B365 – EXCLUSIVE I Bajeczna historia. Park Młodzieży, zbudowany z gigantycznym wysiłkiem na dawnym wysypisku śmieci Valea Plângerii
Wyjątkowy i spektakularny w krajobrazie Bukaresztu, Park Młodzieży – Cocioc został zrealizowany ciężką pracą i ogromnym wysiłkiem finansowym w latach 1965-1974. Odważna praca o ogromnych rozmiarach, niespotykana w mieście, jest dziełem architekta krajobrazu Valentina Donose (1929-2017), który zaprojektował wszystkie główne parki stolicy od 1958 roku do przejścia na emeryturę w 1992 roku.
Ten teren o powierzchni około 80 hektarów, z różnicą poziomów wynoszącą około 20 metrów, wyrazistą rzeźbą terenu i położeniem w obrębie miasta, miał wyraźnie własne przeznaczenie, genialne przeznaczenie„, napisał arh. Valentin Donose w 2012 roku.
Poniżej wywiad z Ancą Stănescu Donose, wykładowcą architektury na Wydziale Architektury Krajobrazu na Wydziale Ogrodnictwa, córką architekta krajobrazu Valentina Donose, dziś niesłusznie zapomnianego nazwiska.
Valea Plângerii, fawela w Bukareszcie: szałasy i wzgórza śmieci domowych i przemysłowych
Valea Plângerii zawsze zasługiwała na swoją nazwę. Do wczesnych lat 60. ten rozległy obszar o powierzchni prawie 100 hektarów był ogromnym wysypiskiem śmieci dla odpadów domowych i przemysłowych. Opustoszały krajobraz składał się z ogromnych wysypisk śmieci, miejscami wysokich na 12-14 metrów, bagien, kałuż, wiecznie zalanych bagien, wzgórza Piscului, ze skromnymi szałasami ułożonymi jeden na drugim, bukareszteńskiej faweli.
Gleba była nasiąknięta gruzem z licznych garbarni w pobliżu dawnej rzeźni w centrum Bukaresztu na Calea Văcărești. Z tego powodu bardzo niewiele gatunków drzew przyjęło się i przetrwało w tak toksycznej glebie.
Jak można przekształcić cuchnące miejsce w duży park miejski?
Przedstawiając swój projekt obecnego Parku Młodzieży, architekt krajobrazu Valentin Donose wspomina:
„Nie mogę nie pamiętać moich pierwszych kroków na rozległym, wyrazistym terenie, pełnym dołów na śmieci, bagien, obornika, hałd odpadów przemysłowych, na których ciężarówki sanitarne rozładowywały swoje fetorowe transporty, nie mogę nie pamiętać tłumu krzyży, które były rozrzucone wzdłuż nasypu od Cmentarza Bellu, aż do krawędzi bagna pełnego zarośli i powiewu jesiennego wiatru. W niektórych miejscach Valea Plângerii warstwa śmieci sięgała 12-14 metrów wysokości, wywiercono odwierty i śmieci zatrzymano.
W Dolinie Płaczu nie znaleźliśmy żadnych nasadzeń, nawet wierzby. Oprócz plantacji po stronie Bellu, znaleźliśmy ślady sadów drzew owocowych na wzgórzu Piscului. Na nasypach, a także na wysypiskach śmieci, zadomowiła się niewielka, gęsta trawa, która jest głównym pożywieniem niewielkiego stada owiec i stad krów. W północno-wschodniej części terenu znajdują się spiętrzone szałasy, które oprócz tego, że nadają okolicy brzydki wygląd, stanowią również obszar niesprzyjający (…). Tak wygląda Vale of Weeping, gdzie w upalne lipcowe dni, przy wiejącym wietrze, zapachy rzeźni długo utrzymują się nad tymi widokami, którym projekt ma nadać inny wygląd.
Brygada 76 koparek i buldożerów pracowała miesiącami w nieznośnym odorze.
W mieście tak płaskim jak Bukareszt, Valea Plângerii, ze swoją niezwykłą rzeźbą terenu spowodowaną różnicą poziomów wynoszącą około 20 metrów, była wyzwaniem, ale także źródłem inspiracji dla arh. Valentin Donose.
