Pałac Bankowy Chrissoveloni, splendor Starego Miasta, szczęśliwym trafem nietknięty przez zniszczenia. Szansa dla dziedzictwa, szok dla właścicieli I WYWIAD – MAKE BUCHAREST GREAT AGAIN

Pałac Bankowy Chrissoveloni (ul. Lipscani 16/str.Stravropoleos), został wybudowany w latach 1923-1928, według projektu podpisanego przez architektów George’a M. Cantacuzino i Augusta Schmiedigenaw duchu włoskiego renesansu. Budynek, unikalny w Bukareszcie, jest dziełem Jeana N. Chrissoveloniego (1881-1926), prezesa banku o tej samej nazwie, i w pełni reprezentuje wizję i pasję bankiera greckiego pochodzenia do architektury jako sposobu reprezentacji i postępu.

Niedawno Jean Chrissoveloni, ostatni potomek dynastii bankierskiej, po raz pierwszy wszedł do monumentalnego gmachu, zainspirowanego dziełem renesansowego architekta Andrei Palladio (1508-1580)

Ponad 100 lat po wzniesieniu budynku (ur. 15 września 1943 r.) po raz pierwszy wszedł do pałacu swojej rodziny.

Poniżej historia Banku Chrissoveloni, opowiedziana przez wnuka Jeana N. Chrissoveloniego, ostatniego potomka dynastii czterech pokoleń Chrissovelonich, którzy zmodernizowali i rozwinęli Rumunię.

W 1929 r. wielki światowy kryzys gospodarczy (1929-1933) zmusił rodzinę Chrissoveloni do sprzedaży budynku Banku Narodowego, aby uniknąć bankructwa.

Imponujący budynek był więc przez cały czas siedzibą banku, a tym samym, na szczęście, był bezpieczny przed zniszczeniem. Dziś Pałac Chrissoveloni jest siedzibą regionalnego oddziału NBR w Bukareszcie

„Bank, który dziś prezentujemy publicznie, podsumowuje i upamiętnia aspiracje i ideały człowieka, który miał wyjątkowe cechy, aby zrozumieć społeczną rolę architektury”, powiedział architekt George M. Cantacuzino w swoim przemówieniu inauguracyjnym dla Banku Chrissoveloni w kwietniu 1928 r. (źródło Dan Teodorovici, „George Matei Cantacuzino, Modernism Hybrid”, Wydawnictwo Simetria, 2016).

„Palais De La Banque Chrissoveloni, Bucarest”, cenówka przedstawiająca wnętrza pałacu podczas jego inauguracji w 1928 r.

Jean Chrissoveloni przechowuje w rodzinnym archiwum rzadki i bardzo cenny album „Palais De La Banque Chrissoveloni, Bucarest”, wydany w Paryżu w 1929 r., z dedykacją arch. George’a Matei Cantacuzino dla jego babki, Sibylle C. Youell (1881-1931), bliskiej przyjaciółki królowej Marii. Poniżej można zobaczyć oryginalne zdjęcia i plany architektoniczne, ilustrujące pałac, jakiego Bukareszt nigdy wcześniej nie widział.

Pałac Chrissoveloni był jedną z najnowocześniejszych siedzib banków w Europie w latach 20-tych XX wieku

Banca Chrissoveloni był jednym z głównych banków komercyjnych międzywojennej Rumunii, z oddziałami w kraju (Galati, Sybin, Konstanca) i za granicą (Stambuł, Wiedeń, Paryż, Nowy Jork). Budynek został zaprojektowany przez architektów George’a M. Cantacuzino i Augusta Schmiedigena i zawiera marmurowe, kamienne i metalowe elementy wnętrza dostosowane do działalności bankowej. Na drugim piętrze, Sala Florencka lub Sala Rady charakteryzuje się przeszklonymi oknami, kamienną podłogą, dekoracjami ściennymi, masywnym drewnianym sufitem belkowym, kominkiem i oprawami oświetleniowymi, które dopełniają obrazu wyjątkowego budynku.

