Legenda czeskiej muzyki świętowałaby 85 lat: duet Tam za vodou v rákosí jest hitem do dziś

Eva Bojanovská, jej panieńskie nazwisko, urodziła się w Brnie 9 sierpnia 1939 roku. Od dzieciństwa Kształciła się muzycznie, grała na fortepianie, śpiewała w dziecięcym chórze kościelnym oraz w chórze dziecięcym Radia Czechosłowackiego w Brnie.

Ukończyła Wyższą Szkołę Ekonomiczną, którą ukończyła w 1958 roku. Zaczęła studiować śpiew operowy w Akademii Sztuk Scenicznych Janáčka (JAMU) w Brnie, a jednocześnie zaczęła śpiewać w kabarecie Evening Brno. Po roku studiów opuściła JAMU i dołączyła do teatru Semafor w Pradze, Jiří Suchý i Jiří Šlitr wybrali ją na przesłuchaniu. Swoją pierwszą piosenkę semaforową Sup a žlůva zaśpiewała z Jiřím Suchým.

Jej pierwszym niezależnym nagraniem dla Supraphon było piosenka What Is Love ze stycznia 1961 roku, która pierwotnie była hitem Elvisa Presleya Don’t Be Cruel z czeskim tekstem Jiříego Suchý’ego. Zaśpiewała ją w semaforowej produkcji Zuzana is Home Alone. Tutaj rozpoczęła swoją karierę współpracę z Waldemarem Matuškiem, który wybrał ją na partnerkę w legendarnym przeboju Oh ta láska nebeská z grudnia 1961 roku. Piosenka pojawiła się w spektaklu semaforowym Zuzana is Home Alone Again.

W 1962 roku przeniosła się z Matuškiem do Teatru Rokoko. Jeszcze w tym samym roku zdobyła złoty medal w śpiewie jazzowym na Światowym Festiwalu Młodzieży w Helsinkach. Spośród kilku piosenek w Rokok, największym hitem był ponownie duet Tam po drugiej stronie wody w trzcinach kwiecień 1963. Do Semafora powróciła w 1964 roku. Premierowo wystąpiła przed kamerą w filmie If a Thousand Clarinettes, gdzie zaśpiewała w duecie z Karelem Gottem w utworze It’s Dangerous to Touch the Sky. W czerwcu 1967 roku, podczas drugiej edycji Bratysławskiej Liry, zdobyła Złotą Lirę za piosenkę Requiem.

Jej popularność wciąż rosła, już w pierwszym roku plebiscytu Złotego Słowika za rok 1962 zajęła trzecie miejsce, zarówno śpiewacy męscy, jak i żeńscy znaleźli się tylko w jednej grupie, którą wygrał Waldemar Matuska. W następnym roku była trzecia, wygrał Karel Gott. W 1964 r. zarówno mężczyźni, jak i kobiety mieli kategorię solową, a Eva Pilarová wygrała. Zdobyła również Złotego Słowika za lata 1965, 1967 i 1972.

W 1965 r. rozpoczęła karierę solową, założyła własną grupę i często występowała za granicą, zwłaszcza na Kubie i w Związku Radzieckim. W lutym 1973 roku została ocalona przez Boga. Wraz z zespołem koncertowała na Kubie. Zespół wrócił do Pragi, ale Pilarová została na Kubie. Samolot rozbił się tuż przed lądowaniem w Pradze, nikt z jej zespołu nie przeżył katastrofy.

W latach 70. zaczęła bardziej angażować się w jazz i swing. Występowała z orkiestrami Karla Vlacha, Karla Kraugartnera i Gustava Broma. Ponieważ jej dwaj byli mężowie wyemigrowali na Zachód, mogła koncertować tylko w byłym obozie socjalistycznym. Sytuacja zmieniła się po 1989 roku i koncertowała w USA, Kanadzie, Australii i większości krajów europejskich. Była również fotografem i była znana jako doskonałą kucharką, wydała sześć książek kucharskich z przepisami.

Eva Pilarová była trzykrotnie zamężna. Jej pierwszym mężem był muzyk Milan Pilar, drugim mężem był piosenkarz Jaromír Mayer. Oboje wyemigrowali na Zachód. Trzecim mężem od 1984 r. był tancerz Jan Kolomazník. Z pierwszego małżeństwa miała syna Milana.

Jej kariera piosenkarska jest udokumentowana przez ponad dwadzieścia wydanych albumów i kompilacji. Pierwszym był LP Eva Pilarová z 1965 roku, nowsza dyskografia obejmuje albumy Swing 2000 (1999), Rodeo (2002), Zlatý výběr (2004), kompilację Proměny v júni 2009 z czerwca 2009 roku, która została wydana z okazji 70. urodzin Pilarki, oraz Pilarka a přátelé (Pilarka i przyjaciele) z marca 2018 roku. Z okazji jej 80. urodzin Supraphon wydał trzykompilacyjną płytę Eva Pilarová Singles (1970-1989), a także nagranie koncertu Evy Pilarovej i Karela Gotta Recital 1965 Live.

W październiku 2009 roku została odznaczona Państwowym Medalem Zasługi 1. klasy. Zmarła 14 marca 2020 r. w Pradze w wieku 80 lat.