Różnica płci w organizacjach międzynarodowych: 79 krajów nigdy nie mianowało kobiety na przedstawiciela przed ONZ | Międzynarodowy

Historia nierówności płci w kierownictwie organizacji międzynarodowych pochodzi z pierwszej i ostatniej kobiet. I w obu przypadkach są nielicznymi; Zarówno pierwszy, który osiągnął pozycję, jak i jako ostatnie, które ją zajmują, ponieważ wtedy każde inne zdarza się. W pierwszym przypadku jest hiszpański, z odpowiedzialnością za podjęcie decyzji, które projekty zostaną przeznaczone na 95 000 milionów euro budżetu do 2025 r. Jest pierwszą kobietą, która zajmuje to stanowisko od czasu utworzenia agencji w 1958 r.. Kolejna osiągnęła w ubiegłym roku pozycję, która przez ponad siedem dekad była kraina mężczyzn. To jest Argentyna. Ich nazwiska wyróżniają się w rozdziale „godnych uwagi wyborów” w corocznym raporcie GWL Voices, opublikowanym w poniedziałek, który analizuje obecność kobiet w głównych 54 wielostronnych podmiotach, w których obsługiwane są wątki światowej przyszłości. Z dwoma nowymi dodatkami 22 z nich kierują kobiety.

W drugiej grupie ci, którzy są ostatecznie zajęci w zajęciu pozycji, jest Ekwadorianin. W swoim dużym programie nauczania stwierdzono, że w 2018 r. Stała się czwartą kobietą, która przewodniczyła Zgromadzeniu Ogólnym ONZ, rocznej funkcji rotacji. W tej chwili jest to również ostatnie. „Nowe twarze dają nadzieję” – mówi dyplomata, dyrektor wykonawczy GWL Voices, „ale często widzimy, że nazywają jedną i nie więcej”. W wielu przypadkach, zgodnie z danymi, nawet to. Spośród 54 agencji badających badanie 19 nigdy nie stała kobiety. Tym, który był w tej grupie (80 lat), jest Agencja ONZ dla rolnictwa (FAO), założona w 1945 r. Sekretariat ONZ również opiera się. Od czasu, gdy norweskie Trygve objęło pozycję 1 lutego 1946 r., 79 lat imion męskich zostało przykuty na czele parlamentu na świecie. Znają to trzech założycieli głosów GWL. Neozeleanda Helen Clark, bułgarska Irina Bokova i Argentyna Susana Malcorra byli kandydatami w 2016 r. Spośród siedmiu kobiet i sześciu mężczyzn, którzy wybrali, obecny przywódca, António Guterres, został wybrany.

„Pracujemy, aby nadszedł czas, kiedy nie musimy mówić o„ pierwszych kobietach, które ”, ale naturalizują udział kobiet w przestrzeniach wielostronnych”, Espinosa podkreśla rozmowę przez rozmowę wideo. Kiedy członkowie GWL Voices wiedzą, że nastąpi wybory, wskazują, że jeśli nie było kobiety z przodu i oferują nazwiska potencjalnych kandydatów, nawet jeśli nie popierają żadnego konkretnego. W tym roku Espinosa ma nadzieję zdjąć tytuł ostatniego prezydenta Zgromadzenia Ogólnego, mając niemieckiego kandydata. „Pierwszy, który nie jest tak zwanym Globalnym Południem. Zobaczmy, czy ten kryształowy sufit pęknie … ”, tęsknię.

Według raportu w tym roku w tym roku „Według raportu zostaną przekazane ważne możliwości oceny postępów kobiet w systemie międzynarodowym”, ponieważ wybory odbędą się w siedmiu organizacjach monitorowanych przez głosy GWL. Trzech z nich nigdy nie zostały wyreżyserowane przez kobietę: African Development Bank, 60 lat; Organizacja państw amerykańskich, z 77 lat; oraz Organizacja Narodów Zjednoczonych ds. Rozwoju Przemysłowego, z 58 latami. Spośród pozostałych czterech, dwaj na czele kobiety z pewnym czasem (Program Rozwoju Narodów Zjednoczonych i Agencja ds. Uchodźców), a dwa zrobiły to kilka razy (UNESCO i Fundusz Ludnościowy ONZ). Ponadto 31 grudnia 2026 r. Podsumowuje mandat Guterres, ponieważ sekretarz generalny i GWL Voices prowadzi aktywną kampanię dla kobiety.

