Lekcje Emila Zatopka dla biegacza amatora – 20.01.2025 – No Corre

Wpadłem w ręce – nic nie wpadło mi w ręce, po książkę poszedłem do Biblioteki São Paulo, na stację metra Carandiru, w São Paulo – powieść biograficzną „Correr”, o czeskim mistrzu olimpijskim Emilu Zatopku, autorstwa Francuza Jeana Echenoza.

Jako biograf Echenoz poniósł porażkę, wykorzystując jedynie Wikipedię do skonstruowania nieco ponad stu stron swojej książki. Jako powieściopisarz również jest temu winien, ograniczając pod każdym względem swojego konwencjonalnego narratora trzecioosobowego.

Ale biorąc pod uwagę, że ten felieton nie jest krytyką literacką, przejdźmy dalej. Zatopek, „Ludzka Lokomotywa”, jak go zaczęto nazywać, był uważany za jednego z najwybitniejszych powojennych sportowców i największego biegacza długodystansowego w historii, ponieważ wygrał biegi na 5000, 10 000 metrów, a także maraton na tych samych igrzyskach olimpijskich w Helsinkach 1952.

Pobił także 18 razy rekordy świata i jako pierwszy przebiegł 10 km w niecałe 29 minut i 20 km w niecałą godzinę. Biegał po okolicy, wyrażając ból i dziwne grymasy, co było charakterystyczną cechą kogoś, kogo nekrolog z „New York Timesa” nazwał „po części aktorem, po części artystą”, ponieważ część tej agonii miała miejsce „tylko dla efektu”.

Zatopek był także główną atrakcją w 99-letniej historii São Silvestre, słynnego wyścigu ulicznego w São Paulo, wygrywając go w nocy 31 grudnia 1953 roku. Należy o nim szczególnie pamiętać w roku 2025, w którym przypada setna rocznica urodzin konkurs .

Chroniony i kontrolowany przez socjalistyczny reżim Czechosłowacji w trudnych latach żelaznej kurtyny, ale później wyrzucony za krytykę obalenia przywódcy Aleksandra Dubczka przez siły moskiewskie w 1968 r., biegacz przez kilka lat jadł diabelski chleb, pełniąc funkcję górnika w poszukiwania uranu, a później jako podmiot zajmujący się zbieraniem śmieci.

Powiedziawszy to, trzeba powiedzieć, że Locomotiva mogła pozostawić po sobie pewne dziedzictwo dla nas, amatorów wyścigów pangaré.

Pierwsza: Zatopek wystartował późno, wchodząc do wyścigu dorosłych, na skutek nakazów zawodowych i wbrew swojej woli, gdy fabryka obuwia, w której pracował, wymagała udziału w wyścigu części pracowników. Jeśli przybyłeś jako wielki facet tak jak on, ale masz ambicje stania na podium, wiedz: tak, jeśli możesz.

Po drugie: Locomotiva była swoim własnym głównym autokarem. Przypisuje mu się upowszechnienie i rozwinięcie słynnego, nowatorskiego w swoich czasach treningu interwałowego, który Zatopek doprowadzał, można by rzec, do paroksyzmu, ćwicząc nawet w jednej sesji do 70 sprintów na dystansie 200–300 metrów.

Wreszcie zawsze wykorzystywał przeciwności losu: na przykład trudne sytuacje pogodowe i noszenie ciężkich butów na śniegu. Mniej więcej tak, jak śliski tor i zerowa widoczność podczas nieustannych treningów Ayrtona Senny na gokarcie w deszczu – ojcowska pedagogika szeroko omówiona w miniserialu Netfliksa „Senna”.

Pomyśl o tym, gdy myślisz, że odrobina deszczu może przydać się jako dobre alibi, aby ominąć tygodniowe szutry.

Zatopek nadal może służyć jako przykład tego, jak szkodliwa jest manipulacja informacją. Choć podczas pobytu w São Paulo nie krył pochwał dla Brazylii, władze brazylijskie odmówiły mu wydania wizy umożliwiającej ewentualny powrót. Oficjalna gazeta jego kraju zawsze zniekształcała zwykle bardzo pozytywną opinię, jaką sportowiec wyrażał, nawet w ramach kurtuazji, na temat krajów kapitalistycznych, które odwiedził. To już miało miejsce we Francji.

Mając na uwadze proporcje, dobrym pomysłem może być przeczytanie tekstu po raz drugi przed opublikowaniem go w sieci.

LINK OBECNY: Spodobał Ci się ten tekst? Abonenci mogą dziennie uzyskać dostęp do siedmiu bezpłatnych dostępów z dowolnego łącza. Po prostu kliknij niebieskie F poniżej.