększyło wydatki federalne o 150 miliardów dolarów australijskich.

Lula 3 staje przed dylematem. Aby zagwarantować możliwość rządzenia, rząd będzie musiał zagwarantować większą proporcjonalność w podziale ministerstw. Jednak takie postępowanie jeszcze bardziej osłabi polityczną markę Luli 3, która i tak jest już bardzo słaba (co zasygnalizowało m.in. wybory samorządowe). W rezultacie partia i jej największy przywódca staną w obliczu bezprecedensowej erozji reputacji i upadku kapitału politycznego.

Jest jeszcze jeden czynnik destabilizujący: osłabiają go wpływy prezydenta; zamienia go w kulawą kaczkę, co stopniowo zmniejsza efektywność tradycyjnego zarządzania. W przypadku partnerów koalicyjnych korzyści z udziału w rządzie z biegiem czasu maleją. Siła przetargowa władzy wykonawczej jest zmniejszona przez niemożność składania wiarygodnych obietnic.

Skrócenie horyzontu politycznego władzy wykonawczej odbywa się w kontekście, w którym będzie ona miała jeszcze silniejsze bodźce i poczucie pilności pozostawienia po sobie spuścizny, co mogłoby skłonić ją do radykalizacji swojej retoryki i prowadzenia polityki ekspansjonistycznej. W rzeczywistości miało to miejsce już na początku kadencji, kiedy to krytykowano Bacena. To nie jest tylko strategia polityczna mająca na celu zrzucenie winy za zapowiadane słabe wyniki fiskalne. Tutaj łączy się to z ideą przejścia do historii jako światowy lider na trzech frontach: w walce z biedą (poprzez zwiększanie wydatków socjalnych), w obronie demokracji i w obszarze ochrony środowiska.

Ale strategia ze względu na katastrofalne wyniki fiskalne i w konsekwencji kryzys wiarygodności. Z kolei obrona demokracji była głęboko skażona poparciem dla tyranii i… Natomiast w obszarze ochrony środowiska, gdzie owoce byłyby łatwe do zbioru, niezdolność kraju do stawienia czoła problemowi na poziomie krajowym podważa jego aspiracje międzynarodowe.

LINK OBECNY: Spodobał Ci się ten tekst? Abonenci mogą dziennie uzyskać dostęp do siedmiu bezpłatnych dostępów z dowolnego łącza. Po prostu kliknij niebieskie F poniżej.