Pałac, w którym działało imperium bankowe Chrissoveloni, wyróżniał się innowacyjnymi udogodnieniami, niezwykłymi jak na tamte czasy: generatorem energii elektrycznej, instalacją grzewczą i wentylacyjną, własnym telegrafem, wewnętrzną siecią telefoniczną, studnią głębinową do zaopatrzenia w wodę, windami itp. Na wyższych piętrach pracownicy banku mieli do dyspozycji halę sportową, salę szermierczą, jadalnię z kuchnią i szatnie.

W latach 1993-1998 Pałac Chrissoveloni przeszedł szeroko zakrojony proces renowacji. Projekt został nagrodzony przez Rumuński Związek Architektów

Prace koordynowali architekci Gabriel Tureanu, Constantin Rulea, Aurel Ioncică i Eliodor Popa. Odrestaurowano wszystkie oryginalne instalacje i przywrócono piękno dekoracji – podłóg, sufitów, boazerii, witraży, mebli z epoki, metalowych krat, oryginalnych opraw oświetleniowych.

„Reprezentacyjna przestrzeń na parterze budynku była niegdyś Salą Ghișeelor, miejscem, w którym obecnie prowadzone są operacje z publicznością Bukareszteńskiego Oddziału Generalnego NBR. Imponuje ona centralnym świetlikiem wzmocnionym ścianami wykończonymi białym marmurem i ciemnozieloną nawierzchnią. Z trzech stron pomieszczenia znajdują się lady, a centralny obszar jest wyposażony w dwa stoły i cztery ławki wyrzeźbione w białym marmurze”, źródło bnr.ro.

G.M. Cantacuzino, książę-architekt, szlachetny twórca piękna w historii rumuńskiej architektury

George Matei Cantacuzino (1899-1960), utalentowany i szlachetny architekt, malarz i pisarz, urodził się w 1899 r. przy Metternichgasse 10 w Wiedniu. Był synem N. B. Cantacuzino i Marcelei Bibescu, wnuczki syna władcy Gh. Bibescu. N. B. Cantacuzino był pośrednio spokrewniony z księciem Alexandru Ioan Cuza. Zarówno dlazarówno przez linię ojcowską, jak i matczyną, a później przez żonę, G. M. Cantacuzino był również spokrewniony, bezpośrednio lub pośrednio, z wieloma osobistościami: Anne de Noailles, księciem Barbu Dimitrie Stirbey, Nicolae Ghika-Budești, Gheorghe Balș, z malarzami Theodorem Pallady, Puvis de Chavannes, Theodore Chasseriau. (źródło, Wydział Architektury G.M.C.).

George Matei Cantacuzino był absolwentem Narodowej Szkoły Sztuk Pięknych w Paryżu (19 lutego 1929), odpowiednik dyplomu w Bukareszcie w 1929 roku. Był doradcą architekta w Dyrekcji Studiów Kolei Rumuńskich i zastępcą profesora w Akademii Sztuk Pięknych. (źródło historyk sztuki, Oana Marinache, arhivadearhitectura.ro).

Wśród wielu niezwykłych projektów podpisanych przez arh. G.M. Cantacuzino wymieniamy: Mogoșoaia Estate, 1920-1931, modernizacja i rozbudowa posiadłości i ogrodów, początkowo we współpracy z Domenico Rupolo, beneficjent, Martha Bibescu; Chrissoveloni Bank, Lipscani Street16 / Stravropoleos Street, 1923-1928; Osiedle Polizu, Willa Królowej Elżbiety Greckiej, Bukareszt, Calea Victoriei, 163, około 1923-1925, 1928-1929, Dom Nae Ionescu, zarekwirowany przez feldmarszałka Iona Antonescu, renowacja Katedry Metropolitalnej w Jassach (1959-1960), Pawilon Rumuński na Międzynarodowej Wystawie w Nowym Jorku-1939, Hotel Belona i wille w Eforie Nord (1934-1940), Hotel Rex w Mamaia (1934-1940), Blok Carlton (1934-1940), zniszczony przez trzęsienie ziemi w 1940 r. itd.

