12 lat temu konklawe, które zaskoczyło świat i wybrał papieża Franciszka; pamiętny

Konklawe z 2013 r., Który wybrał Argentyńskiego Jorge Mario Bergoglio na 266. papież Kościoła katolickiego, wszedł do historii do serii niepublikowanych motywów: był pierwszym, który odbył się po rezygnacji papieża w ciągu ponad sześciu stuleci, a pierwszy wybrał latynoamerykańskie jezuity na podwozie św. Piotra.

Rezygnacja Benedykta XVI, ogłoszona w lutym tego roku, zaskoczyła świat – i samych kardynałów. Bez czasu na stawy lub kampanie wewnętrzne, jak miało miejsce w 2005 r., 115 kardynałów wyborców miało tylko 30 dni na spotkanie z Watykanem i wybrać nowego duchowego przywódcę ponad 1 miliarda katolików.

Na początku konklawe imię Bergoglio nie było jednym z ulubionych. Zakłady padły na włoskiego Angelo Scola, a następnie arcybiskupa Mediolanu i nazwa powiązana z komuniką i wyzwoleniem; Canadian Marc Ouellet i brazylijski Odilo Scherer, arcybiskup São Paulo.

Scola, uważana za ulubionego kandydata Bento XVI, spotkał się z oporem samych Włochów – największego bloku konklawe, z 28 głosami. Część kardynałów oceniała, że ​​ich język był zbyt teologiczny, a inni zawracali sobie przeszkadzanie ich konserwatywnymi połączeniami skrzydeł. Już Bergoglio, znany ze swojego prostego stylu, surowego życia i poświęcenia dla biednych, zaczynał zyskiwać przestrzeń.

Pierwszego dnia głosowania Argentyńczyk otrzymał 26 głosów – przeciwko 30 Scoli – a jego imię szybko zyskało siłę. Następnego dnia było to już najbardziej głosowane. Pod koniec piątej rundy głosowania Bergoglio wygrał 85 z 115 głosów, przekraczając dwie trzecie wymagane do wyboru.

Ogłoszenie wyboru zostało dokonane o 20:14 (16:14 GMT) z 13 marca 2013 r. French kardynał Jean-Louis Tauran pojawił się na centralnym balkonie bazyliki św. Piotra i wypowiedział tradycyjne łacińskie słowa: „Oświadczam twoją wielką radość, mamy papieża”. Kilka minut później nowy papież – który wybrał imię Francisco – pojawił się na swoim pierwszym błogosławieństwie tłumu zgromadzonym na placu św. Piotra.

Jego wybory zostały zinterpretowane jako znak zmiany. Wielu kardynałów szukało papieża, który zainspirował odnowienie, bliskość biednych i kościoła skoncentrowanego na urządzeniach peryferyjnych, wartościach, które Bergoglio wcielił się od czasu jego występu w Buenos Aires. Mimo to jego wybór wywołał opór między bardziej konserwatywnymi sektorami rzymskiej kurii.

Dwanaście lat później Francisco kończy swój pontakat jako jeden z najbardziej uderzających ostatnich czasów – z postępami, napięciami wewnętrznymi i kościołem transformacji.