Afrykańskie kobiety nigdy nie przestają chodzić | Przyszła planeta

Djadja Balde, jak wiele innych osób w Afryce, jest kobietą tej ziemi. Nie tylko się nią opiekuje, ale także ją rozumie, kąpie się i śpi w niej, słucha jej, błaga o pozwolenie i przebaczenie.

Balde ma 41 lat i dwójkę dzieci, chłopca i dziewczynkę, które przeżyły z pięciorga dzieci, które urodziła. Codziennie wstaje o szóstej rano i zaczyna swój dzień modlitwą. Następnie wyprowadza proso na podwórko, sprząta dom, mieli je i przygotowuje śniadanie. Bierze proso ze spichlerza, przesiewa je i ponownie mieli, bo proso trzeba trzykrotnie zmielić. Następnie kąpie syna, aby poszedł do szkoły czysty. Potem budzi dziewczynę i ją też kąpie. Zostaje w domu, żeby jej pomóc. Później idzie po wodę dwoma wiadrami. Ponownie przesiej proso. Przygotuj jedzenie. Teraz czas umyć garnki i naczynia oraz zrobić pranie.

Artysta, ilustrator i współpracownik Planeta Futuro David de Echave (Palma de Mallorca, 52 lata) poznał Djadję Balde w 2013 roku. Następnie nakręcił krótki film dokumentalny, w którym ona opowiada swoją historię: . Teraz zainspirowało ją do napisania ilustrowanej historii, w której chce rozpoznać rolę, jaką kobiety wiejskie na kontynencie odgrywają na poziomie społeczności, budując mosty między krajami i kulturami, budując rozwój, pokój i prawa człowieka.

Trwające jeszcze prace mają pierwszą część. Wystawa pt Lustrzana kobieta. Zbiornik wodny i lądowyktórą można oglądać w , w Navacerradzie (Madryt), do 19 stycznia 2025 r. „Książka jest w trakcie tworzenia. Dla mnie ta wystawa jest eksperymentem, dzięki któremu mogę pokazać społeczeństwu to, czego już dokonałem, i w ten sposób wymienić się z ludźmi, zobaczyć ich reakcję. Wystawa to akt bardziej bezpośredni, książka to bardziej indywidualne doświadczenie i tego mi potrzeba informacja zwrotna wiedzieć, jak odbiorą narrację i ilustracje” – wyjaśnia. I dodaje: „Wystawa składa się wyłącznie z obrazów, nie zawiera tekstu z perspektywy czasu To pójdzie do książki. Tekst, który chcę umieścić, jest pisany w pierwszej osobie, to kobieta, która w jakiś sposób myśli swoim wewnętrznym głosem przez całą podróż” – wyjaśnia ilustratorka.

Balde to kobieta mieszkająca w małym miasteczku Sissado Kunda, bardzo blisko granicy z Senegalem. Ale dla niej nie ma granic, przekracza je, jak wiele innych kobiet, w razie potrzeby, nie zważając na linie na mapach i pilnującą ich policję. Przekracza także granice oddzielające ją od grupy etnicznej lub religii, stwierdzając: „Jestem Peul, jestem Mandinka, jestem Djola, jestem Bambara… jestem animistką, jestem muzułmanką, jestem katoliczką, jestem wszystkim formy i wszelkie mity.” Ponieważ zebrała kobiety ze swojego miasta i wspólnie utworzyły stowarzyszenie, które zdobyło ziemię pod uprawę ogrodów. Jak same mówią, kobiety zawsze pracują, zawsze mają coś do zrobienia, a mężczyźni całymi dniami siedzą.

Wierzy, że kobiety są teraz bardziej wolne. Wcześniej musieli daleko chodzić w poszukiwaniu wody ze swoimi małymi dyniami, teraz mają w mieście studnię i duże plastikowe wiadra. „Życie kobiet jest teraz łatwiejsze” – podsumowuje. Ale to nie powstrzymuje Bucket przed koniecznością pokonywania pozornie długich dystansów, niosąc duże wiadra z wodą lub nosząc na głowie drewno na opał. Potem jest praca na polu, sadzenie i zbiór prosa. Pokonuje wiele kilometrów dziennie, jak wiele kobiet w Afryce.

„To kobiety uwięzione w strukturalnych nierównościach, oddane ciałem i duszą nieodpłatnej pracy, utrzymujące ogromny ciężar w zadaniach rolniczych, a także w trosce o rodzinę w zakresie suwerenności żywnościowej, zdrowia i edukacji. Jak we wszystkich zakątkach świata, a zwłaszcza w Afryce Subsaharyjskiej, praca kobiet jest na pierwszy rzut oka wszechobecna we wszystkich obszarach, ale nadal pozostaje niewidoczna pod względem wartościowania” – mówi autorka.

Artystka poprzez te ilustracje chce w symboliczny sposób przekazać sojusz dwóch wszechświatów: kobiety i natury. Gra w lustra – stąd tytuł wystawy, która ukazuje analogię pomiędzy wyzyskiem kobiet i wyzyskiem Matki Ziemi.

W książce opowieść towarzyszy fizycznej i emocjonalnej podróży Djadji, która porusza się po różnych kontekstach i rzeczywistościach, rozmywając narzucone granice swoją niepowstrzymaną wędrówką w poszukiwaniu baraka (błogosławieństwo Boże). Jego podróż rozpoczyna się na południu, w jego miasteczku w Gwinei Bissau, a kończy na północy, na pustyni mauretańskiej, przecinając terytoria Senegalu, Mali i Burkina Faso. „Ważna jest tutaj podróż, zewnętrzna i wewnętrzna, podczas której kwestionuje wiele rzeczy: swoją sytuację jako kobiety, swoje dzieciństwo. Kiedy pracowała na roli, siedziała już na plecach matki i ma w sobie ten wbudowany ruch. Ponadto chodzenie powoduje również refleksję. Kiedy chodzimy, kiedy poruszamy ciałem, głowa może dotrzeć także w inne miejsca” – wyjaśnia DAUD.

Być może lata spędzone w Senegalu spowodowały, że jego rysunki ewoluowały i obecnie, głównie w linii i kolorze, przypominają DAUDa, który posługiwał się techniką malowania na szkle.

Poprzez te ilustracje artysta chce w symboliczny sposób przekazać sojusz dwóch wszechświatów: lkobieta i natura. Gra w lustra – stąd tytuł wystawy, która ukazuje analogię pomiędzy wyzyskiem kobiet i wyzyskiem Matki Ziemi. Podróż Djadji umożliwiła DAUD graficzne udokumentowanie pogarszania się stanu środowiska w wyniku eksploatacji zasobów naturalnych.

Dwie rzeczywistości, które idą ramię w ramię w XXI wieku, gdzie technologie nie odciążają afrykańskich kobiet w ich trudnych codziennych zadaniach. Co więcej, zmiany klimatyczne sprawiają, że z każdym dniem stają się one coraz bardziej uciążliwe. Coś, co Djadja podkreśla na tej długiej drodze, którą podejmuje dzięki pędzlom DAUD.