GMC, architekt Pałacu Chrissoveloni, spędził czas w komunistycznych więzieniach

W 1939 roku GMC założył wraz z arh. Matilą Gkyką, Paulem Emilem Miclescu i Octavem Doicescu, GMC założył czasopismo Simetria, „Caiete de arte și critică”. Został aresztowany w 1948 r. i skazany na 5 lat więzienia, które spędził w Jilava i Aiud. Został zwolniony w 1953 r. i ponownie uwięziony w Kanale Dunaj-Morze Czarne.

Dan Teodorovici poświęca GMC obszerne i dobrze udokumentowane studium w tomie „George Matei Cantacuzino, Modernism Hybrid”, Wydawnictwo Simetria, 2016.

„W 1923 roku GMC i August Ferdinand Schmiedigen otworzyli biuro architektoniczne. W ten sposób GMC, choć wciąż młody i wciąż student, był w stanie sporządzać własne projekty. Dzięki Schmiedigenowi GMC zapoznał się z materiałami budowlanymi i nauczył się, jak zarządzać projektem we wszystkich jego fazach, od pomysłu, poprzez projekt architektoniczny i konstrukcyjny, aż po nadzór nad budową. Ponadto GMC opracował badania analityczne dotyczące tradycyjnej architektury. Na przykład bankier Jean Chrissoveloni (1881-1926) spotkał się z nim i poprosił GMC o zaprojektowanie siedziby banku Chrissoveloni w Bukareszcie”, Dan Teodorovici, „George Matei Cantacuzino, Modernism Hybrid”, Wydawnictwo Simetria, 2016.

„Jean Chrissoveloni z pewnością znał i podziwiał język architektoniczny GMC i Schmiedigen, w duchu palladiańskim”

„W okresie międzywojennym Banca Chrissoveloni był jednym z dziewięciu najważniejszych banków w Rumunii. Jean Chrissoveloni chciał zbudować nową siedzibę na Lipscani, bankowej dzielnicy Bukaresztu. Chciał, aby budynek był reprezentatywny nie tylko dla jego profesjonalizmu, ale także dla jego sympatii społecznych i wielkiej pasji do architektury. Jean Chrissoveloni z pewnością znał i podziwiał język architektoniczny GMC i Schmiedigen, w duchu palladiańskim. Jednym z powodów mogło być to, że był dobrze zaznajomiony z cywilizacją francuską i angielską, gdzie klasycyzm i palladianizm były wykorzystywane w szczególności w budynkach administracyjnych. Jean Chrissoveloni studiował we Francji. Później nawiązał bliską współpracę z Hambros Bank w Londynie, miał krewnych mieszkających w Anglii i ożenił się z Sibylle C. Youell (1881-1931), bliską przyjaciółką królowej Marii (1875 Eastwell / Kent-1938 Sinaia)” (Źródło, Dan Teodorovici, „George Matei Cantacuzino, Modernism Hybrid”, Wydawnictwo Simetria, 2016).

„GMC i Schmiedigen wykorzystali historyczną typologię palladiańskiego pałacu miejskiego, jak wyjaśnił Andrea Palladio, zarówno w swoich „Czterech księgach architektury”, jak i pałacach Vicenzy, aby zaprojektować na działce o nieregularnym kształcie – działce między nierównoległymi ulicami Lipscani i Stavropoleos – budynek, który byłby w harmonii z sąsiednimi budynkami.

Architekci zbudowali budynek w całości na gruncie między dwiema ulicami i rozłożyli jego bryłę wokół prostokątnego wewnętrznego dziedzińca pokrytego świetlikiem, z ogólnodostępnymi ladami na parterze. W zależności od przeznaczenia, skrzydła wychodzące na ulicę mają różną głębokość. Główne skrzydło, zwrócone w stronę ulicy Lipscani, obejmuje główne wejście wraz z elementami dostępu (portyk, rotunda przedsionkowa z dostępem do głównej klatki schodowej i wind). Rotunda dostosowuje plan budynku do różnych kątów nachylenia obu ulic. Ta subtelna mechanika projektu odpowiada celowi architektów, aby ukryć w jak największym stopniu sieci instalacji ogólnych, a także systemy klimatyzacji”, (Dan Teodorovici, „George Matei Cantacuzino, Modernism Hybrid”, Wydawnictwo Simetria, 2016).