Są dyskretne, ponieważ „od jednego roku” Istnieją małe skoki ilościowe, mówi Espinosa. „To nie jest wielka rewolucja. A obecny kontekst nie jest korzystny dla kierownictwa kobiet ” – mówi.

Jednak to wydanie raportu GWL Voices odzwierciedla fakt, że do tej pory nie został przeanalizowany i nie pokazuje, że ani w ciągu 80 roku życia międzynarodowej społeczności nie udało się znacznie postępować pod względem liczby kobiet, które nazywają kraje jako stałych przedstawicieli przed Narodami Zjednoczonymi. Podczas pierwszych 11 Zgromadzeń Ogólnych ONZ (w latach 1947–1957) ani samotna kobieta nie miała tego tytułu. „Tak było również we wszystkich latach od 1964 do 1971 r. W sumie 20 Zgromadzeń Ogólnych ONZ odbyło się bez udziału jakiegokolwiek ambasadora”, mówi raport. „Ostatecznie ustalamy, że ponad 2800 osób służyło w tej sprawie i odkrywamy, że tylko 208 z nich, to znaczy tylko 7%, było kobietami”, autorzy badania, dla których musieli przeanalizować setki dokumentów. Obecnie stanowią 21% Hemicycle, proporcję niepowodzenia w ciągu ostatnich czterech lat, ponieważ w 2020 r. Osiągnięto maksymalnie 28%.

Według krajów naukowcy stwierdzili, że 73, ponad jedna trzecia z 193 członków ONZ, nigdy nie wyznaczyło kobiety na to stanowisko, w tym Hiszpania i Francję, oprócz Chin, Sudanu, Arabii Saudyjskiej, Iranu lub Jemenu, by wymienić tylko kilku. Ponadto kolejne 64 kraje mianowało tylko jeden. Co oznacza, że ​​56 mniejszość wyznaczyła więcej niż jedną kobietę na tę misję, która obejmuje między innymi wybór i promocję urzędników krajowych w agencjach systemu ONZ. Tak więc w ośmiu dziesięcioleci Afganistan, Bangladé lub Zambia miały w ciele dwóch kobiet ambasadorów, podczas gdy w górnej części stołu znajdują się Liberia i Kolumbia z pięcioma, a Stany Zjednoczone z siedmioma.

„Liczby te odzwierciedlają sposób budowania przestrzeni decyzyjnych. W ścisłym spisie powszechnym odpowiada, że ​​jest połowa kobiet, ale w rzeczywistości potrzebujemy ich nie tylko do sprawiedliwości demograficznej, ale także dlatego, że zapewniają one jakość, perspektywę i doświadczenie dyplomacji ”, mówi Espinosa. „Nie tylko chcemy ulepszyć liczby, ale także przeprojektować system wielostronny”. Prezydent Ekwadorski był ambasadorem swojego kraju w ONZ w Genewie. „Byliśmy niewystarczającą grupą”. Pamiętaj, że ostatecznie utworzyli rodzaj klubu, aby spotkać się i podzielić swoje wspólne obawy. „Tam zdajesz sobie sprawę, że reprezentacja jest w rękach ludzi”. Błąd, utrzymuje. Teraz, gdy międzynarodowa geopolityka jest zdominowana przez męskie hiperliderazgo we wszystkich punktach kardynalnych, i mówi się o procesach pokojowych w Gazie i Ukrainie na większościach mężczyzn, podczas gdy bloki są wycofane, „paradoks”, mówi Espinosa, że ​​są one te, które są osiągane z kobietami siedzącymi przy stole.

„Nadzieja musi być aktywna” – podsumowuje Espinosa. Zauważa, że ​​klimat reakcyjny w obliczu postępu równości płci musi otrzymać „inteligentną odpowiedź”. „Potrzebne są sieci i sojusze, zbierając siłę, którą mamy, będąc kreatywnym. Obronić podbite prawa i kontynuować postęp.