Arvydas Juozaitis: 36. Kongres Konstytucyjny Litewskiego Ruchu Przekonywania!
Nigdy nie zapomnę tej radości, tej wielkości, tej świeżości w oczach, tych łez. I tej siły, która trysnęła ze wszystkich dusz i zakątków Litwy, która przykuła mnie na całe życie.
Moc wolności eksplodowała duszą i ciałem.
W 1988/1989 roku nie wiedziałem, jak chodzić – po prostu biegłem.
Lata odrodzenia są niezapomniane, tak, wolności, najczystszego wiatru, już nie ma.
Powstaliśmy dla wolności, wywalczyliśmy wolność – czego więcej nam trzeba? Żyjmy – potrzebujemy życia, a nie historii. Potrzebowaliśmy Litwy.
Niewielu myślało o pałacu władzy, prawie wszyscy myśleli o życiu w wolnym państwie litewskim.
Byłem z większością. Byliśmy zdeterminowani, by budować takie wieże wolnego życia, fortyfikować państwo tak, by się nie zawaliło.
Cóż za święta naiwność nami rządziła!
Wydawało się, że energia Sąjūdisów jest potrzebna tylko do wyrzucenia obcego rządu z lasu i rowu. A wtedy Litwa wstanie i zajmie swoje miejsce pod słońcem, w rodzinie równych narodów.
I rzeczywiście, energia ruchu na rzecz wolności osiągnęła swój cel.
Cóż za święta naiwność nami rządzi!
Bo wtedy … rozpoczęło się przekształcanie tej energii wolności we władzę, w walutę, w HEDONIZM i ucieczkę za granicę.
Jeśli młodzi ludzie nie chcą teraz słuchać – nie, dziękuję! — o Unii, to dlatego, że:
a) została sprywatyzowana przez jedną partię i w jej imieniu popełniła morze zbrodni przeciwko życiu na Litwie;
b) hedonizm, kult przyjemności, zastąpił miłość.
Miłość nie tylko do Ojczyzny, ale i do życia. Przyjemność jest tylko dla siebie. Dlatego tradycyjna rodzina z trojgiem/czworgiem dzieci już się nie rodzi i dlatego tradycyjna rodzina z trojgiem/czworgiem dzieci nie jest ani pożądana, ani widoczna, ani wspierana przez państwo litewskie.
Stany samobójcze.
Jak dotąd, tak dobrze w te 36 urodziny.