„Projekt Chrissoveloni Bank prezentuje dwie inne cechy charakterystyczne dla twórczości GMC: fuzję architektoniczną i dekoracyjny motyw tulipana”

„Kluczową cechą projektu są proporcje przestrzeni. Jeśli mówimy tylko o parterze (wejście, przedsionek i wewnętrzny dziedziniec), wszystkie mają regularne kształty: odpowiednio kwadrat, koło i prostokąt. Długość korytarza wejściowego jest równa promieniowi przedsionka (około 4 metrów; jego średnica wynosi 2/3 szerokości dziedzińca, ta sama proporcja jest zachowana dla dziedzińca (około 12/18 m). Stosunek kwadratów, 1,5, jest typowy dla porządku toskańskiego i odpowiada muzycznej nucie 1/4 zalecanej przez Witruwiusza, często używanej przez Palladia.

„Przed ukończeniem projektu Jean Chrissoveloni zmarł nagle na guza mózgu, co odcisnęło piętno na GMC”

Projekt Chrissoveloni Bank wykazuje dwie inne cechy charakterystyczne dla prac GMC: fuzję architektoniczną i dekoracyjny motyw tulipana. Przed ukończeniem projektu Jean Chrissoveloni zmarł nagle z powodu guza mózgu, który odcisnął piętno na GMC. Uważał się za szczęściarza, że poznał Jeana Chrissoveloniego jako „gościa na bankiecie Platona”.

W swoim inauguracyjnym przemówieniu do banku w kwietniu 1928 r. GMC powiedział: „Ławeczka, którą dziś prezentujemy publiczności (…) podsumowuje i upamiętnia aspiracje i ideały człowieka, który miał wyjątkowe cechy, aby zrozumieć społeczną rolę architektury. Palladio wspomina, że arystokraci z Vicenzy, kiedy poprosili go o zbudowanie pałaców w tym mieście, myśleli nie tylko o swoich bezpośrednich potrzebach, ale także o sławie miasta. Tą samą troską kierował się Jean Chrissoveloni, nie tylko w architekturze, ale także w finansach i polityce”.

„Hala liczników jest skomponowana w rytmie wczesnorenesansowej loggii z Werony, podczas gdy fasady są zaprojektowane zgodnie z niektórymi zasadami Palladia, które uzupełniają renesans”.

W tym samym przemówieniu inauguracyjnym GMC zauważył, że „Bank Chrissoveloni nie jest kopią archeologiczną. Składa się z sumy swobodnie interpretowanych reminiscencji. Fasada wejścia może przypominać surową architekturę włoskiej epoki bizantyjskiej. Hol wejściowy jest wzorowany na wczesnorenesansowej loggii w Weronie, podczas gdy fasady są wzorowane na niektórych zasadach Palladia, które uzupełniają renesans”. Loggia w Weronie to Loggia del Consiglio, dwupiętrowa loggia przypisywana Fra Giovanniemu Giocondo (1433-1515). Loggia ta była z pewnością ważna dla GMC, ponieważ pięć posągów przedstawiających wybitne osobistości Werony i dominujących na ostatnim poziomie obejmuje Katullusa i Witruwiusza, do których GMC był szczególnie przywiązany”, (Dan Teodorovici, „George Matei Cantacuzino, Hybrid Modernism”, Simetria Publishing House, 2016).

Kim jest Jean Chrissoveloni, historia rodziny bankierów, tutaj:

B365.ro: Panie Jean Chrissoveloni, wrócił Pan do Rumunii w 1991 roku. Dlaczego nie założył Pan ponownie Banku Chrissoveloni?

Jean Chrissoveloni: Opuściliśmy kraj po 100 latach budowy. W 1848 r. powstała pierwsza siedziba naszego banku w Konstantynopolu. Gdyby więc udało mi się uzyskać licencję Chissoveloni Bank po 1989 r., bylibyśmy najstarszym bankiem w Rumunii. Chciałem ponownie założyć bank. Próbowałem, ale mi się nie udało.

„Mój ojciec sprzedał budynek za 160 milionów lei, kosztował 220 milionów”

Jean Chrissoveloni: Jest to niesamowity budynek i niedawno po raz pierwszy wszedłem do środka. Przechowuję album z planami i zdjęciami, który G.M Cantacuzino podarował mojej babci, Sibylle C. Youell (1881-1931), bliskiej przyjaciółce królowej Marii w 1929 roku, 15 października.

