Jak nie zakończyć wojny: trzy lekcje, które podjęliśmy z ostatniego porozumienia podpisanego przez Rosję i Ukrainę

We wtorek i zaakceptowane przez Ukrainę jest częścią planu „zakończenia tego konfliktu w trwały i zrównoważony sposób”, powiedział sekretarz stanu USA Marco Rubio.

Jest to obietnica, która implikuje szereg ryzyka dla Ukrainy. Ostatnim razem, gdy dziesięć lat temu podpisał porozumienie pokojowe z Rosją, rezultatem była sporadyczna przemoc, rosnąca nieufność i, wreszcie wojna o dużej skali.

„Powiedziałem to prezydentowi Trumpowi” – powiedział prezydent Ukrainy Volodymyr Zelensky, w wywiadzie w zeszłym miesiącu z oddziałem CNN, oddziału CNN. „Jeśli Putin może zakończyć wojnę, to świetnie. Ale muszą wiedzieć, że może uczynić dziewczynę. Oszukał mnie w ten sposób. Po zawieszeniu broni. ”

Umowy Minsk – pierwsze podpisane we wrześniu 2014 r., A kiedy zawiodł, drugi, znany jako Minsk II, podpisany zaledwie pięć miesięcy później – zostały zaprojektowane w celu zakończenia krwawego konfliktu między siłami Kijów a separatystami spoza Rosji w Donctsk i Lugoński w regionie Donbass we wschodniej Ukraine. Prezydent rosyjski Władimir Putin, a następnie ukraiński przywódca Petro Poroszenko, byli sygnatariuszami wraz z OBCE.

Umowy nigdy nie zostały w pełni wdrożone, a przemoc tymczasowo zmniejszyła się w ciągu siedmiu później.

Teraz, podczas gdy Ukraina i ich sojusznicy starają się stworzyć nową ścieżkę do pokoju, eksperci ostrzegają, że wady Minska stanowią ostrzeżenie przed dzisiejszym ryzykiem powtarzania historii. Oto czego się nauczyliśmy od tego czasu:

1. Wojskowe wzmocnienie Ukrainy ma fundamentalne znaczenie

W 2015 r. Zachodnia pomoc wojskowa na Ukrainie była minimalna i głównie ograniczona do zapasów nieletnich, chociaż administracja Obamy zapewniała sprzęt obrony wojskowej. „Kryzysu nie można rozwiązać za pomocą środków wojskowych” – argumentowała ówczesną niemiecką kanclerz Angela Merkel, w przemówieniu wygłoszonym na konferencji bezpieczeństwa w Monachium w 2015 r., Która zbiegła się z rozmowami o Minsk II. Ocena wysiłków dyplomatycznych przez Angela Merkel była prosta: „Nie jest jasne, czy odniosą sukces”.

Nie pomogło faktowi, że obie umowy MINSK zostały podpisane wkrótce po lub podczas wielkich porażek wojskowych z Ukrainą.

Po pierwszej porozumieniu nastąpiło to, co uważa się za najbardziej śmiercionośne odcinek konfliktu w Donbass w Ilovaisk. Pod koniec sierpnia 2014 r. Setki ukraińskich żołnierzy zginęły podczas próby ucieczki z miasta, aby uniknąć oblężenia.

Sześć miesięcy później Minsk II został podpisany podczas zaciekłego walki w innym mieście Donieck, Debaltseve. Ta bitwa została rozszerzona na kilka dni poza początkową kadencją zawieszenia broni.

Marie Dumoulin, dyplomata ambasady Francji w Berlinie, rozumie, że te porażki umieściły Ukrainę i jej sojuszników w niekorzystnej sytuacji w rozmowach.

„Zasadniczo głównym celem zarówno Francji, jak i Niemiec, ale także dla Ukraińców było zakończenie walki” – powiedział CNN. Dodał jednak: „Rosja, poprzez swoich przedstawicieli, ale także bezpośrednio, była w znacznie silniejszej pozycji na polu bitwy i dlatego może zwiększyć intensywność walki, aby wywierać dodatkową presję podczas negocjacji”.

Z wojskowego punktu widzenia obecna armia Ukrainy, wspierana przez Zachód i z prawie milionem ludzi, jest prawie nie do poznania w odniesieniu do niedostatecznie zakończonej i słabo wyposażonej siły, która stanęła w obliczu separatystów opasowanych w Rosji w 2014 roku.

A jednak, „akceptując” tymczasową propozycję zawieszenia broni, Ukraina stoi przed podwójnym wyzwaniem.

Po pierwsze, Rosja idzie naprzód w ostatnich miesiącach na froncie wschodnim (choć z ogromnym kosztem personelu i sprzętu) i zadając prawie codzienne ataki lotnicze na ukraińskie miasta. Po drugie, do tej pory Stany Zjednoczone, jak dotąd największy sojusznik na Ukrainie, niedawno zawiesił kluczową pomoc wojskową, w odpowiedzi na publiczną kłótnię między Zelensky i prezydentem USA Donaldem Trumpem w owalnym pokoju Białego Domu. Pomoc została już przywrócona, ale odcinek pozostawił Ukrainę na niestabilnym terenie.

„To sprawia, że ​​sytuacja Ukrainy jest teraz bardzo niepewna” – powiedziała Sabine Fischer, która jest częścią niemieckiego Instytutu Spraw Międzynarodowych i Bezpieczeństwa. „Ukraina, z perspektywy administracji Trumpa, stała się przeszkodą dla normalizacji, którą zamierzają stosować z Rosją”.

2. Nie ma szybkich umów

Eksperci zgadzają się, że umowy Minsk spiepły się wraz ze wzrostem przemocy. Johannes Regenbrecht, były niemiecki urzędnik cywilny, który był zaangażowany w negocjacje, podkreślił niedawno opublikowanym artykule, że sojusznicy Ukrainy osiągnęli punkt w lutym 2015 r., W którym obawiali się, że zezwolili Rosji na kontynuację kontroli, „spowodowałoby to, że Ukraina de facto secesja pod Moscow”.

Według ekspertów z retrospektywnością dokument, który z nich był bardzo niejednoznaczny w odniesieniu do wdrożenia umowy. Najbardziej wrażliwym pytaniem było powiązanie przepisów wojskowych (zawieszenie broni i usuwanie broni) z polityką (wybory lokalne i „specjalny reżim” w obszarach kontrolowanych przez separatystów).

„Ukraina argumentowała, że ​​najpierw potrzebuje bezpieczeństwa, a następnie może wdrożyć przepisy polityczne. Rosja powiedziała, że ​​po wdrożeniu przepisów politycznych separatiści będą zadowoleni i przestaną walczyć ” – powiedział Dumoulin, obecnie dyrektor programu„ Extended Europe ”Rady Europejskiej. Ta początkowa nieporozumienie była pierwszym znakiem tego, co Dumoulin i inni eksperci uważają za ostateczną zamiar Moskwy, aby wykorzystać polityczne przepisy Minsk w celu większej kontroli nad Ukrainą.

Fischer twierdzi, że pragnienie Trumpa do końca wojny szybko sugeruje, że USA mogą nie tylko grozić się spiekaniem w pośpiechu, ale także mogą być gotowi zadowolić się czymś, co nie oferuje długoterminowych rozwiązań. „Kompleksowe umowy o zawieszenie broni nie są szybko negocjowane. Są bardzo skomplikowane, z wieloma zawiłościami. I nie sądzę, że taki był cel administracji Trumpa – wyjaśnił CNN.

3. Uważaj na fałszywe narracje

Ostatecznie największym problemem z umowami Minsk, zwłaszcza Minsk II, nie było to, co zostało napisane w tekście, ale nie było. W całym tekście nie ma ani jednej wzmianki o „Rosji”, pomimo wyraźnych dowodów na to, że Rosja ustawia separatystów i wysyła posiłki z armii rosyjskiej.

„Wszyscy wiedzieli, że Rosja była zaangażowana, ale ze względu na negocjacje nie zostało to uznane” – powiedział Dumoulin. „Umowy opierały się na fikcji, że wojna odbyła się między separatystami Doniecka, Lugansk i Kijów, i że ostatecznie był to konflikt wewnętrzny”.

W dzisiejszych czasach nie ma bezpośredniej równoległej, ale według ekspertów ryzyko Moskwy wykorzystuje fałszywą narrację, że Zelensky jest nielegalny, ponieważ nie był w stanie przeprowadzić wyborów – prawo ukraińskie wyraźnie zastanawia się, że wybory nie można przeprowadzić podczas prawa wojennego – w celu zachowania wojny o rewaalia jako rozstrzygnięcia wewnętrznie w Ukraina i ostatecznie rozwiązywała zmianę rejestracyjną.

I jest jeszcze bardziej niepokojący problem dla Ukrainy: fakt, że USA przyjęły podobną linię z Trumpem w zeszłym miesiącu, aby oznaczyć Zelensky’ego z „dyktatora bez wyborów”, chociaż później wydawało się, że zdystansowało się od tego stwierdzenia.

Niepowodzenie umów Minsk nie pozostawia wątpliwości co do ryzyka utrwalania takich kłamstw.

W tym czasie fikcja, że ​​Rosja nie była agresorem ani częścią konfliktu, wraz z niewystarczającą presją na Moskwę, w formie sankcji lub podaży śmiertelnego materiału wojskowego na Ukrainę, oznaczała, że ​​Minsk nigdy nie zajął się główną przyczyną konfliktu.

„Podstawową sprzecznością Minsk było to, że Putin chciał zakończyć Ukrainę jako niezależny naród. W związku z tym nie interesowałem się konstruktywnym procesem politycznym ” – napisał Regenbrecht.

Nie ma dowodów na to, że ta pozycja się zmieniła. W swoim przemówieniu z 21 lutego 2022 r., Trzy dni przed inwazją o dużej skali, Putin opisał Ukrainę jako „niezbywalną część naszej własnej historii, kultury i przestrzeni duchowej”, zanim twierdzi, że „Ukraina nigdy nie miała stabilnych tradycji prawdziwego państwa”.

W styczniu tego roku jeden z jego najbliższych doradców, Nikolai Patrushev, powiedział, że nie może wykluczyć, że „Ukraina przestała istnieć w przyszłym roku”.

Tak więc, nawet wraz z nami obiecuje, że Ukraina nie będzie z dala od NATO i zmusza do przyjęcia strat terytorialnych, zespoły negocjacyjne w Arabii Saudyjskiej, wydaje się – jak ich poprzednicy w Minsku – nie są jeszcze bliskie rozwiązania tego głównego problemu.