Agenda FSS charakteryzuje się brakiem obiektywnych kryteriów – 24.12.2024 – Władza

Obecnie nie da się przewidzieć, kiedy i jakie sprawy rozpatrzy posiedzenie plenarne (Najwyższego Sądu Federalnego), ponieważ obowiązuje nieformalna procedura selekcji spraw, którą cechuje indywidualność ministrów i brak obiektywnych kryteriów.

To właśnie powiązały badania przeprowadzone przez Luiza Fernando Estevesa, profesora w Insper i współpracującego badacza w grupie ds. Konstytucji, Polityki i Instytucji. Na potrzeby swojej pracy doktorskiej w USP przeanalizował przebieg 1529 spraw, czyli liczbę spraw ujętych w kalendarzu rozpraw plenarnych sądu w latach 2013–2019.

Celem było zrozumienie, jak działa konstrukcja porządku obrad plenarnych Sądu Najwyższego, od wpłynięcia sprawy do sądu aż do rozprawy, kim byli aktorzy zaangażowani w tę dynamikę oraz jakie tematy i zajęcia proceduralne są wybierane.

„Każdy z nich ma inne kryteria postępowania z tym, co przychodzi do biura”, mówi Esteves. „Być może jest tak, że ktoś bardziej interesuje się wydatkami publicznymi. Zatem priorytetem są wszystkie kwestie podatkowe. Inny zaś sprawami karnymi, które w związku z tym będą szybciej rozpatrywane”.

Wpływ ma także prasa, partie i prawnicy. Reperkusje w mediach mogą wywrzeć presję na ministrów, aby oddali sprawę do rozpatrzenia lub umieścili ją w porządku obrad. To samo dotyczy pracy stron i prawników w urzędach pokoju.

Mówi, że osobowość jest ważną kwestią. „Są ludzie, np. parlamentarzyści, którzy mają łatwiejszy dostęp do ministrów. Każdy gabinet ma swoje zasady, ale dostęp ten nie jest zapewniany jednakowo przez wszystkich ministrów wszystkim prawnikom i wszystkim partiom. Istnieje bardzo duża nierówność”.

Zdaniem badacza oprócz nieformalności i braku obiektywnych kryteriów pojawia się także kwestia indywidualności. „W Trybunale panuje podział uprawnień, co przypisuje niektórym z nich dużą wagę”, zwłaszcza sprawozdawcy i prezydentowi.

Dopuszczenie sprawy do rozstrzygnięcia zależy od sprawozdawcy. W przypadku fizycznego posiedzenia plenarnego prezes sądu ma tę sprawę do dyspozycji, aby uwzględnić ją w kalendarzu sesji i ewentualnie przekazać do rozpoznania. Procedura ta nieco się zmieniła

System pozwala na elektroniczne rozpatrywanie spraw. Ministrowie rejestrują głosowania i demonstracje asynchronicznie przez określony czas – zwykle tydzień. Wcześniej wirtualne posiedzenie plenarne wykorzystywano jedynie do analizy, czy wystąpiły ogólne skutki. Dziś ma te same umiejętności co fizyk.

„Wraz z rozszerzeniem wirtualnego posiedzenia plenarnego indywidualizm nie skończył się. Jednak część wagi przyznanej prezydentowi została przeniesiona na sprawozdawcę, ponieważ dzisiaj on sam może określić moment rozpoczęcia procesu. Jeśli zwolni proces na wirtualne posiedzenie plenarne porządek obrad nie przechodzi przez ręce prezydenta”.

Tailma Venceslau, magister nauk politycznych na USP i badaczka w grupie Judiciary and Democracy na tej samej uczelni, jest autorką pracy na temat dynamiki dwóch sesji plenarnych, ze szczególnym uwzględnieniem sesji wirtualnej. Jej zdaniem największą władzę nad porządkiem obrad mają obecnie sprawozdawcy, gdyż publikacja w systemie automatycznie określa termin rozstrzygnięcia.

„Prezydent z kolei stracił wiele ze swoich możliwości promowania lub opóźniania procesu na wirtualnym posiedzeniu plenarnym”.

Ekspert zwraca jednak uwagę, że pozostali ministrowie, w tym prezydencja, mogą podważyć to stanowisko, prosząc o zajęcie lub naświetlenie procesu, przenosząc debatę na osobiste posiedzenie plenarne.

Prawnik i profesor Wagner Gundim, doktor prawa konstytucyjnego USP, stwierdza, że ​​procedura tworzenia porządku obrad w Sądzie Najwyższym jest „tak złożona, z tak wieloma niuansami, że czasami trudno ją zdefiniować”.

Według niego, choć wewnętrzne regulacje FSS przewidują kryteria „wskazujące” prezesowi FSS w zakresie ustalania kalendarza rozpraw dla każdej sesji, takie jak chronologiczny porządek procesów w każdej z jej klas, „wybór będzie oparty na szeroka swoboda”.