Juraj Slafkovský po raz drugi w karierze zostaje Hokeistą Roku: Višňovský wchodzi do Hokejowej Galerii Sław!
Oprócz nagrody w głównej kategorii, zdobył również trofea dla najlepszego napastnika i najlepszego zawodnika poniżej 20 roku życia. Martin Pospisil zajął drugie miejsce, a Libor Hudacek trzecie. Slafkovsky wygrał również w 2022 roku, kiedy to znacząco przyczynił się do zdobycia brązowych medali na Zimowych Igrzyskach Olimpijskich w Pekinie.
Słowacki Związek Hokeja na Lodzie (SZĽH) zmodyfikował format głosowania przed tegorocznymi nagrodami. Komisja ekspertów, składająca się z dyrektora generalnego reprezentacji narodowej, zarządu SZĽH, przedstawicieli sportu, reprezentacji narodowej, działu mediów i trenerów reprezentacji narodowej, wybrała trzy lub pięć nazwisk w każdej kategorii na podstawie ich profesjonalnej oceny, które głosujący mogli uszeregować.
Do głosowania uprawnieni byli finansowani eksperci hokejowi, kierownictwo SZĽH, wszystkie kluby hokejowe i przedstawiciele mediów. W ramach odświeżenia formatu i uczynienia go bardziej atrakcyjnym z marketingowego punktu widzenia, liczba zwycięzców w kategorii Hokeista Roku została zwiększona. W poniedziałek SZĽH nagrodził również drugiego Martina Pospíšila i trzeciego Libora Hudáčka.
Slafkovsky rozegrał pełne 82 mecze sezonu zasadniczego w NHL. Z 50 punktami był najbardziej produktywnym Słowakiem w lidze w tym sezonie, a z 20 bramkami i 30 asystami potwierdził swoją rolę jako wybór w drafcie w swoim drugim sezonie w NHL. Na Mistrzostwach Świata 2024 zdobył osiem punktów w ośmiu meczach wyłącznie dzięki asystom.
Był gwiazdą wieczoru podczas ceremonii wręczenia nagród, ponieważ triumfował również w dwóch innych kategoriach. Nagrodę dla najlepszego napastnika odebrał z rąk członka słowackiej Hokejowej Galerii Sław i byłego legendarnego napastnika, skądinąd ośmiokrotnego zdobywcy tej nagrody, Mariana Hossy. Triumfował również w plebiscycie na najlepszego hokeistę poniżej 20. roku życia, gdyż w sezonie 2023/24 wciąż należał do kategorii wiekowej juniorów.
„Zarówno Martin, jak i 'Hudy’ mieli świetne sezony, każdy z nich mógłby tu dziś stać. Cieszę się, że tu jestem i dziękuję wszystkim, którzy mi pomogli. Moim kolegom z drużyny i reprezentacji. Oczywiście także mojej rodzinie i wszystkim wokół mnie. To wiele dla mnie znaczy, ponieważ na Słowacji wszyscy jesteśmy zjednoczeni przez hokej. Cieszę się, że mogę być w tym towarzystwie. Wszyscy zawodnicy są wyjątkowi, więc wierzę, że będziemy się wzajemnie wspierać i na zmianę stawać na podium”. powiedział Slafkovsky.
Martin Fehérváry zdobył nagrodę dla najlepszego obrońcy drugi rok z rzędu. Zagrał w 66 meczach NHL, strzelając trzy gole i dodając 13 asyst. Jego niezawodne występy zapewniły mu stabilną pozycję wśród najlepszych obrońców Washington Capitals. Na Mistrzostwach Świata w Ostrawie rozegrał osiem spotkań, w których zdobył dwa punkty (1+1). „Jestem bardzo szczęśliwy, że znów mogłem wygrać. To dla mnie wielki zaszczyt, ponieważ konkurencja jest bardzo silna. Simon Nemec jest świetnym zawodnikiem i myślę, że wkrótce też tu będzie.” powiedział Fehérváry, który również zdobył nagrodę w zeszłym roku.
Nagrodę Vladimíra Dzurilli dla najlepszego bramkarza otrzymał Samuel Hlavaj, słowacki numer jeden na ostatnich Mistrzostwach Świata w Czechach. W pięciu pojedynkach zaliczył trzy słowackie zwycięstwa ze skutecznością na poziomie 92,53 procent. Udany sezon przyniósł mu kontrakt w lidze NHL z Minnesota Wild.
W kategorii Najlepszy Trener również po raz pierwszy wyłoniono zwycięzcę. Zwycięzcą został 61-letni czeski trener Antonín Stavjaňa, który poprowadził HK Nitra do drugiego tytułu mistrza najwyższej ligi słowackiej. Stało się tak pomimo faktu, że „corgoni” zakończyli sezon zasadniczy na 8. miejscu. W rundzie wstępnej play-off pokonali Trenczyn, w ćwierćfinale faworyzowany Poprad, w półfinale Michalovce, a w finale Nitryjczycy upokorzyli Spiską Nową Wieś.
