Bezpieczeństwo, zapomniany priorytet – 01.08.2025 – Maria Hermínia Tavares

To wielka porażka systemu demokratycznego zbudowanego pod auspicjami roku 1988. W ciągu 36 lat od jego ogłoszenia kraj przyczynił się do głębokich reform systemu zabezpieczenia społecznego. Pozwoliły one na uniwersalizację podstawowej opieki zdrowotnej poprzez; dostęp do edukacji podstawowej dla wszystkich – oprócz rozwoju szkolnictwa średniego i wyższego; istnienie solidnego zestawu polityk pomocowych zorganizowanych w (jednolitym systemie pomocy społecznej), zakotwiczonych w (świadczenie o płatnościach ciągłych).

Aby zapewnić postęp w obszarze społecznym, konieczne było znalezienie formuły umożliwiającej współpracę między rządami na trzech poziomach federacji. Decydujące było zatem istnienie w każdym obszarze działania sieci specjalistów przemieszczających się między światem akademickim a praktyką. W związku z tym stworzono diagnozy dziedzictwa poprzednich polityk i opracowano innowacje, kierując się kompleksowymi koncepcjami działań. Inaczej mówiąc, myślenie i instytucje umożliwiły współpracę międzyrządową – z jednym wyjątkiem.

W książce wydanej w 2020 r. profesor Daniel Vargas z FGV Law School argumentuje, że postęp stanowią przepisy konstytucyjne i przeciwstawne poglądy na ten temat. Z jednej strony Karta z 1988 r. ustanowiła zdecentralizowany reżim bezpieczeństwa, którego środek ciężkości znajdował się w państwach; podzielony pomiędzy różne organy odpowiedzialne za utrzymanie porządku i zwalczanie przestępczości (policję, ministerstwo, wymiar sprawiedliwości i system penitencjarny); i sztywne, ze względu na szczegółowe w prawie określenie obowiązków każdego z nich.

Z drugiej strony dwa wpływowe i diametralnie przeciwstawne poglądy utrudniały zbieżność wokół innowacyjnych rozwiązań instytucjonalnych. Pierwsza, typowa dla prawicy, która wykorzystuje ją i nadużywa dla celów wyborczych, to . Innymi słowy, w najbardziej dopracowanej wersji, wiara, że ​​sprawę można rozwiązać poprzez wydłużenie kary więzienia i zaostrzenie prawa karnego. Jego najbardziej prymitywnym tłumaczeniem jest legitymizacja niepohamowanej przemocy policyjnej.

Druga wizja byłaby typowa dla postępowców. Ci, uwięzieni w pamięci o ekscesach dyktatury wojskowej, nie są w stanie wyjść poza swój pryncypialny sprzeciw wobec prymatu barbarzyństwa, jaki zapewnia punitywizm.

W demokracji w państwach nie brakowało doświadczeń. Chociaż obiecujące, zostały porzucone, nie pozostawiając trwałego dziedzictwa. Nie brakowało też świadomości potrzeby federacyjnej artykułacji zarówno w ustawie z 2018 roku tworzącej (Jednolity System Bezpieczeństwa Publicznego), jak i w propozycji Ministra Sprawiedliwości przekształcenia go w instrument konstytucyjny.

Wszystko jednak będzie trwać tak, jak jest – całkowitą katastrofą – do czasu, aż wyłoni się bardziej pragmatyczna, wpływowa społeczność ekspertów, zdolna do budowania konsensusu i myślenia o zachętach do współpracy pomiędzy podmiotami federacji a różnymi organami systemu bezpieczeństwa. . Po drugie, zwłaszcza jeśli Brasília nie chce poświęcić należytej uwagi temu, co jest priorytetem dla Brazylijczyków.

LINK OBECNY: Spodobał Ci się ten tekst? Abonenci mogą dziennie uzyskać dostęp do siedmiu bezpłatnych dostępów z dowolnego łącza. Po prostu kliknij niebieskie F poniżej.