Ta książka jest fenomenalna, zobacz popiersie mojego dziadka lub szczegóły tych drzwi, które istnieją do dziś. Naszym wielkim szczęściem, bo w życiu trzeba mieć szczęście, jest to, że budynek ten został sprzedany Bankowi Narodowemu w czasie największego kryzysu finansowego XX wieku. Mój ojciec sprzedał budynek za 160 milionów lei, kosztował 220 milionów plus 6 milionów honorarium architektów. Zobacz, jaką fenomenalną robotę wykonali architekci. Cały budynek reprezentuje pasję mojego dziadka do florenckiego renesansu, był wielkim miłośnikiem włoskiej sztuki.

„Mój ojciec zwykł mawiać, że największym poświęceniem w jego życiu była sprzedaż banku”

B365.co.uk: Jak się czułeś, gdy po raz pierwszy w życiu zobaczyłeś wnętrza Banku?

Jean Chrissoveloni: Byłem bardzo poruszony. Mój dziadek niestety opuścił nas w 1926 roku, nie doczekawszy ukończenia budowy. Nie doczekał końca budowy, choć włożył całą swoją myśl w ten monumentalny projekt. Mój ojciec, Nicky Chrissoveloni, który miał wtedy 21 lat, zastąpił mojego ojca w banku. Mawiał, że największym poświęceniem w jego życiu była sprzedaż Chrissoveloni Bank. Kryzys przetoczył się przez świat finansów niczym tsunami, a klienci banku zaczęli prosić o zwrot swoich skarbów. To był run na bankiwszyscy klienci w pośpiechu wypłacali swoje pieniądze. Mój ojciec sprzedał wszystko, w tym siedzibę banku, i oddał ludziom każdy grosz, zwrócił miliardy.

„Wnętrza są niesamowite, nie rozumiem, dlaczego Bank Narodowy nie organizuje przynajmniej raz w tygodniu wycieczki dla ogółu społeczeństwa”

B365.ro: Co to był za skarb?

Jean Chrissoveloni: To było fenomenalne, mogłeś umieścić wszystkie swoje kosztowności w pudełkach, jeśli byłeś klientem banku. To nie była tylko biżuteria czy pieniądze, to była skarbnica wszystkich kosztowności, które posiadałeś. Stały się one częścią skarbca banku Chrissoveloni. Wnętrza są niesamowite, nie rozumiem, dlaczego Bank Narodowy nie organizuje przynajmniej raz w tygodniu wycieczki dla szerokiej publiczności. Każdy powinien móc zobaczyć Bank.

Mój ojciec zwrócił prawie 3 miliardy lei, musiał zlikwidować wszystko, wszystko, co miała rodzina. Mój dziadek miał wielkie wizje, prowadził międzynarodowy bank z biurami w Paryżu, Nowym Jorku, Wiedniu, miał cenne nieruchomości w Rumunii i za granicą. Wszystko zostało zlikwidowane, aby mój ojciec mógł spłacić swoich wierzycieli. To był ogromny wysiłek i stracił budynek. Ale żeby pokazać, jakim był optymistą, po tym, jak stracił wszystko i nie miał już siedziby, Banca Chrissoveloni przeniósł się do Pałacu Suțu w 1933 roku. Nie miał już swojej siedziby, ale istniał.

„Stół z biura mojego dziadka i ojca jest jedynym przedmiotem ocalałym ze wszystkich mebli bankowych. Trzymam go w moim mieszkaniu w Atenach”

Malowany drewniany sufit, przywieziony kawałek po kawałku z Toskanii, istnieje do dziś w Sali Rady. To niewiarygodne, co zrobili architekci, jeśli się tego nie zobaczy, nie można w to uwierzyć. Ze wszystkich mebli w budynku mój ojciec ocalił tylko jeden stół, który znajdował się w biurze prezesa banku. Stół był w biurze mojego dziadka, a następnie mojego ojca. Po sprzedaży mój ojciec zabrał stół ze sobą do nowej siedziby banku w Pałacu Suțu. Kiedy w 1948 r. przyszli komuniści i zabrali mu wszystko, jedyną rzeczą, którą ocalił, był ten stół. Trzymam go teraz w moim mieszkaniu w Atenach. Czy zdajesz sobie sprawę? Ze wszystkich 280 milionów zainwestowanych w budynek, jedyną rzeczą, która została ocalona, jest ten zabytkowy stół zabrany z Florencji.

