Tak powstała demokracja – 25.12.2024 – Maria Hermínia Tavares

W ostatnich miesiącach sztuka przypomniała nam najgorsze i najlepsze, co wydarzyło się podczas mrocznych 20 lat dyktatury wojskowej. Kierowani wrażliwością i inteligencją Weszliśmy do podziemi tyranii, gdzie aresztowano, torturowano i często zabijano przeciwników. Film „Jeden” opowiada historię Eunice, wdowy po byłym zastępcy PTB, aresztowanej i zamęczonej na śmierć przez agentów represji.

W widowisku, które oglądają tłumy, wciąż słychać potężne głosy, które przypominają eksplozję buntu i kreatywności brazylijskiego ruchu ludowego lat 70., który autorytarny reżim próbował uciszyć – na próżno.

Film i spektakl pomagają ukształtować pamięć afektywną, podzielaną przez tych, których żyjemy i pamiętamy; za tych, którzy żyli, nie zdając sobie sprawy z tego, co się działo; i za wszystkich, którzy nie urodzili się, gdy wojsko rządziło siłą.

Teraz, pod koniec roku, historyk gospodarki i politolog przybywają, aby opowiedzieć historie o powrocie ludności cywilnej do władzy oraz bolesnej – i zakończonej sukcesem – budowie demokracji w kraju. i , profesorowie FGV-SP, opublikowali właśnie książkę „Negocjowana demokracja: polityka partyjna w Brazylii Nowej Republiki”, kompetentną rekonstrukcję brazylijskiej polityki w ciągu 44 lat między przejściem do praworządności, które rozpoczęło się w 1974 r., oraz rząd Temeru (2016-2018). Deklarowanym celem autorów jest zaradzenie brakowi pamięci o niedawnej przeszłości, obecnemu w codziennych szkołach i debacie publicznej.

Opowiedziana historia to kolejka górska pełna zwrotów akcji. Ostatecznie demokracja została ustanowiona, ponieważ instytucje ustanowione w 1988 r. uniemożliwiały utworzenie wyraźnych większości, co wymagało ciągłych negocjacji między pragmatycznymi partiami politycznymi. A przede wszystkim dlatego, że znaczący przywódcy polityczni rozumieli grę i byli skłonni do negocjacji i moderowania w poszukiwaniu rozwiązań konsensusowych. Oprócz przestrzegania złotej zasady, która stanowi o poszanowaniu wyników wolnej, czystej i okresowej rywalizacji wyborczej.

W tym procesie ważna była partia pozostawiona przez dyktaturę – PFL – i partia, która się jej sprzeciwiała – / – oraz jej sprzeciw zgrupowany w . Ale istotne było także zjednoczenie lewicy z nierewolucyjną grupą socjaldemokratyczną, która inwestowała wyłącznie w demokrację przedstawicielską, zapuszczając swoje korzenie na arenie wyborczej.

Co więcej, historia zrekonstruowana przez Wellera i Limongi jasno pokazuje, że donosy zawsze były paliwem dla kryzysów politycznych: w przypadku Collora; w kryzysie; i, w największym z nich, skandal związany z tym, co podsyciło .

Wreszcie książkę czyta się przyjemnie, bo przypomina nam, że w codziennych sporach, które ukształtowały demokrację, intencje aktorów często przynosiły nieoczekiwane rezultaty. Potwierdza to wnikliwą obserwację szkockiego filozofa (1732-1816), według której historia jest wynikiem działań ludzi, a nie ich zamysłów.

LINK OBECNY: Spodobał Ci się ten tekst? Abonenci mogą dziennie uzyskać dostęp do siedmiu bezpłatnych dostępów z dowolnego łącza. Po prostu kliknij niebieskie F poniżej.