Gdzie znaleźli mapę wyjaśniającą tajemnicę lokalizacji Arki Noego

Naukowcy wykonali ważny krok w kierunku rozwikłania zagadki lokalizacji Arki Noego.

Mały tablet o nazwie „Imago Mundi” od dziesięcioleci budzi ciekawość badaczy w British Museum. Odkryto je w pobliżu miasta Abu-Habba (Sippar) już w 1882 roku i datuje się je na około VI wiek p.n.e.

Na tablicy wyryto dziwne obrazy – koła, linie, trójkąty – wraz z napisami klinowymi, które rozszyfrowano znacznie później. Odkryto, że figury geometryczne przedstawiają obiekty geograficzne: morza, rzeki, góry i miasto Babilon, uważane przez mieszkańców Mezopotamii za centrum świata. Babilon otoczony był podwójnym pierścieniem, zwanym „Rzeką Gorzkią”.

Po drugiej stronie tablicy inskrypcje opowiadają o stworzeniu wszechświata przez wielkiego boga Marduka, a niektóre zawierają porady dla podróżników. Wspomina się o obiekcie zwanym „parsikta” i podaje wskazówki, jak go znaleźć. Słowo to pojawia się także w innym tekście – babilońskiej legendzie o potopie, nawiązującej do biblijnej historii Noego. W legendzie „parsikta” odnosi się do arki, na której rodzina Noego ocaliła się, docierając na górę Urartu.

Na obecnym terytorium Armenii, wschodniej Turcji i północno-zachodniego Iranu istniało państwo o tej samej nazwie między XIII a VI wiekiem p.n.e. Mapa na tabliczce zaintrygowała badaczy, sugerując, że relikwii należy szukać w Iranie.

Biblia nie podaje dokładnego położenia arki, stwierdza jedynie, że zatrzymała się ona „na górach Ararat”. Tekst podkreśla jednak ważny szczegół: Noe zatrzymał się w miejscu, w którym jako pierwszy wyszedł z wody. W tym regionie jedynie Ararat spełnia to kryterium.

„Ormianie nazywają to miejsce progiem, gdzie arka pozostała na zawsze i widać na niej fragmenty, które zachowały się do dziś” – napisał w I wieku żydowski historyk Józef Flawiusz. Podobne informacje podaje słynny nawigator Marco Polo w II wieku XV.

Pod koniec lat pięćdziesiątych turecki geograf İlhan Durupınar odkrył na szczycie Araratu ślady przypominające duży statek. Sześćdziesiąt lat później naukowcy z Politechniki w Stambule i Uniwersytetu Ağrı przeanalizowali ten obszar za pomocą skanów 3D. Instrumenty zidentyfikowały strukturę przypominającą statek na głębokości 8–20 stóp.

Choć sceptycy nie byli przekonani, kilka lat później analizy laboratoryjne skał ze wskazanego przez Durupınara miejsca wykazały obecność mikroorganizmów morskich i przetworzonej gliny. Datowanie dowodów, mieszczące się pomiędzy 5500 a 3000 rokiem p.n.e., odpowiada okresowi uznanemu przez większość badaczy za biblijny potop.

Co więcej, wykazano, że w tym okresie (środkowy neolit) Morze Czarne rozszerzyło się katastrofalnie, zalewając ponad 60 000 mil kwadratowych…