Federico Burmistrz Saragossy i „najwyższy dar wolności” | Hiszpania

To był ostatni raz, kiedy rozmawialiśmy i on o tym wiedział. Zanim powiedział: „Wieczność to bardzo duże słowo. Ale wszystko jest możliwe. Niemożliwe nie istnieje. Rzeczy, które dziś są niemożliwe, jutro będą możliwe. Prawem każdego człowieka jest wolność i odpowiedzialność.” Tego zimowego dnia 2023 roku był zawiedziony i argumentował: „To najgorszy moment w historii. Najbardziej beznadziejny. Jak to możliwe? Stawką jest możliwość zamieszkania na planecie. Przyszłość dzieci.” Federico Mayor Saragossa – niemłody ojciec trójki dzieci, pradziadek pięciorga prawnuków, którymi się opiekuje wraz z żoną Cheles – był dla wielu ludzi i w każdym wieku flagą pokoju i edukacji.

Dlatego tego ostatniego dnia, w którym udzielał wywiadu, będąc w swoim domu pod Madrytem, ​​dopiero zaczął organizować przyszłość i odpuszczać. Jego archiwum było minimalne, gdyż większość dokumentów i ksiąg znajdowała się już na Uniwersytecie w Granadzie, którego był rektorem. Jego gest, prawie zawsze uprzejmy, został zastąpiony innym królewskim, mocniejszym. Kiedy nie ma czasu, jest czas tylko na to, co ważne. Pięć minut wcześniej burmistrz Saragossy przerwał naszą rozmowę, aby porozmawiać z kimś z UNESCO. „Edukacja to uczenie się, jak żyć” – stwierdził. Następnie mówił o kompasie, który kierował jego życiem i o kulturze pokoju, która jest jego wielkim dziedzictwem. Zmień zdanie „jeśli chcesz pokoju, przygotuj się do wojny „jeśli chcesz pokoju, przygotuj się do wojny” – w innym wyrażeniu: „Jeśli chcesz pokoju, przygotuj słowo” „Jeśli chcesz pokoju, przygotuj słowo” –.

„Świat żyje w kulturze wojny i musimy go zmienić na kulturę pokoju. Kultura kieruje codziennymi decyzjami każdego człowieka.” Wyrażał to w każdej rozmowie, a także przy ostatnim spotkaniu, ponieważ doskonale wiedział, czym jest ziarno i że jedyną możliwą zmianą w obliczu zagrożenia przyszłości jest wcielenie w życie idei, które wspierają słowa. „Ostatecznie może to być również najlepszy moment na dokonanie zmian” – stwierdził.

Federico Mayor Zaragoza – farmaceuta z wykształcenia, stypendysta Oksfordu, Minister Edukacji w okresie przejściowym, były rektor Uniwersytetu w Granadzie, inicjator testu piętowego dla niemowląt w Hiszpanii, wspólnik noblisty Severo Ochoa, jednego z założyciele Centrum Biologii Molekularnej Severo Ochoa, dyrektor generalny UNESCO… — był także wielkim czytelnikiem i poetą, który starał się zaszczepić w każdym człowieku słowa zdolne do działania w nim radykalna zmiana, czyniąc ją „wolną i odpowiedzialną”.

W tym wywiadzie powtórzył zdanie będące zwieńczeniem jego urzędu: „Zrobili to, bo nie wiedzieli, że to niemożliwe”. Te słowa mu towarzyszyły. Także Nelsona Mandeli, którego odwiedził w więzieniu, gdzie spędził 26 lat, „tylko dlatego, że ma ciemną skórę”. „Mandela powiedział mi, że kulturę pokoju można osiągnąć, gdy kobiety również podejmują decyzje, ponieważ rzadko używają broni”. Burmistrz Saragossy powierzył większość ważnych decyzji kobietom. Także kultura pokoju, jej wielki zakład na życie, którego wielką bitwę stoczyła w Organizacji Narodów Zjednoczonych także inna kobieta, Nina Sibal, w 1999 roku. I jej się to udało. Aby to uczcić, burmistrz Saragossy zjadł z nią kolację. Pukiel jej włosów wpadł do zupy. „Dlaczego?” – zapytała Saragossa. „Mam raka”. Sibal zmarł 20 dni po spotkaniu.

Kultura pokoju była i jest zagrożona. Jednak burmistrz Saragossy przez ostatnie dziesięciolecia swojego życia skupił się na jej rozszerzaniu i potępianiu interesów zbrojeniowych, które popychają wojnę. Do ostatniej chwili. „Historia jest pełna cudów. W latach osiemdziesiątych Mandela w Republice Południowej Afryki. „Więzień Mandela został zwolniony z więzienia i zamiast się zemścić, położył kres rasizmowi w Republice Południowej Afryki” – powiedział mi. Burmistrz Saragossy była i jest flagą pokoju dla tysięcy ludzi.

Żegnając się, przed zamknięciem drzwi, burmistrz Saragossy zadzwonił do swojej żony Cheles. Spojrzał na nią. „Starałem się wypaść dobrze, chociaż czasami nie było mnie zbyt często w domu. Ale ona tam była, jest moją partnerką. Ona. „Jakie miałem szczęście!” – wykrzyknął.

Drzwi się zamykają. Ale on idzie dalej. Wspaniali ludzie nigdy nie przestają. „Nieważne, ile razy upadniesz, ale ile razy się podniesiesz” – zapewniał mnie. „Życie jest niesamowite. Dlaczego nie byłoby śmierci? Gdyby ktoś mi pokazał, że Bóg istnieje, albo wręcz przeciwnie, że go nie ma, to by mnie zniszczyło. Liczy się dla mnie tylko najwyższy dar wolności.”