Duży krok w kierunku lepszego poznania Księżyca: jego największy krater nie powstał tak, jak myśleliśmy

W końcu krater mógł być znacznie większy i powstał w wyniku uderzenia bardziej pionowego, niż wcześniej sądzono, „jak ktoś rzucający kamień prosto w ziemię”.

Wydaje się, że bacia do Polo Sul-Aitkennajstarszy i największy krater księżycowy, jest jeszcze bardziej rozległy, niż sądzili naukowcy. Według nowych badań prowadzonych przez Hannesa Bernhardta, geologa z Uniwersytetu Maryland, ta gigantyczna formacja może być znacznie większa, niż wskazywały poprzednie badania.

Położony po drugiej stronie Księżyca basen Bieguna Południowego-Aitken ma średnicę około 2500 km i obejmuje prawie 25% powierzchni Księżyca. Wydaje się, że gigantyczny krater tak ponad 4 miliardy latto znaczy, że miał więcej niż wystarczająco dużo czasu, aby doznać innych uderzeń, które ukryły część jego struktury.

Nowe badanie, w Listy z zakresu nauk o Ziemi i planetachpodważa wiele istniejących pomysłów na temat uderzenia, które utworzyło krater i rozłożyło wyrzut. „Jesteśmy teraz o krok bliżej do lepszego zrozumienia historii i ewolucji Księżyca na przestrzeni czasu” – skomentował autor.

Do tej pory większość badań krateru wskazywała, że ​​pojawił się on kiedy duży obiekt zderzył się z Księżycem pod kątem ukośnympozostawiając po sobie owalny, a nie okrągły krater. W tym przypadku szczątki powstałe w wyniku kolizji rozprzestrzeniłyby się w jednym kierunku, z dala od południowego bieguna naszego naturalnego satelity.

Aby dokładniej zbadać szczegóły uderzenia, Bernhardt i inni autorzy przeanalizowali formacje geologiczne na obecnej powierzchni Księżyca. Pracowali z ponad 200 formacjami górskimi rozrzucone wokół podstawy basenu, co może być śladem krawędzi krateru. Jednak po skatalogowaniu i zmapowaniu formacji autorzy zauważyli, że utworzyły one znacznie bardziej okrągły kształt, niż oczekiwano.

„Zaokrąglony, bardziej okrągły kształt wskazuje, że obiekt uderzył w powierzchnię Księżyca z prędkością ok największy kąt pionowyco przypominałoby rzucenie kamieniem prosto w ziemię” – wyjaśnia autor. Oznacza to, że pozostałości po uderzeniu muszą być rozmieszczone bardziej równomiernie, niż wcześniej sądzono.

„Ten Oznacza to, że astronauci biorący udział w programie Artemis lub roboty w rejonie południowego bieguna Księżyca będą mogli szczegółowo badać skały znajdujące się głęboko w skorupie lub płaszczu Księżyca – materiały, do których w innym przypadku nie byłoby dostępu”, dodał.

Analiza takich materiałów jest ważna, ponieważ może pomóc naukowcom lepiej zrozumieć powstawanie Księżyca. Co więcej, kąt uderzenia może również wyjaśnić pewne szczególne cechy tego regionu — na przykład dane dotyczące grawitacji Księżyca w tym obszarze sugerują, że skorupa Księżyca. Region ma znacznie większą gęstość niż jego otoczenie.

Misja Chang’e 6 w tym roku przywiezie 1,9 kilograma skał z niewidocznej strony Księżyca, a konkretnie z tego krateru, basenu Bieguna Południowego-Aitken. Niedawne badania wykazały, że niewidoczna strona Księżyca również była aktywna wulkanicznie i że w przeciwieństwie do widocznej strony jest ona uboga w potas, pierwiastki ziem rzadkich i fosfor.