Bagno stało się Jezioro w Parku Młodzieży, z którego usunięto 500 000 metrów sześciennych gnojowicy i przywieziono kolejne 500 000 metrów sześciennych ziemi w celu wyrównania terenu. Brygada 76 śrubokrętów i buldożerów pracowała przez wiele miesięcy w okropnym smrodzie.
Park Młodzieży został zbudowany przez tysiące ludzi zmobilizowanych do pracy, setki złożonych zespołów robotników, inżynierów, buldożerów, murarzy, betoniarzy, aktywistów odpowiedzialnych za mobilizację, kierowców itp.
Park Młodzieżowy posiadał następujące obiekty: rozarium, wodospad, basen dekoracyjny, restaurację, molo, punkt gastronomiczny, boiska sportowe, place zabaw dla dzieci, toalety publiczne, jeden most główny, dwa mosty dodatkowe, kładki dla pieszych.
Arh. Valentin Donose założył Wydział Architektury Krajobrazu w Bukareszcie
Valentin Donose (1929-2017) był dyplomowanym architektem od 1957 r., pracownikiem Instytutu Projektowego w Bukareszcie od 1958 r., członkiem UAR od 1962 r., wykładowcą uniwersyteckim w Instytucie Architektury „Ion Mincu”, założycielem Wydziału Architektury Krajobrazu w Bukareszcie w 1999 r. – we współpracy z prof. dr Aną Felicią Iliescu i inż. Florinem Teodosiu. Valentin Donose zrobił swój prawdziwy krok w zawodzie dzięki projektowi dyplomowemu na czwartym roku wydziału, z tematem „Park w Constanța”, ogromnym obszarem, który obejmował już wybudowany stadion i przestrzeń wokół jeziora Tăbăcăriei, z wielkim lustrem wody w centrum tego obszaru.
„Mieliśmy dwóch promotorów dyplomów, pierwszym z nich był Rică Marcus który opuścił kraj pod koniec mojej pracy dyplomowej, a drugim był arh. Cezar Lăzărescu. Państwowa Komisja Egzaminacyjna składała się z najlepszych architektów tamtych czasów: architekt Grigore Ionescu, prof. arh. Pompiliu Macovei (który był również głównym architektem stolicy), arh. Radu Laurian, z którym później współpracowałem na Wydziale Urbanistyki, którym kierował i który powierzył mi kurs projektowania krajobrazu dla studentów piątego roku, prof. arh. Octav Doicescuktóry szczególnie docenił dyplom, w wyniku czego mogłem wybrać – jak na tamte czasy – miejsce docelowe, którym w moim przypadku był Bukareszt” (Valentin Donose w prezentacji „Jak zostałem architektem krajobrazu”, 2012).
Valentin Donose odbył praktykę w Studio architekta Roberta Volla z Institutul Proiect București. Jego pierwszym projektem był Glass Factory Park, obok dawnej Fabryki Szkła przy Blvd. Muncii Blvd.
Imponujące portfolio: wszystkie główne parki w Bukareszcie zostały zrealizowane przez arh. Donose
W latach 1958-1992, w ciągu całego swojego życia, architekt krajobrazu Valentin Donose zrealizował: Park Fabryki Szkła (7 ha, 1958), Restrukturyzację Park Libertății (tylko roślinność, powierzchnia 22 ha, 1959), Państwowy Park Cyrkowy, (powierzchnia 17 ha-1960), Park Lodowisko Floreasca (7 ha, 1961), Palace Hall Garden (4 ha-1962), Park Wystawowy Gospodarki Narodowej (110 ha, 1964), Youth Park-Cocioc (83 ha, 1965-1974), Titan Central Park (115 ha 1966-1968), Obszar rekreacyjny Bragadiru (160 ha 1972-1974), Zespół fontann w Parku Młodzieżowym (1974), Park w Botoșani (30 ha 1975), Ogród botaniczny Jezioro Bukareszti, park w Focșani (1977), obszar rekreacyjny Slatina (120 ha 1979), Fontanna i zagospodarowanie wyspy na jeziorze Morii (1987), tereny zielone na Union Square (10 ha, 1986-1987), Izvor-Hașdeu Park (16 ha 1989).
