Sieci społecznościowe: socjalizację zastępuje izolacja – 01.10.2025 – Deborah Bizarria
Czasami wydaje się, że łatwiej jest porozmawiać ze znajomymi za pomocą aplikacji, niż przejść się przez miasto na kawę. Nic dziwnego, że badania pokazują znaczny wzrost czasu, jaki spędzamy w domu. W Stanach Zjednoczonych odsetek dorosłych, którzy przeciętnie jedzą kolację lub drinka z przyjaciółmi, spadł o ponad 30% w ciągu ostatnich 20 lat. Jednocześnie od 2003 r. liczba osób, które nie wychodzą już z domu, wzrosła o 99 minut dziennie. Dane te pokazują, jak socjalizacja twarzą w twarz szybko zostaje zastąpiona izolacją, nawet w świecie hiperpołączonym.
Podczas analiz Lulu Peng i innych badaczy zauważono, jak sieci społecznościowe kształtują procesy regulacji emocjonalnej człowieka. Pogrążeni w niepokoju i strachu wiele osób szuka ulgi w Internecie. Możliwości wykorzystania, jakie oferuje, wykorzystano do radzenia sobie z negatywnymi emocjami, np. dobierając treści unikające wyzwalaczy emocjonalnych. Jednak nawet te strategie nie wystarczyły, aby zastąpić komfort relacji twarzą w twarz.
Szkodliwe korzystanie z mediów społecznościowych wiąże się również z osłabieniem wsparcia społecznego w prawdziwym życiu. Badania takie jak Dar Meshi i Morgan Ellithorpe pokazują, że chociaż interakcje cyfrowe stają się coraz częstsze, nie oferują one takiej samej wartości emocjonalnej. Wsparcie otrzymywane w Internecie ma charakter powierzchowny, natomiast w prawdziwym życiu znacząco zmniejsza objawy depresji i lęku.
Problem nie leży jednak w samych sieciach, ale w sposobie, w jaki je wykorzystujemy. Łączność można skonfigurować ponownie, aby wzmocnić więzi społeczne. Na przykład podczas izolacji grupy sąsiedzkie w Szanghaju zostały przebudowane, aby zapewniać wsparcie emocjonalne. Te przestrzenie cyfrowe stały się miejscami wymiany i solidarności, wypełniając lukę powstałą na skutek fizycznego dystansu. Jednak po zakończeniu izolacji wiele z tych połączeń rozwiązało się, ujawniając kruchość tymczasowych interakcji.
Jeśli chcemy walczyć z izolacją, musimy przeprojektować nasze praktyki cyfrowe i społeczne. Pierwszym krokiem jest rozpoznanie ograniczeń sieci. Mogą się łączyć, ale nie zastępują kontaktu z człowiekiem. Badania sugerują, że niewielkie zmiany w zachowaniu – takie jak spędzanie większej ilości czasu osobiście – mają znaczący wpływ na szczęście. Nick Epley, psycholog z Uniwersytetu w Chicago, przekonuje, że pomimo początkowego dyskomfortu, interakcja z nieznajomymi generuje większą satysfakcję emocjonalną niż izolacja. Małe akty połączenia w świecie fizycznym mogą mieć większą moc, niż zdajemy sobie sprawę.
Pilnie potrzebne jest także nauczenie kolejnych pokoleń, jak pogodzić technologię z prawdziwym życiem. Rozwiązaniem nie jest zakaz lub demonizowanie sieci społecznościowych, ale edukacja ludzi, jak z nich korzystać w celu promowania spotkań. Rodzice, szkoły i rządy mogą współpracować, aby ograniczyć czas spędzany przed ekranem i stworzyć młodym ludziom możliwości odkrywania interakcji w świecie fizycznym.
Transformacja zaczyna się od indywidualnych i zbiorowych wyborów. Musimy zakwestionować nasze własne praktyki: czy kultywujemy połączenia, czy tylko zbieramy kontakty? Czy szukamy pocieszenia w świecie wirtualnym, bo tak jest łatwiej, czy może dlatego, że zapomnieliśmy, jak współdziałać w świecie rzeczywistym? Odpowiedź na te pytania może ukształtować przyszłość wielu naszych relacji.
LINK OBECNY: Spodobał Ci się ten tekst? Abonenci mogą dziennie uzyskać dostęp do siedmiu bezpłatnych dostępów z dowolnego łącza. Po prostu kliknij niebieskie F poniżej.
