Rekordowo kwitnące astry: są łatwe w obsłudze i odporne na choroby

Znane są również pod czeską nazwą rozgwiazda. Nie jest łatwo uzyskać naukową nazwę – botanicy stworzyli oryginalny rodzaj Aster wyodrębniły osobną grupę określaną stosunkowo niedawno jako Symphyotrichum. Uwzględniono rośliny pochodzące z Ameryki Północnej, a gatunki europejskie zachowały nazwę Aster. Co gorsza, istnieje wiele innych gatunków bardzo podobnych do astrów.

Jednym z nich jest aster japoński, naukowo znany jako Kalimeris incisa. Dlaczego zaczynamy właśnie od niej? Pierwsze miejsce należy się jej słusznie, ponieważ kwitnie już w czerwcu i może zdobić rabaty we wrześniu. Kalimeris pochodzi z Azji Wschodniej, gdzie rośnie w otwartych, jasnych lasach i na łąkach. Tworzy zwarte, wyprostowane kępy i jest zdrową, długo kwitnącą byliną. Jest bezpretensjonalna i elastyczna, odporna na choroby. Dobrze rośnie w słońcu lub półcieniu, na glebie piaszczystej lub gliniastej. Kwiaty każdej odmiany mają kolor od czysto białego przez fioletowy do delikatnie niebieskiego.

Astra chlumni (Aster amellus) – wreszcie prawdziwy aster, pochodzący z Europy, a rosnący dziko także u nas. Również należy do tych, które spieszą się z kwitnieniem i rozświetlają rabaty już latem. Dlatego też, oprócz czeskiej nazwy, nazywany jest asterem letnim. Najlepiej rośnie w pełnym słońcu w dobrze przepuszczalnej glebie, ale toleruje również trochę cienia. Dobrze radzi sobie w okresach suszy. Wybór kolorów odmian ogrodowych jest tutaj wzbogacony o różowy oprócz białego i niebieskiego.

Gołe nogi pięknych astrów

Klasyczną byliną czeskich ogrodów, choć pochodzącą z Ameryki Północnej, jest Aster nowoangielski, tym samym nowo sklasyfikowany w rodzaju Symphyotrichum. W naturze rośnie w zaroślach wśród wyższych roślin i bardzo szybko naturalnie traci liście u podstawy łodygi. Nawet wyhodowane odmiany zachowują tę cechę. Dlatego nie możemy się na nią gniewać ani podejrzewać, że jest mało odporna. Należy po prostu wziąć ją pod uwagę i dobrze połączyć z bylinami, które dobrze pokrywają dolne partie.

Jeśli zapewnimy jej miejsce w pełnym słońcu i w lekkiej glebie, która nie wysycha całkowicie, będzie dotrzymywać nam towarzystwa w ogrodzie przez wiele lat. Ponieważ korzeni się dość płytko, doceni lekkie przykrycie ściółką. Wśród jej dobrych cech jest to, że jest odporna na upadki, nie rozmnaża się, tylko kępy mają tendencję do rozszczepiania się. Można temu łatwo zapobiec, instalując podporę i balansując. Można też spróbować przycinania przed kwitnieniem – przyciąć zewnętrzne pędy przed kwitnieniem, które następnie zagęszczą się i rozgałęzią. Zapewni to wsparcie dla środkowej części pędu, zapewniając jednocześnie dwie kolejne fale kwitnienia. Kiście mogą rosnąć przez kilka lat bez podziału, a w momencie, gdy środek klastra zaczyna obumierać, nadchodzi czas na jego podział.

Rekordowe kwitnienie

Aster belgijski pochodzi z północno-wschodnich Stanów Zjednoczonych i południowej Kanady, gdzie rośnie na obszarach wilgotnych, krzewiastych i wzdłuż wybrzeży. W przeciwieństwie do astrów z Nowej Anglii, nie zamykają one swoich kwiatów na noc lub przy niesprzyjającej pogodzie, co czyni je idealnymi do cięcia w wazonie.

