Lamine kulminuje radość Barcelony | Piłka nożna | Lekkoatletyka

Wyrafinowanie i chłód Lamine Yamala zwieńczyły dzień radości Barcelony w Jeddah. Po euforii Laporty wywołanej przez , nastąpił wirtuozowski występ postaci Barcelony. Porażka zniweczyłaby gest prezydenta, który potrzebuje zwycięstw drużyny, aby podtrzymać obrazę LaLigi i Federacji. Lamine był odpowiedzialny za delikatne przygotowanie biletu do finału Superpucharu przeciwko drużynie Athletic, która była zarówno wesoła, jak i niewinna i dwuznaczna w niektórych obszarach, osłabiona nieobecnościami i przygnębiona po serii 15 meczów bez porażki od czasu ich upadku Październik w Gironie.

0

Unai Simón, Dani Vivian, Aitor Paredes, Yuri Berchiche, Íñigo Lekue (Oscar De Marcos, min. 62), Beñat Prados (Mikel Vesga, min. 62), Unai Gómez (Álvaro Djaló, min. 79), Alex Berenguer (Nico Serrano, min. 72), Mikel Jauregizar, Iñaki Williams i Gorka Guruzeta (Nico Williams, min. 62).

2

Wojciech Szczęsny, Iñigo Martínez, Pau Cubarsí, Jules Koundé, Alejandro Balde (Gerard Martín, min. 82), Gavi (Frenkie de Jong, min. 72), Lamine Yamal (Fermín López, min. 62), Raphinha, Pedri, Marc Casadó (Eric García, min. 82) i Robert Lewandowski (Ferran Torres, min. 72)

Cele
0-1 min. 16: Prezent. 0-2 minuty 51: Lamine Jamał

Sędzia Miguel Angel Ortiz Arias

żółte kartki

Berenguer (49 min.), Koundé (75 min.)

Blaugrany. Skrzydłowy przyciąga piłkę i prowadzi grę zewnętrzną stroną lewej stopy, doskonale radzi sobie ze zmianami orientacji i zdecydowanymi ruchami, co ułatwia grę Koundé i perkusję Rahinhy. Brazylijczyk jest demonem ze względu na łatwość w ataku z przestrzeni i piłki, którą bardzo trudno jest ukryć i zaznaczyć, a także ze względu na zaskakująco słabą obronę, taką jak Athletic. Raphinha nie zdołał wykonać wymuszonego strzału i zamiast tego natychmiast ułatwił Gaviemu zdobycie bramki, odzyskując skórę, którą Balde kontynuował. Pomocnik szybko i celnie trafił na środek drużyny Lekue.

Bramka podkreśliła przybycie i uderzenie Barcelony, chwilami lepszej, bardziej stonowanej, natarczywej na lewej stronie z Yurim i Berenguerem, co było udręką dla Koundé. Choć Athletic naciskał, ich gra nie miała końca, była zbyt retoryczna lub niezbyt przenikliwa w meczu przeciwko Szczęsnemu, równie nerwowemu jak Unai Simón. Pośpiech może sprawić, że obie drużyny będą miały napięty, zabawny i bardzo otwarty mecz, który w żadnym wypadku nie będzie w stanie uwieść kibiców, biorąc pod uwagę wiele pustych miejsc na stadionie w Jeddah. W każdym razie kibice Barcelony przeszli od bycia bohaterami starcia do bycia bardziej świadomymi Athletic.

Do przerwy doszło po doskonałej okazji Iñakiego Williamsa, którego obronili Cubarsí i Szczęsny, po tym jak mecz rozpoczął się od bramki Unai Simóna. Czerwono-biały atak był ciągły, a Barça nie zareagowała. Gra Barcelony nie miała ciągłości, co z pewnością było uwarunkowane nieobecnością Olmo. Pomocnik jest brakującym ogniwem, zawodnikiem, który nadaje sens pomysłowi Flicka i którego obecność pozwala każdemu zawodnikowi odzyskać swoją naturalną pozycję i najlepszą wersję. Linia podań zostaje utracona, obrona staje się wymagana, a bramkarz musi często interweniować. – potwierdził Szczęsny, który odpowiedział na przejęcie przyznane przez Flicka w wyniku nieuwagi Peñy.

Bramkarz początkowego najwyraźniej pomylił się z godziną przedmeczowej sesji aktywacyjnej, a trener nie może znieść spóźnień, co miało również miejsce w przypadku Koundé. Szczęsny nie strzelił gola, a Raphinha w dalszym ciągu niepewnie tworzył strzały przeciwko Unaiowi Simónowi. Jednak Lamine nie zawiódł w grze zbrojnej opartej na oczekiwaniu na Iñigo Martíneza. Piłka dotknięta przez środkowego obrońcę przeszła przez Pedriego i Gaviego, zanim dotarła do Lamine’a, a jej skuteczność polegała na doskonałej pauzie, kontroli, zorientowanym zakręcie i definicji na 0-2. Chwilę później nie padło 0:3, bo Lewandowski popełnił niewielki błąd. Ożywienie i przemiany wzmocniły Barcelonę.

Wynik skłonił Valverde do interwencji. Athletic od czasu zdobycia Pucharu zrobił jednoznaczny skok jakościowy. Wciąż jednak zależy to od zawodników, którzy padli ofiarą urazu kostki, a jednocześnie potrzebują niewykrywalnych zawodników jak Sancet. Valverde musiał dokładnie ocenić skład, który wystawił w tym samym scenariuszu, w którym zakończyła się jego kariera jako trenera Barcelony w 2020 roku. Odejście Nico na boisko w dziwny sposób zbiegło się z odejściem na emeryturę jego przyjaciela Lamine’a. Blaugrana wycofała się z gry w tym samym momencie, gdy Baskowie nabrali sił, a Flick, jak to zwykle ma w zwyczaju, zastąpił Lewandowskiego.

Barça straciła miejsce na boisku, zaczęła tracić boisko i piłkę, a przybysze podążali za sobą w rejonie Szczęsnego. Typowy błąd De Jonga zakończył się golem Iñaki Williamsa, który został unieważniony po interwencji VAR. Spektakl spowodował rezygnację Athleticu, równie pracowitego, co zmęczonego, któremu brakowało sukcesu w starciu z zdecydowaną, a nie przekonującą Barceloną, uwarunkowaną przez Lamine’a. Ponowne pojawienie się skrzydłowego zbiegło się z nieobecnością odrzuconego Ansu Fatiego w bardzo delikatnym meczu dla Flicka ze względu na presję wywołaną obrazą Laporty.

Emocjonalny ładunek konkursu zaważył na wydarzeniu, tak że w Barcelonie napięcie i koncentracja zwyciężyły nad płynnością i błyskotliwością. Nawet decyzja Flicka o zmianie bramkarza ze względu na brak punktualności dodała jeszcze więcej niepokoju do meczu, zanim zwyciężyła trzeźwość Szczęsnego.

Kibice Barcelony, którzy nigdy nie wiedzieli, jak uregulować swoje wysiłki, zachowywali się w oczekiwaniu na wynik, wyzwoleni zarówno bramkami, jak i błędami Athletic, mniej odważnego niż liga. Finał ma wymagać bardziej stabilnego składu po tymczasowym zamknięciu sytuacji Olmo i Pau Víctora. Sytuacja w Barcelonie jest nadal bardzo niepewna.