Anna Roy ważyła 126,8 kg: słynna położna wyszła z otyłości całkowicie pozbawiając się…

Felietonista Dom Przedszkola (France 2) to przede wszystkim położna. Ta, która nadal towarzyszy wielu kobietom w tej wyjątkowej podróży, aż do narodzin ich dziecka, ponadczasowego momentu, zyskała również sławę w sieciach społecznościowych. Gdzie śledzi ją ponad 270 000 subskrybentów. Swój talent wykorzystuje także w księgarniach, gdyż jest autorką kilku dzieł, w tym tych odnoszących sukcesy Baby Clash, zostań rodzicem bez rozdzierania się. A potem, od 8 stycznia, wydawana jest książka z referencjami, która wciąż porusza ludzi: Ogromny (red. Larousse). Praca licząca 192 strony, w której Anna Roy opowiada o otyłości z którym musiała walczyć, swoje uzależnienie od cukru, ale także z . Choć wydaje się, że walka z cukrem od jakiegoś czasu stała się tematem społecznym, historia położnej jest budująca.

Anna Roy opowiada o swojej wadze. Te liczby na skali wolałaby nigdy nie widzieć. Do tego stopnia, że ​​przez chwilę nie chciała się ważyć. „Za bardzo boję się wyniku. Zbyt mocno doświadczyłam niepokoju skali, która odbija się podczas mrugania, która miga zbyt długo, jakby sama nie mogła w to uwierzyć.pisze przyjaciółka Agathe Lecaron. Zbyt dobrze znałem jego nieubłagany werdykt, a potem zniechęcenie. A kto powiedział, że zniechęcenie mówi, że cukier pociesza, namawia, uspokaja, pociesza. Cholerne błędne koło.” W Ogromnypamięta zawrotne liczby. „121,3 kg. A co z 126,8 kilka miesięcy wcześniej? Bałagan. Mając 68 kilogramów, dwieście lat temu, kiedy miałem 26 lat, byłem naprawdę dobry. Mając 73 lata, wciąż nie jest tak źle. 48 kilo do stracenia, wolę o tym nie myślećudostępnia Anna Roy. Jedno ważenie na miesiąc wydaje mi się dobrym momentem.„

Anna Roy „uzależniona” od cukru: to wołanie serca do Agathe Lecaron

To właśnie do ucha Agathe Lecaron Anna Roy opowie o swoim problemie z uzależnieniem. „Jestem uzależniony„, powie jej „przyjaciel i szef Przedszkola.”Symbolicznie chciałem, żeby była pierwsza: w końcu to ona uratowała mi życie– dodała. Dopiero w 2015 roku dostrzegła problem w oczach lekarza medycyny pracy.Odchrząkuje: – Anno, i tak jesteś o 17 kilogramów cięższa niż rok temu.— Nie obchodzi mnie to. Nie widzę migających światełek, nie widzę liczb, nie widzę swojego odbicia, nie widzę problemu. Puściłem poręcz. Pozwoliłem sobie się poślizgnąćr”, możemy przeczytać. ”Bo muszę przestać ukrywać twarz: nie jestem gruba, jestem otyła. A nawet „poważna otyłość”, jak twierdzą autorytety medyczne. A ten cukier to nie przyjemność, tylko uzależnienie. To mnie alienuje, doprowadza do szału, wytrąca mnie z siebie. Że połykając to, pędzę odrzutowcem na swoją zagładę„, dzieli się. W końcu to zrobi: przestań używać cukru.