Arch. Valentin Donose zmienił zielony wizerunek Bukaresztu
Warsztat Zielonych Przestrzeni w Bukareszcie, kierowany przez Valentina Donose, zaprojektował: Park Drumul Taberei (10 ha 1972-1973, kierownik projektu inż. Ionescu Tamara), Park Morarilor (17 ha, 1975, kierownik projektu arch. Popescu Sofia), Park Crângași (10 ha, 1987, kierownik projektu arch. Popescu Sofia). Valentin Donose zaprojektował 2 mosty w parku Herăstrău, most w Central Park Titan, most Pantelimon, 3 metalowe mosty w parku Tineretului, most nad Dâmbovița – Akademią Wojskową, obecnie zburzony.
Po przejściu na emeryturę w 1992 r. architekt krajobrazu Valentin Donose zrealizował Ogrody Pałacu Parlamentu, w tym ogrody tarasowe
W Bukareszcie w latach 1958-1990 opracowano ponad 10 000 specjalistycznych projektów osiedli mieszkaniowych, unikalnych obiektów społecznych i kulturalnych, arterii komunikacyjnych itp. Po przejściu na emeryturę, w 1992 r., architekt krajobrazu Valentin Donose zrealizował Ogrody Pałacu Parlamentu, w tym ogrody tarasowe (50 ha), Ogród Botaniczny w Galati (17 ha, we współpracy z prof. dr A. F. Iliescu), Park prywatnego kompleksu Zimnicea (2, 5 ha), 2 ozdobne wodospady w tym samym parku, ogrody prywatne, Park Akademii Rumuńskiej w Bukareszcie i ozdobną fontannę.
Park Tineretului został przewidziany już w 1935 r. w planie urbanizacji Bukaresztu
Arh. Valentin Donose: Teren u podnóża Wzgórza Krematoryjnego, obejmujący 80-100 ha, był przedmiotem troski gminy od okresu bezpośrednio po I wojnie światowej. Przez dziesięciolecia był wykorzystywany jako wysypisko śmieci dla odpadów domowych i przemysłowych. Teren ten stanowił starszą pętlę Dâmbovița, która wykopała brzeg w kierunku cmentarza Bellu, z czasem zatkany, a po uregulowaniu Dâmbovița (przeprowadzonym pod koniec XIX wieku) pozostał jako zamknięta kałuża, zasilana przez lustro wody, które miało kierunek drenażu w kierunku Dâmbovița pochodzącego z cmentarzy.
W szkicu systematyzacji wykonanym w 1935 r. przez najbardziej błyskotliwych architektów tamtych czasów, G.M. Cantacuzino, Duiliu Marcu, R. Bolomey, I. Davidescu, inżyniera T. Rădulescu itp., przewidziano realizację tego parku z bardzo wyraźnym wskazaniem arterii, która będzie nosić nazwę Magistrali Północ-Południe, a nawet bulwaru, który został otwarty w latach 1972-1974, Bulwar Dimitrie Cantemir.
Początkowo Park Młodzieży miał być wzorowany na radzieckich parkach kultury i rekreacji
Arch. Valentin Donose: Około 1953-1955 r. w I.P.B. (Bukaresztański Instytut Projektowy) opracowano studium pod kierunkiem arch. Constantina Moșinschiego, które przewidywało realizację parku pod nazwą Park Młodzieży. Projekt nosił specyficzne piętno tamtego okresu, z bardziej niż oczywistymi wpływami tak zwanych parków „radzieckiej kultury i rekreacji”, program, który powstał w ZSRR po latach 20. XX w. Trasy zaproponowane przez kolektyw kierowany przez arh. C. Moșinschiego były proste, przecinające się we wszystkich kierunkach w kształcie gwiazdy, z wszelkiego rodzaju udogodnieniami typowymi dla radzieckiego programu parków kultury i rekreacji: bibliotekami, restauracjami, teatrami, sportem, rozrywką itp. Na szczęście po tym projekcie nic nie zostało zrealizowane.
Wraz z rozwojem urbanistycznym Bukaresztu, po latach 1958-1960, Cociocul lub Valea Plângerii stał się przedmiotem poważnych obaw Rady Ludowej Bukaresztu. W tamtych latach konstruktywnego wigoru i entuzjazmu (miałem wtedy 35 lat) praca ta była szczególnie interesująca.