„Budynek nigdy nie przeszedł przez komunistyczną kolonię, zawsze był w posiadaniu Banku Narodowego. To wielka oszczędność, zysk dla dziedzictwa kraju, ale dlaczego nie pokazać go szerokiej publiczności?”

Wnętrza Banku Chrissoveloni zostały urządzone zgodnie z drobiazgowym opisem mojego dziadka. Strona techniczna (hydraulika, klimatyzacja, systemy bezpieczeństwa, ogrzewanie, windy itp.) jest zdumiewająca jak na budynek, który został zaprojektowany w 1920 roku, możesz to sobie wyobrazić?

Wielkim szczęściem było to, że budynek trafił do Banku Narodowego, który ma pieniądze, ma ludzi, którzy doceniają stare budynki. Gubernator Mugur Isărescu bardzo szanuje ten budynek i utrzymuje go w bardzo dobrym stanie. Budynek nie przeszedł przez komunistyczną kolonię, zawsze był własnością Banku Narodowego, więc jest to wielka oszczędność, zysk dla dziedzictwa kraju, ale dlaczego go nie pokazują? Powinni to pokazać, wielu zagranicznych turystów przyjeżdża do Bukaresztu i mogliby zrozumieć, że Rumunia ma swoją historię. NBR ma tam biura, ale większość budynku jest pusta.

B365.co.uk: Co wiedziałeś o tym budynku?

Jean Chrissoveloni: Wiedziałem, że jej historia wiąże się z największym szokiem, przez jaki przeszła rodzinna firma, założona przez mojego dziadka po 3 pokoleniach Chrissoveloni. Zannis, Nicholaos, a następnie Jean, mój dziadek, i Nicky, mój ojciec, wszyscy ciężko pracowali i zbudowali imperium finansowe. Oczywiście potrzebowali też pałacu, z którego mogliby zarządzać tym imperium. To była wizja mojego dziadka, widział wszystko duże, wszystko musiało być duże.

„Mój ojciec był idealny, wysoki, przystojny, bogaty, miał wszystko, ale przede wszystkim był przywódcą”

B365.ro: Twój ojciec miał 21 lat, kiedy przejął firmę w czasach kryzysu. Dlaczego powiedziałeś, że był dandysem?

Jean Chrissoveloni: Był bardzo przystojnym mężczyzną, w połowie Anglikiem, w połowie Grekiem, i zjednywał sobie wszystkich. Był idealny, wysoki, przystojny, miał wszystko, ale przede wszystkim był liderem. Chrissoveloni to biznes, który przetrwał 100 lat. Nie przetrwałaby 100 lat, gdyby każde pokolenie nie miało odpowiedniej osoby w każdym trudnym kontekście. Mój ojciec nie był taki jak mój dziadek, mój dziadek był wizjonerem, mój ojciec był osobą, która stanęła w obliczu poważnego kryzysu. Chciał uratować bank, biznes potrzebował takiego mózgu i to było szczęście banku.

B365.co.uk: Rodzina Chrissoveloni była blisko związana z rodziną królewską.

Jean Chrissoveloni: To było coś niesamowitego, mój dziadek przekształcił swój dworek w Ghidigeni w szpital polowy „Prince Mircea” podczas pierwszej wojny światowej. Sprowadził lekarzy z Francji na własny koszt, miał fabrykę spirytusu i przekazał wszystkie alkohole. Jego żona, Sybille, a także królowa Maria i księżniczka Mignon, Maroise, pracowały tam 24 godziny na dobę w ambulatorium. Dziadek zorganizował Queen Mary Ambulance Service i sfinansował szpitale polowe.

„Królowa Maria była matką chrzestną mojego ojca. Mój dziadek miał obsesję na punkcie tej kobiety, robił wszystko, o co go poprosiła”.

