George Foreman umiera, legenda boksu, która została na nowo odkryta jako biznesmen z grilla | Lekkoatletyka

Legenda o twardym ciosie w nocy z 30 października 1974 r. Uderzenie największego boksu, Muhammad Ali, wbił go w ósmą rundę, aby położyć kres jednej z najbardziej znanych odcinków Sport of Fists, Dudnienie w dżungli (Walka w dżungli). Walka grała w Zairze (dzisiejsza Demokratyczna Republika Konga) pół wieku temu między dwoma tytanami wagi ciężkiej straciła swojego drugiego bohatera w piątek. Foreman zmarł w wieku 76 lat w szpitalu Houston (Teksas), jak potwierdziła jego rodzina w publikacji w sieciach społecznościowych. Członkowie rodziny nie przekazali przyczyny śmierci.

„Nasze serca są zniszczone. Z wielkim bólem ogłaszamy śmierć naszego ukochanego George’a Foremana, który pozostawił spokojnie 21 marca 2025 r. W otoczeniu swoich bliskich”, czyta nutę zwycięzcy olimpijskiego złota w Meksyku 68 i dwa razy mistrza świata w najwyższej kategorii ważenia. Wiele lat później Foreman wymyślił się jako odnoszący sukcesy biznesmen, pożyczając swoje nazwisko przenośne grille. To była działalność okrągła, która sprawiła, że ​​zarobił około 100 milionów dolarów do końca lat dziewięćdziesiątych.

Foreman liczył tylko pięć strat w karierze, która rozszerzyła się przez około 30 lat, w latach 1969–1997, kiedy ostatnio boksował 48 lat (i przegrał z Shannon Briggs, 22 lata młodszy od niego). Miał 76 zwycięstw, 68 Przez nokaut w wyścigu, w którym dzielił pierścień z innymi legendami kategorii, takimi jak Joe Frazier, Chuck Wepner, Argentyńska Goyo Peralta i Evander Holyfield, wśród kilku innych.

Podobnie jak wiele legend bokserskich, pochodzenie Foreman jest w ubóstwie. Był problemem urodzonym na północnym wschodzie Teksasu, który opuścił szkołę w wieku 15 lat. W tym czasie myślał, że jego przyszłość może być w sporcie. Pomyślał pierwszy o futbolu amerykańskiej, ponieważ jednym z jego wielkich idoli był Jim Brown, korytarz Cleveland Browns. Ale znalazł boks w programie rządowym zawodowym poświęconym młodym ludziom. „Próbowałem tylko pokazać moim przyjaciołom, że się nie bałem” – powiedział Foreman.

Ale to naprawdę brygadzista zainspirował strach o wysokości 1,90 metra i około 100 kilogramów mięśni. Chociaż miał prace takie jak Carpenter i Mason, zaczął okazywać więcej talentów na ringu jako amator. Walczył tylko 25 razy w kategorii. Zajęł zaledwie półtora roku od pierwszej bitwy podbicia złota w Meksyku przeciwko litewskiej Jonasowi čepulis, który następnie reprezentował Związek Radziecki.

Foreman rzucił čepulis z nokautem w drugim ataku. To był jeden z jego podpisów podczas jego kariery zawodowej. Jest to ta sama runda, w której wysłał Joe Fraziera na płótnie w 1973 roku w walce na Jamajce, gdzie podbił swój pierwszy tytuł wagi ciężkiej, już Ken Norton, rok później, w programie zorganizowanym w Caracas w Wenezueli, gdzie zatrzymał koronę.

Spotkania te służyły jako przygotowanie do wielkiej bitwy w Kinszasie. Muhammad Ali miał wówczas 32 lata i został zmierzony przed młodą i udaną postacią, aby obalić. Foreman przybył do Afryki z 24 latami i zasięgiem kleju o prawie czterech centymetrów mniej niż jego przeciwnik. Obaj zaczęli przygotowywać bitwę z kilku miesięcy wcześniej, co wzbudziło oczekiwania na poziomach niewiele widzianych wcześniej w sporcie.

Walka została zaplanowana na 24 września. Ale w oku brygadzisty podczas treningu zmuszonego do odłożenia go do końca października. Niepowodzenie służyło do nakarmienia eposu walki. „Ako Bo Mai Ye”, nauczył się Ali w Lingala, jednym z kongijskich dialektów, co oznacza „zabiję go”.

Ali wrócił do boksu od czterech lat, po odrzuceniu wojny w Wietnamie pozostawiło go bez licencji na rywalizację. W 14 walkach przegrał tylko raz przed Frazer. To była jego okazja do pokonania nowej wielkiej obietnicy. Około 60 000 osób śledziło walkę na stadionie, a promotorzy stwierdzili, że kolejne 1000 milionów widziało ją w telewizji na całym świecie.

Osiem pocisków później i prawo do oszałamiającego brygadzisty położyło kres miesięcy oczekiwań. Big George, wielki George, został pozbawiony tytułu przez jednego z wielkich amerykańskich sportu. Ta bitwa pozostawiła jedno z wielkich obrazów Ali do historii, który wyglądał na wyniosłem na zdezorientowanego brygadzistę, podczas gdy sędzia Zack Clayton powiedział Ten.

Walka została strawiona w całym społeczeństwie amerykańskim i zamieniła się w jeden z wielkich popowych momentów lat siedemdziesiątych. Norman Mailer napisał o niej książkę. Leon Gast uczynił go dokumentem zwycięskim Oscara w 1997 roku, Kiedy byliśmy królami (Kiedy byliśmy królami).

Foreman musiał zostać odzyskany po porażce, ale on to zrobił. Ponowne walkę zajęło 15 miesięcy i wróciło na ścieżkę Triumpha, kiedy Ron Lyle zmierzył się. Wygrał pięć walk, dopóki nie natknął się na Jimmy’ego Younga decyzją techniczną w marcu 1977 r.