W tym okresie miasto miało wielkie szczęście być kierowane przez naprawdę niezwykłego burmistrza generalnego: Iona Cosmę
Pochodzący z Ministerstwa Rolnictwa, gdzie był ministrem, spokojny człowiek o niezwykłej inteligencji, pochodzenia chłopskiego, został mianowany przez Gheorghe Gheorghiu Dej burmistrzem generalnym stolicy w latach 1962-1968. Ion Cosma jest inicjatorem Parku Młodzieży i Parku Centralnego w dzielnicy Titan-Balta Albă.
Poniżej opis projektu opracowanego przez Valentina Donose w 1965 roku, na początku prac
Arch. Valentin Donose: Valea Plângerii ma powierzchnię około 90 ha i jest ograniczona z trzech stron niezwykle silnym reliefem, śladami odległych bitew między wodą a lądem, z których woda się wycofała, pozostawiając wiatr i ludzi, aby kontynuowali swoją pracę dalej. Dolina jest szczególnie interesująca z krajobrazowego punktu widzenia, zwłaszcza dla miasta takiego jak Bukareszt, gdzie bardziej wyrazistych form terenu jest niewiele. Wysoki na około 18-20 metrów, który oddziela smârc i niższe części od platform cmentarnych,
Wzgórze Piscului zapewnia bardzo zróżnicowane widoki w każdym kierunku. Z wyższych wzniesień możemy spojrzeć na całą dolinę, a nawet dalej na sporą część miasta, ze skromnymi, zakurzonymi szałasami pokrytymi tekturą, zardzewiałą blachą i cegłami oraz smukłymi, jasnymi, optymistycznymi sylwetkami dużych osiedli mieszkaniowych: Nițu Vasile, Berceni, Olteniței i Giurgiului. Południowa linia główna posuwała się pionowo naprzód ze swoimi masywnymi blokami i zatrzymała się tylko na chwilę na północnych krańcach tego terytorium.
„Kształt jeziora w parku Tineretului został zrealizowany w ciągu 3-4 lat przy pomocy kilku refulujących zapór, które wyparły straszny grzybień”.
Arh. Valentin Donose: Spacerując w dolnych partiach terenu, na skraju prawie wypełnionego trzciną stawu z małymi lustrami wody, w których tłum dzieci i osób starszych łowi ryby, mocne płaszczyzny zboczy ukazują się nam w ciągłym przesunięciu cienia i światła. Chociaż różnice poziomów są duże, dzięki szerokiej przestrzeni zawartej w obwodzie utworzonym przez te zbocza, istnieje tylko kilka miejsc, w których można poczuć się jak w dole. Dzieje się tak tylko na południowym zachodzie z powodu ogromnych wysypisk śmieci.
Tak zaczęła się najcięższa praca. Po krótkim czasie przedłożyliśmy plany realizacji jeziora, oparte na współpracy z I.S.P.P.I.F- I.P.C.H. Przeprowadzono badania jakości wody, zaopatrzenia w wodę, przepływu i zrzutu, pererere brzegów itp. Opróżnianie odbywa się poprzez kanał wstępny w kierunku ulicy Piscului do dużego kolektora. Kształt jeziora, który uwzględnia obszary podmokłe, perspektywy zanurzenia, możliwości rekreacyjne itp., został zrealizowany w ciągu następnych 3-4 lat przy pomocy pogłębiarek, które usunęły za pomocą hydromechanizacji około 500 000 mkw. prosa z kłączami maku.
Ten okropny muł sprawiał wiele kłopotów w następnych latach, ponieważ tworzył skorupę kilka centymetrów powyżej, a pod spodem pozostawała podmokła glina, która nie chciała wyschnąć, ani woda nie wsiąkała. Były też ogromne trudności z wykonaniem żelbetowej ściany i wysp (…).