Mój dziadek miał obsesję na punkcie tej kobiety, królowej Marii, która była dla niego przywódczynią. O cokolwiek poprosił, cokolwiek mu powiedziała, zrobił to. Mój dziadek podarował królowej ziemię, na której zbudował swój zamek w Balcic. Była to najlepsza inwestycja, jaką kiedykolwiek zrobił w Cadrilater. Dziadek jako pierwszy, w 1913 roku, zainwestował w największy młyn na Bałkanach, to był dobry interes. W 1926 r. wykonał swój ostatni gest dla królowej Marii, podarował jej ziemię pod Ciche Gniazdo.

„Królowa Maria poprosiła swojego dziadka o perły babci, uwielbiała je. Po jego śmierci babcia poszła do królowej i odzyskała perły”.

B365.co.uk: Czy to prawda, że królowa Maria poprosiła twoją babcię o perły, a twój dziadek jej je dał?

Jean Chrissoveloni: Poprosił ją o nie. Ilekroć je widziała, królowa Maria mówiła: „Och, jakie one są piękne”. W końcu dziadek zabrał je babci i podarował jej. Ale babcia, będąc Angielką przy zdrowych zmysłach, po jego śmierci w 1926 roku, udała się do królowej i odzyskała swoje perły. To prawdziwa, zweryfikowana historia rodzinna. Mogę pokazać popiersie mamy z perłami, zdjęcia mamy z perłami. Te perły były sławne, więc z całą pewnością mogę powiedzieć, że je odzyskała. Pewna pani powiedziała mi, że widziała je w kolekcji biżuterii Królowej Marii w muzeum. Poszedłem do muzeum, a ona powiedziała, że już ich nie mają. Nie wiemy, gdzie teraz znajdują się słynne perły babci.

„Jest wielu młodych ludzi zainteresowanych dziedzictwem Bukaresztu. Na zewnątrz, jeśli organizujesz wydarzenie takie jak wizyta w Banku Chrissoveloni, nikt nie przychodzi”.

Jean Chrissoveloni: Na zewnątrz ludzie są zblazowani, podczas gdy w Rumunii, kiedy organizujesz wydarzenie, wiele osób jest zainteresowanych, aby przyjść, dowiedzieć się, odkryć, co się wydarzyło. To jest coś, czego nie zobaczysz za granicą, ludzie za granicą żyli inną historią, dla nich dziedzictwo nie jest tajemnicą, podczas gdy tutaj jest tajemnicą.

„Komunizm zrujnował nie tylko naszych dziadków i rodziców, ale także moje pokolenie. Nigdy nie pozwolono nam robić czegokolwiek w kraju, w którym się urodziliśmy”.

Bukareszt przypomina mi moje dzieciństwo, wyjechałem z kraju w wieku 17 lat, wróciłem po 30 latach, nie mówiłem już nawet po rumuńsku. Większość moich przyjaciół opuściła kraj. Komunizm zrujnował nie tylko naszych dziadków i rodziców, ale także moje pokolenie. Nigdy nie pozwolono nam robić czegokolwiek w kraju, w którym się urodziliśmy. To była wielka strata. Jestem związany z Rumunią poprzez moje korzenie rodzinne, a kolejną rzeczą, która łączy mnie z Rumunami jest to, że mamy takie samo poczucie humoru. To ciekawe. Humor bukareszteński ma w sobie trochę ironii, trochę sarkazmu, ale jest między nami więź, której nie czuje się na zewnątrz. Tutaj jest inaczej. Śmiejemy się z tych samych rzeczy. Na przykład piłka nożna, to były mistrzostwa w piłce nożnej. Rumuni zawsze mówili: „Nasi przeciwnicy są dużo lepsi od nas, nie mamy szans”. Potem odwracali się i mówili: „Tak, ale pokonamy Anglię i Niemcy, pokonamy ich wszystkich”. To zabawna sprzeczność, która nas definiuje.

„Make Bucharest Great Again” opowiada nieopowiedzianą historię zabytkowych budynków Bukaresztu lub prezentuje innowacyjne projekty architektoniczne. To, co napisałem wcześniej, można znaleźć tutaj: