Jednego super-drapieżnika w Afryce boją się nawet bardziej niż lwów

„Lwy są największymi polującymi grupowo drapieżnikami lądowymi na naszej planecie, więc powinny być najstraszniejsze” – powiedział w 2023 r. Michael Clinchy, biolog zajmujący się ochroną przyrody na Western University w Kanadzie.

Jednak według zapisów ponad 10 000 dzikich zwierząt afrykańskiej sawanny, 95% obserwowanych gatunków miało znacznie bardziej przerażającą reakcję na dźwięk zupełnie innej bestii. Zwierzę to nie jest nawet technicznie drapieżnikiem najwyższej klasy. To my, ludzie.

Jesteśmy potworami czającymi się pod łóżkami innych ssaków.

„Strach przed ludźmi jest zakorzeniony i powszechny” – powiedział Clinchy. „Istnieje przekonanie, że zwierzęta przyzwyczają się do ludzi, jeśli nie będą na nich polować. Wykazaliśmy jednak, że tak nie jest”.

W badaniu opublikowanym w zeszłym roku, ekolog z Western University Liana Zanette i jej koledzy wydali serię wokalizacji i dźwięków zwierzętom w pobliżu wodopojów w Parku Narodowym Krugera w RPA i zarejestrowali ich reakcje.

Ten chroniony obszar jest domem dla największej na świecie populacji lwów (Panthera leo), więc inne ssaki są świadome zagrożenia, jakie stanowią te drapieżniki.

Naukowcy nadawali dźwięki ludzi rozmawiających w lokalnych językach, w tym Tsonghua, Northern Sotho, angielskim i afrikaans, a także dźwięki ludzi polujących, w tym szczekanie psów i strzały. Odtwarzali również odgłosy lwów wchodzących ze sobą w interakcje.

„Najważniejsze jest to, że lwy ryczą i ryczą tak, jakby 'rozmawiały’, a nie ryczały na siebie” – powiedział Clinchy. „W ten sposób wokalizacje lwów można bezpośrednio porównać do wokalizacji ludzkiej rozmowy”.

Jednak nie wszyscy badani docenili wysiłki naukowców.

„Pewnego wieczoru nagranie lwa tak rozwścieczyło jednego słonia, że rzucił się na niego i wszystko zepsuł” – powiedziała Zanette, odnosząc się do zestawu kamer.

To wydaje się być uczciwą reakcją!

Prawie wszystkie z 19 gatunków ssaków obserwowanych w eksperymentach były dwukrotnie bardziej skłonne do opuszczenia wody, gdy słyszały ludzką mowę, w porównaniu do lwów, a nawet odgłosów polowania. Ssaki obejmują nosorożce, słonie, żyrafy, lamparty, hieny, zebry i torbacze, z których niektóre mogą być niebezpieczne.

Jednak strach przed tymi stworzeniami rzadko powstrzymuje nas przed decydowaniem o ich losie. Od zabijania gigantycznych mamutów po opiekę nad najgroźniejszym współczesnym dinozaurem, podejmiemy się każdego wyzwania.

Jako zdecydowanie najbardziej śmiercionośne zwierzęta na planecie i główny motor ewolucji, ludzie niestety zasługują na każdy rozdzierający serce wstrząs strachu, który zadajemy innym.

„To właśnie słyszalny głos ludzi wywoływał największy strach”, wyjaśnia zespół w swoim artykule, „sugerując, że dzikie zwierzęta uznają ludzi za prawdziwe zagrożenie, a związane z nimi zakłócenia, takie jak szczekanie psów, są jedynie gorszymi substytutami”.

Biorąc pod uwagę, że ludzie są teraz wszędzie, ucieczka zawsze będzie sytuacją tymczasową, co oznacza, że strach przed tymi ssakami będzie niestety nadal wzrastał.

Nie jest to dobre dla wielu gatunków żyjących na sawannie, w tym żyraf, których liczebność już spada. Jak pokazują wcześniejsze badania zespołu, sam uporczywy strach może doprowadzić do spadku populacji drapieżników w ciągu kilku pokoleń.

Biolodzy zajmujący się ochroną przyrody mogą jednak wykorzystać tę wiedzę, aby pomóc również tym gatunkom. Poprzez nadawanie wywiadów z ludźmi na obszarach RPA, gdzie znane są przypadki kłusownictwa, mają nadzieję na bezpieczną ochronę zagrożonego południowego nosorożca białego.

„Myślę, że powszechność strachu w całej społeczności ssaków sawannowych jest prawdziwym świadectwem wpływu człowieka na środowisko” – powiedziała Zanette.

„Nie chodzi tylko o utratę siedlisk, zmiany klimatu i wymieranie gatunków – wszystkie te czynniki są bardzo ważne. Ale sama nasza obecność w tym krajobrazie jest dla nich wystarczającym sygnałem alarmowym, by zareagować naprawdę silnie. Śmiertelnie boją się ludzi, znacznie bardziej niż jakiegokolwiek innego drapieżnika”.

Źródło: sciencealert.com