Pod warstwami ziemi, która przykryła śmieci, procesy chemiczne ich przekształcania nie zostały zakończone nawet w 1998 roku i prawdopodobnie potrwają kolejne 10 lat
Arh. Valentin Donose: Jeśli jezioro stwarzało problemy, to modelowanie terenu, który został praktycznie podzielony na dwie części, nasypem ze śmieci, który sięgał aż do obecnego mostu prowadzącego do hali wielofunkcyjnej, przysparzało niekończących się problemów. Oprócz 500 000 metrów kwadratowych ziemi wydobytej z jeziora, kolejne 500 000 metrów kwadratowych śmieci i ziemi zostało przeniesionych z miejsca na miejsce w celu ukształtowania terenu i napowietrzenia gleby. Pod warstwami ziemi przykrywającymi śmieci, procesy chemiczne mające na celu przekształcenie śmieci nie zostały jeszcze zakończone w 1998 roku i prawdopodobnie potrwają kolejne 10 lat.
„Gleba została przekopana, odwrócona i napowietrzona, a po 3 tygodniach śmieci w większości straciły swój zapach”.
Brygada 76 koparek i buldożerów sprowadzonych z Urzędu Miasta z okolic Dunaju dzięki staraniom burmistrza Cosmy pracowała w okropnie śmierdzących warunkach przez całą wiosnę, aby poruszyć ziemię i napowietrzyć śmieci. W rzeczywistości warstwy około 80 cm, w których ziemia była spulchniana i obracana po 2-3 tygodniach wystawionych na działanie powietrza, śmieci w większości straciły swój zapach, a gleba stała się stosunkowo zadowalająca.
Arh. Valentin Donose: Do 1968 r. wykopaliska zostały odkopane i ukończone Jezioro z trzema wyspami i wraz z pereaingiem brzegów, przeprowadzono ogólne modelowanie terenu w jego obecnej formie – z wyjątkiem obszaru rosarium, gdzie osady z jeziora długo się utrzymywały – zakończono prace drogowe, nasadzenia na południowym zboczu, w kierunku cmentarzy, w kierunku krematorium. Na terenie centralnym, który był prawie wyprofilowany, nawieziono duże ilości ziemi. (..). Tak narodziły się te prace, które dziś spokojnie służą mieszkańcom Bukaresztu i które w dni świąteczne gromadzą dziesiątki tysięcy ludzi, którzy cieszą się ich pięknem i użytecznością.
W latach 1973-1974 idea wielofunkcyjnej hali powróciła z zemstą, która została ostatecznie ustalona na podstawie wskazań Ceaușescu w obecnym miejscu
Park Młodzieży został stworzony i pokochany przez burmistrza Iona Cosmę, a nie przez burmistrza z lat 1973-1974, Gheorghe Cioară, który później musiał przypisać sobie nieuzasadnione zasługi.
Proponowane obiekty obejmowały duży wodospad zlokalizowany na południowym zboczu w kierunku parku rozrywki, podążający za wizualną osią głównej alei
Ten unikalny obiekt miał być główną atrakcją Bukaresztu. Zaprojektowany jako seria dużych basenów na około 20-metrowej różnicy poziomów, z recyklingiem wody z jeziora, byłby także dużą wystawą rzeźb na świeżym powietrzu. W pewien sposób przypominałoby to atmosferę zniszczonej groty w Carol Park. Koszt prac oszacowano na 4 000 000 lei w 1965 roku.
Prace nad parkiem wznowiono w latach 1973-1974, niewiele gatunków drzew przetrwało w toksycznej glebie
Arh. Valentin Donose: Na obszarze wzgórza śmieci roślinność wyraźnie cierpi z powodu szkodliwego, kwaśnego spływu. Niewiele gatunków się oparło. Podjęto próby w obszarze centralnej fontanny, z różnymi gatunkami, w tym platanami, akacjami, akacjami japońskimi, kasztanowcami, klonami, dębami. Nic poza topolami nie wytrzymało.
We wczesnych latach po 1974 roku ogród różany był centralnym punktem, choć nigdy nie został w pełni zrealizowany, z niskimi żywopłotami cisowymi i bukszpanowymi, aby zapewnić zimową scenerię. Ze szczytu Polyvalent Hall, z centralnego mamelonu, w maju, pod koniec maja i na początku czerwca, widok był wspaniały z niezliczoną ilością intensywnych kolorów. Nieopodal, z brukowanych chodników wijących się wśród róż, można było podziwiać kształty i kolory tych wspaniałych roślin.
Valentinowi Donose groziło wyrzucenie z Instytutu Projektów w Bukareszcie w nagrodę za realizację Parku Młodzieży.