Stavjaňa pracuje obecnie jako asystent trenera w Sparcie Praga. „Ta kategoria trenerska jest nieco specyficzna. To nagroda dla całego sztabu, który ze mną pracował. Naliczyłem jedenaście osób, łącznie z kierowcą autobusu. Wszyscy dali z siebie wszystko, więc trudno to podzielić”. powiedział czeski sternik po otrzymaniu nagrody.
Lucia Halušková po raz pierwszy triumfowała w kategorii Najlepsza Hokeistka. Zdobyła pięć punktów (1+4) dla Słowacji w turnieju Dywizji I Grupy B Mistrzostw Świata. W zeszłym sezonie grała w HK Budapeszt i została uznana za najlepszą napastniczkę EWHL w ponadnarodowej lidze kobiet, gdzie zgromadziła 51 punktów, zdobywając 24 bramki i 27 asyst. „Ta nagroda wiele dla mnie znaczy. To wisienka na torcie całej mojej kariery”. zauważyła zwyciężczyni kategorii kobiet, która zastąpiła na tronie ubiegłoroczną triumfatorkę, Nelę Lopusanovą.
Nagrodę im. Juraja Okoličány’ego dla najlepszego sędziego po raz piąty z rzędu otrzymał Peter Stan. Znany słowacki arbiter był obecny na turnieju Dywizji I Grupy A Mistrzostw Świata w Bolzano. Poza słowacką Ekstraligą, sędziował również w ubiegłym sezonie najwyższe czeskie rozgrywki. Nie mógł osobiście odebrać nagrody w poniedziałek z powodu nominacji IIHF na finałowy turniej kwalifikacyjny do Igrzysk Olimpijskich w Danii. Przyjął ją za niego jego ojciec Jozef.
ĽUBOMÍR VIŠŇOVSKÝ ZOSTAŁ NOWYM CZŁONKIEM SŁOWACKIEJ HOKEJOWEJ GALERII SŁAW
Ľubomír Višňovský został trzydziestym ósmym członkiem Słowackiej Hokejowej Galerii Sław. Były wybitny obrońca został wprowadzony do prestiżowego stowarzyszenia podczas gali Hokeista Roku, która odbyła się w poniedziałek na zamku w Bratysławie. Czterdziestoośmioletni Visnovsky był jedynym wprowadzonym do Galerii Sław w 2024 roku. Został wybrany spośród kandydatów przez Komitet Nominacyjny Słowackiej Hokejowej Galerii Sław, który składa się z jej założycieli, członków i urzędników SZĽH.
„To ogromny zaszczyt. Naprawdę doceniam fakt, że mogę być zaliczany do legend słowackiego hokeja. To także satysfakcja dla moich rodziców, którzy robili to ze mną od najmłodszych lat. Nie tylko ja, ale także oni będą bardzo dumni i docenią to”. powiedział Visnovsky. Jest czwartym zawodnikiem w prestiżowym towarzystwie złotej drużyny z Göteborga po byłych napastnikach Miroslavie Šatanie, Petrze Bondrze i Žigmundzie Pálffym. W 2019 roku uhonorowano również głównego trenera drużyny z pamiętnych Mistrzostw Świata 2002, Jana Filca.
Pochodzący z Topoľčan zawodnik trafił do wielkiego hokeja dzięki swojej karierze w bratysławskim Slovanie od sezonu 1994/95. Pomógł reprezentacji juniorów w awansie z kategorii C Mistrzostw Świata do elitarnego towarzystwa, a w sezonie 1995/96, w wieku 20 lat, zadebiutował w kadrze narodowej A. Od początku był jednym z jej defensywnych filarów, a na przełomie tysiącleci był już jednym z jej liderów.
W okresie medalowego żniwa słowackiego hokeja zebrał kompletną kolekcję cennych kruszców. Zaczął od srebra na Mistrzostwach Świata 2000 w Sankt Petersburgu, kontynuował złotem dwa lata później w Göteborgu, a zakończył brązem rok później w Helsinkach. W sumie rozegrał 141 meczów dla Słowacji, zdobywając 18 bramek. Wystąpił na 10 mistrzostwach świata z dorobkiem 61 meczów i 44 punktów (10+34). Wystąpił w czterech turniejach olimpijskich, w tym w Vancouver 2010, gdzie był częścią drużyny, która straciła brązowy medal w trzeciej tercji pojedynku z Finlandią po zmianie wyniku z 1:3 na 5:3.
Został wybrany na 118. miejscu przez Los Angeles Kings w 2000 roku. W kalifornijskim klubie spędził najlepszy okres swojego zawodowego życia, spędzając tam siedem sezonów i awansując na stanowisko asystenta kapitana. Później grał dla Edmonton, Anaheim i New York Islanders. W NHL wystąpił łącznie w 883 meczach sezonu zasadniczego z 495 punktami (128+367), dodając 28 startów (0+8) w playoffach. Rozegrał również dwa sezony w KHL z Bratislava Slovan, ale odniósł sukces z drużyną podczas swojego pobytu w słowackiej Extralidze. W swojej kolekcji ma trzy tytuły mistrza Słowacji.
