Ciekawe historie o latarniach morskich (27)
Wcześniejszą historię latarni morskich można znaleźć tutaj
Ten ekspresjonista, który przybył do Nidy z Królewca w pierwszej połowie XX wieku, zakochał się i w 1920 roku poślubił Hedwig, córkę słynnego restauratora i właściciela hotelu Hermanna Blode.
W ten sposób imigrant z zamiłowania nie tylko osiedlił się w Nidzie, malował i promował kurort, ale także dbał o jego historię: był jednym z założycieli Muzeum Historii Mierzei Kurońskiej i brał czynny udział w tworzeniu infrastruktury kurortu.
Podobno E. Mollenhauer, który lubował się w jaskrawych grafikach, bardzo lubił Reda Kristofa. Jest on prawdopodobnie niemieckim artystą od początku XX wieku do drugiej połowy XX wieku, który najczęściej uwieczniał latarnię morską w Nidzie na swoich bezcennych płótnach.
Latarnia została przedstawiona przez wirtuoza pędzla jako czerwony olbrzym, z ramionami wyciągniętymi na boki, w pewien sposób chroniący, a może przerażający, Nidę.
Czerwony Krzysztof był nie tylko obiektem nawigacyjnym: był także symbolem zwycięstwa człowieka nad piaszczystym żywiołem.
Latarnię wzniesiono na wydmie (Góra Urbosa), która była już zazieleniona, oswojona i groziła zalaniem przez trzecią Nidę. Uważa się, że pod fundamenty 27-metrowej latarni wykopano dół o głębokości od 3 do 5 metrów, wykorzystując bloki ciosanego granitu.
Latem 2024 r. archeolodzy przeprowadzili wykopaliska na terenie góry Urbo na zachód od obecnej latarni morskiej, ale nie znaleźli fundamentów starej latarni (znaleziono inne cenne artefakty, np. fragment kryształowej oprawy lampy z soczewką Fresnela).
Spekuluje się, że mogły one zostać zniszczone (prostokątne granitowe bloki zostały usunięte w okresie powojennym i wykorzystane do budowy ulic, ścieżek lub innych prac) lub że szukano ich w niewłaściwym miejscu.
A Mollenhauer został zmuszony do powstrzymania się od malowania podczas II wojny światowej, ponieważ nazistowski rząd niemiecki uznał jego nowoczesną twórczość za „zdegenerowaną” i zakazał mu malowania i wystaw, ale nie odważył się zniszczyć jego dzieł.
Pod koniec II wojny światowej malarz i jego rodzina przenieśli się do zachodniej części Niemiec. Molenhauer został schwytany przez Brytyjczyków w Szlezwiku-Holsztynie i uwięziony w obozie w Danii.
W 1946 roku został zwolniony i osiedlił się w Kaarst niedaleko Düsseldorfu. Później przeniósł się do wioski Keitum na wyspie Ziult na Morzu Północnym. Zmarł w 1963 r. po dwóch atakach serca i został pochowany w wiejskim kościele.
