Do widzenia wiecznej debaty o zasadach gry „One”: Ni +2, Ni +4 | Wiadomości wiadomości

On A Jest to jedna z najpopularniejszych gier karcianych na świecie. Jego słynny „Suck Two” i „Suck Four” po raz kolejny wystąpił w debatach wśród fanów po tweecie. Konto udostępnione w środę w X publikacja wyjaśniła, że ​​sama gra potwierdziła w swoich sieciach, że nie wolno grać listu +2, aby odpowiedzieć na inny +2. Ponad sześć milionów użytkowników wizualizowało wiadomość, która gromadzi ponad 50 000 „lubię to” i tysiąc komentarzy z zaskoczonych tweetów.

Wskazania firmy i okresowo ponownie są przedmiotem debaty na temat sieci społecznościowych. „Nie układaj +2 z +2”, a następnie wyjaśniłem oficjalny profil gry. Dwa lata wcześniej, na oficjalnych rachunkach firmy A Nalegali, aby do +2 nie można było dodać do +4 i zrobić następny podmor Sześć kolejnych liter: „Jeśli ktoś gra +4, weź 4 i stracić zmianę. Nie możesz umieścić +2”.

Celem gry jest to, że twoja ręka pozostaje bez liter, a zatem jedną z najbardziej przerażonych taktyk jest utrudnienie przeciwnikom z łącznymi literami. Jeśli tak się stanie, gdy gracz uruchomi literę +4, cztery kolejne karty muszą zostać ukraść i dodać je do kredytu. W wielu domach kolejnym zwyczajem jest prawo: wolno odpowiedzieć kolejnym listem z +2, a ranna osoba kończy się kolejnym graczem, który zje jeszcze sześć listów. Ta sztuka (i każdy, kto gromadzi listy do kradzieży) jest tak popularna, że ​​próbowała wyjaśnić normę, jak się opracowano.

On A „Nie jest grą wzmacniającą więzi, chociaż ten nadzór, z milionami kopii sprzedawanych na całym świecie, urodził się dzięki wspólnym wysiłkom całej rodziny: Merle Robbins, amerykańskiego fryzjera pochodzenia węgierskiego”. Ma 54 lata historii, od 1992 roku jego właścicielem jest Mattel i pojawił się w domu rodziny Robbins w Ohio po tym, jak zagrał osiem szalonych z angielską talią. Według ośmiu szalonych, podobnie jak wiele tradycyjnych gier karcianych, ma różne warianty. A Robbins skończyło się wielkim zwycięzcą.

Historia „Uno”

Merle Robbins opowiedział o raporcie opublikowanym w 1980 roku w Cincinnati Enquirer, Jego rodzina widziała potencjał gry po zaproszeniu pary domu: „Powiedzieli nam, że musimy ją sprzedawać, i zaczęliśmy to rozważać”. Ta gazeta zebrała, że ​​postanowili zapłacić 10 000 gier między Robbins Marriage, jednym z ich dzieci i ich partnerem. Projekt kart został zamówiony, zgodnie z książką The Illustrator Bob Grove. Grove był znany z tego, że był autorem drużyny koszykówki Sacramento Kings.

Robbins spakował wszystko osobiście, aw 1971 roku zaczęli sprzedawać grę w fryzjerze Merle Robbins za zaledwie trzy dolary. Mówią, że pierwszy sprzedał go swojemu przyjacielowi Andy’emu, właścicielowi domu pogrzebowego: „Co tydzień dzwonił do mnie, aby zapytać mnie o dwa tuziny lub więcej. Kiedy poszedłem na konwencje lub targi, poprosiłem mnie o cztery do sześciu tuzinów”. W ten sposób gra zaczęła stać się popularna. Rok po uruchomieniu, w 1972 roku, właściciel innego domu pogrzebowego postanowił kupić grę. Nazywał się Robert Tezak i zapłacił 50 000 $ i 10 centów tantiemy dla każdego A sprzedany.

Tezak powiedział, że kiedy kupił A Nie miałem pojęcia, jak sprzedawano gry planszowe. „Nie wiedzieliśmy absolutnie nic o biznesie, zaczęliśmy od bardzo interesującego, ale bardzo trudnego procesu prób i błędów … i mieliśmy szczęście” – przyznaje. Założył Company Games Inc. do dystrybucji gry, aw 1980 roku sprzedał już ponad 15 milionów egzemplarzy w Stanach Zjednoczonych. W 1992 roku Toy Mattel kupiła Games Inc. i ze wszystkimi swoimi grami, A w tym.