Arch. Valentin Donose: Około 23 sierpnia 1974 r. zostałem wezwany przez burmistrza generalnego Gheorghe Cioară. W sali byli ludzie z IPB, budowniczowie, którzy pracowali jak szaleni, aktywiści, inżynierowie, tysiące zmobilizowanych ludzi. Burmistrz Sektora 4, Dumitru, przeczytał bardzo długie przemówienie, z którego pamiętam tylko jeden rodzaj kadzidła, dla kogo? Dla burmistrza Wrony. Przysięgam. Tak jakby sapnąłem. Po różnego rodzaju krótkich przemówieniach chwalących murarzy, betoniarzy, kierowców itp. przeszliśmy do tradycyjnego wznoszenia toastów… koniakiem. Niedzielny poranek na czczo. (.) Nie mieliśmy nic do picia, żadnych słów gratulacji. Tak zakończyła się ceremonia pracy, która dla niektórych trwała kilka miesięcy, dla mnie około 10 lat. Tak zakończyła się prawdziwa nagroda.
„Tak, co, czy to jest park?! Nie ma gdzie usiąść w cieniu”
Arh. Valentin Donose: Zostałem wezwany do Instytutu, gdzie znajdowali się dyrektor Instytutu, inżynier Romeo Dragomirescu, wiceprezydent ratusza odpowiedzialny za kwestie budowlane, inżynier Ștefan Ciurel, burmistrz stolicy, ten sam Gheorghe Cioară. Cioară, uśmiechając się, wyciąga do mnie rękę i mówi: „Powinieneś wiedzieć, że zamierzam umieścić tablicę z napisem „Park zaprojektowany przez architekta Donose”. Rumieniec przyjemnego ciepła oblał moje policzki, a skromność sprawiła, że świadomie spuściłem wzrok. Ciurel dodał, że tablica powinna być pozłacana i umieszczona przy wejściu do parku. W następnej sekundzie, z jednym kącikiem wąsa uniesionym w zaciętym grymasie, wrzeszczy na mnie, jakby postradał zmysły: „Tak, co, to jest park?! Nie ma gdzie usiąść w cieniu”. Incydent pozostawił bardzo gorzki posmak.
Ostatecznie Instytut Projektów w Bukareszcie, na liście projektów zgłoszonych do Związku Architektów do nagrody w 1974 roku, umieścił Park Młodzieży. Otrzymałem wyróżnienie, na które składała się wycieczka do Polski, której nie mogłem odbyć, ponieważ miałem na głowie model miasta Bukareszt o powierzchni około 420 metrów kwadratowych.
Anca Stănescu Donose była dzieckiem, kiedy po raz pierwszy została zabrana do parku przez swojego ojca
Architekt Anca Stănescu Donose, profesor projektowania krajobrazu na Wydziale Ogrodnictwa, jest córką architekta Valentina Donose. Była dzieckiem, kiedy jej ojciec po raz pierwszy zabrał ją do powstającego parku.
Anca Stănescu Donose: Miałem chyba 10-11 lat, kiedy pojechałem tam z ojcem i pamiętam, że alejki były wyprofilowane, nawet nasypy porastała trawa, były tam małe kępy małych żywicznych drzew, zwłaszcza sosen. Jeszcze teraz to widzę, to był słoneczny dzień, sosny. Drzewa liściaste były cienkie i bardzo kłujące, dopiero co posadzone. Pomyślałem sobie, mając w pamięci wielki park Herastrau z dzieciństwa: „Co to za park?”.
Pomysł stworzenia dużego obszaru zieleni, tzw. miejskiego klina zieleni, w południowej części Bukaresztu istnieje już od okresu międzywojennego. Słynny plan rozwoju miasta z 1935 r. przewidywał utworzenie dużego obszaru zieleni, który obejmowałby również obecny park Tineretului. Ten „miejski klin zieleni” miał składać się z obecnego Parku Młodzieży, Parku Dziecięcego i dużego obszaru przy Văcărești. Północna połowa miasta korzystała już z licznych terenów zielonych wzdłuż szeregu jezior powstałych w wyniku uregulowania rzeki Colentina.