Należy pamiętać o ich podatności na opadanie, czego można uniknąć, wybierając odpowiednie siedlisko. Wilgotna gleba, która nie wysycha latem i chłodne powietrze są idealne. Dlatego są one szczególnie odpowiednie dla pogórza. Dobrym pomysłem jest wybranie słonecznego miejsca z dobrą cyrkulacją powietrza, aby uniknąć porażenia przez mączniaka rzekomego, na którego odmiany „belgijskie” są bardzo podatne.

Można jednak wybaczyć tym nieodpartym pięknościom wszystkie te wady, jeśli chodzi o kwiaty – ich paleta kolorów i obfitość kwitnienia nie ma sobie równych.

Jeśli nie masz idealnych warunków do uprawy wyżej wymienionych gatunków, a walka z jesienią nie jest twoją filiżanką herbaty, wypróbuj inne odporne i przystosowujące się gatunki.

Kolorowe pufy

Pozostajemy wciąż w przestrzeni Ameryki Północnej, gdzie pierwotne, dzikie aster sercowaty (Symphyotrichum cordifolium), rosnąca naturalnie w nasłonecznionych siedliskach. Drobne różyczki niebiesko-fioletowej odmiany Idealny są zgrupowane w puszyste pąki. Może kwitnąć aż do jesieni. Jest nieodpartą atrakcją dla pszczół w czasie, gdy większość pożytków pszczelich jest już martwa. Atrakcyjne są również jej delikatne liście na wysokich, później lekko zwisających pędach. Dobrze rośnie w wilgotnej, niezbyt suchej glebie, ale nie lubi długotrwałego podlewania.

Aster wrzosolistny (Symphyotrichum ericoides) ma delikatne, małe liście i dobrze rozgałęzione długie łodygi z dużą liczbą małych kwiatów w kształcie gwiazdy. Sprawiają one, że aster ten jest idealnym kwiatem jesiennym do cięcia. Na rabatach stanowi puszyste, delikatne wypełnienie i rozjaśnia ogród po przekwitnięciu letnich bylin. Będzie dobrze wyglądać w połączeniu z różami i dzikimi trawami. Jest ważna dla pszczół i motyli jako ostatnie pastwisko przed zimą. Bardzo dobrze rośnie na słonecznym stanowisku w dobrej, przepuszczalnej glebie i dobrze znosi suszę.

Wszystkie wymienione do tej pory astry odróżniają się od siebie kolorem, wielkością i pełnością kwiatów lub kształtem liści, ale jest jeden wyjątkowy – aster o ciemnobrązowo-fioletowych liściach. Aster o liściach z rumieńcem purpury i ciemnym, ciemnym rumieńcem purpurowych liści. Lady in Black (Symphyotrichum lateriflorum Lady in Black). Kolor liści jest szczególnie uderzający wiosną w momencie wschodu, ale później w sezonie kolor i kształt liści miękną, a cała roślina zostaje otoczona zalewem pastelowych różowych i białych kwiatów.

Astra Pringlea (Symphyotrichum pilosum var. pringlei) tworzy delikatny, przewiewny krzew. Jest mało wymagająca w uprawie, preferuje słoneczne stanowiska i podmokłą glebę, podobnie jak aster wrzosolistny. Kwiaty są drobne, umieszczone pojedynczo na końcach gałęzi, nadając tej bylinie zwiewny efekt. Roślina sprawia bardzo delikatne wrażenie.

Odmiana Monte Casino jest bardzo późno kwitnącą rośliną, dzięki czemu można cieszyć się jej kwiatami jeszcze w listopadzie, często wraz z pierwszymi płatkami śniegu. Jest więc sztafetą kwitnienia wśród wszystkich stokrotek i wraz z późno kwitnącymi bylinami, takimi jak jesienne zawilce, turzyce i trawy ozdobne, zdobi ogród do samego końca sezonu.

O autorze

Lenka Somolová ukończyła projektowanie ogrodów i zawodowo zajmuje się uprawą kwiatów.

Źródło: magazyn z przepisami