Analiza DNA ujawniła, do kogo należała czaszka „siostry Kleopatry”.

Paleogenetycy przeprowadzili szczegółową analizę DNA człowieka, którego szczątki odkryto prawie sto lat temu w specjalnym grobowcu w starożytnym mieście Efez.

W trakcie tych badań obalono hipotezę, jakoby szczątki należały do ​​Arsinoi IV, siostry słynnej egipskiej królowej Kleopatry VII. Szczegóły na ten temat przedstawiono w artykule opublikowanym w czasopiśmie Scientific Reports.

W 1904 roku archeolodzy odkryli w centralnej części starożytnego Efezu grobowiec wysokiej rangi, zwany Oktagonem. Po ćwierćwieczu otwarto komorę grobową, w której odnaleziono marmurowy sarkofag ze szczątkami człowieka. Na grobie nie było żadnych inskrypcji ani artefaktów ujawniających tożsamość zmarłego, ale biorąc pod uwagę otoczenie, uważa się, że został wzniesiony dla kogoś wysokiej rangi.

Czaszkę zmarłego przewieziono z Efezu (Azja Mniejsza, na obecnym terytorium Turcji) do Europy. Pierwsza teoria badaczy głosiła, że ​​należał on do młodej kobiety, która w chwili śmierci miała od 15 do 17 lat. Później badacze wysunęli hipotezę, że szczątki mogły należeć do Arsinoe IV, siostry królowej Kleopatry VII, która walczyła o władzę w Egipcie w połowie I wieku p.n.e. Los Arsinoyi był tragiczny. Dostała się do niewoli przed Juliuszem Cezarem, lecz on zlitował się nad nią i pozwolił jej uciec z Rzymu do Efezu. Tam jednak po kilku latach, w 41 roku p.n.e., została zamordowana na rozkaz Marka Antoniusza.

Specjaliści z Uniwersytetu Wiedeńskiego wznowili badania czaszki z Efezu, która niedawno została odnaleziona w magazynach w Wiedniu. Do badań włączono także kości udowe i żebro, odkryte przez archeologów podczas ponownego otwarcia grobowca w Efezie kilkadziesiąt lat temu.

Dalsza analiza nie dała ostatecznej odpowiedzi na pytanie, czy kości i czaszka należały do ​​tej samej osoby, chociaż było bardzo prawdopodobne, że tak. Antropolodzy ustalili, że czaszka należała do nastolatka z nieprawidłowościami w rozwoju kości czaszki. Zmarł w wieku 11–14 lat (młodszy od siostry Kleopatry), mniej więcej w latach 205–36 p.n.e.

Wynik dla kości udowej w tym grobowcu był podobny — między 210 a 20 rokiem p.n.e.

Później paleogenetycy pobrali starożytne DNA z czaszki, kości udowej i żebra, a analiza wykazała, że ​​szczątki należały do ​​mężczyzny. Jeśli chodzi o pochodzenie nastolatka, jego genetyka była najbliższa populacjom zamieszkującym Półwysep Kursywy i Sardynię około 500 roku p.n.e.