„Ogólnie rzecz biorąc, we wszystkich dużych miastach na świecie parki są przydzielane tak zdegradowanym terenom, na których nie można budować”
Anca Stănescu Donose: Rozwój miasta wymagał również realizacji głównych arterii komunikacyjnych, w tym Magistrali Północ-Południe, której końcem miał być dzisiejszy Park Młodzieży. Obszar Doliny Płaczu czy dołu Cocioc był dość duży, około 100 hektarów, ale był skrajnie zdegradowany z powodu wyrzucania wszelkiego rodzaju śmieci, w tym silnie toksycznych odpadów chemicznych pochodzących z przetwarzania skór zwierzęcych z dawnej rzeźni. Wzdłuż obecnego Bulwaru Młodzieży znajdowało się wiele garbarni.
Z czasem ziemia przestała nadawać się pod zabudowę. Ogólnie rzecz biorąc, we wszystkich dużych miastach na świecie parki są przydzielane tak zdegradowanym terenom, na których nie można budować. Dlatego argument oczyszczenia i sanityzacji tego rozległego nieużytku był być może najważniejszym czynnikiem przy podejmowaniu decyzji o budowie Parku Młodzieży.
Kolejnym argumentem przemawiającym za budową Parku Tineretului była naturalna rzeźba terenu, o niemal amfiteatralnym kształcie, ze znaczną różnicą poziomów, co jest rzadko spotykane w tak płaskim mieście jak Bukareszt. Różnica poziomów między najwyższymi i najniższymi częściami wynosiła około 20 metrów. Rzeźba ta doskonale pasowała do parku o swobodnym charakterze krajobrazowym, nadając całemu zespołowi szczególną wyrazistość.
„Mój ojciec zaprojektował dużą fontannę, z głównym strumieniem o znacznej wysokości, około 25 metrów”
B365.co.uk: Co przewidywał projekt twojego ojca?
Anca Stănescu Donose: Charakter parku Tineretului jest mieszany, dominuje w nim swobodny styl krajobrazowy, ale ma też obszary potraktowane nieco geometrycznie, połączenie z miastem od strony Liceum Șincai, z fontannami zaprojektowanymi przez mojego ojca, z końcem tego głównego dostępu, gdzie zakręt prowadzi w kierunku obszaru hali wielofunkcyjnej. Na tym zakręcie zaprojektował dużą fontannę z głównym strumieniem o znacznej wysokości, około 25 metrów, która była również końcem perspektywy tego przejścia i łącznikiem między urbanistyką miasta a parkiem. To główne dojście do hali wielofunkcyjnej również zostało potraktowane w bardziej geometrycznym stylu
W pozostałej części park ma przeważnie swobodną strukturę kompozycyjną, w pewnym momencie mój ojciec pomyślał w kierunku wyjścia do Srebrnego Noża, parteru, jak to się nazywa w architekturze krajobrazu. Parter oznacza duży obszar, który rozciąga się jak „dywan” z trawą, czasem kwiatowymi wzorami i jest otoczony szpalerami drzew. Jest to półokrągły parter (w pewnym sensie innowacja kompozycyjna wprowadzona przez mojego ojca), który został zachowany i jest dziś bardzo pięknie reprezentowany przez ustawienie samolotów i drzew.
B365.ro: To była ogromna praca, z tysiącami pracowników.
Anca Stănescu Donose: Był to ogromny wysiłek finansowy i fizyczny, angażujący setki osób, szczególnie związany z sanityzacją terenu i skrajnie zdegradowanej ziemi. Trzeba było nawieźć tony dobrej jakości ziemi, aby mogła tam żyć roślinność, co wymagało czasu i ogromnego wysiłku.
B365.co.uk: Jak dziś wygląda park?
Anca Stănescu Donose: Jeśli chodzi o to, co się dzieje, to jest dobrze, ale oczywiście są jeszcze rzeczy do zrobienia. Były też nasadzenia, których nie należało robić. Były obszary trawnika, o których myślał mój ojciec, a ludzie, nie wiedząc i nie pytając, zaczęli je sadzić. Są to błędy, które prawdopodobnie zostały popełnione z niewiedzy. W każdym razie Park Młodzieży wygląda znacznie lepiej niż np.
W tym miesiącu przypada 7. rocznica śmierci architekta Valentina Donose, architekta krajobrazu, któremu Bukareszt zawdzięcza swoje najwspanialsze parki.
