Słowak Alain Delon opłakuje swojego idola: Lelkes wspomina, jak powstał jego legendarny przydomek!

Legendarny francuski aktor, producent i reżyser Alain Delon zmarł w niedzielę w wieku 88 lat. Jego troje dzieci – Alain Fabien, Anouchka i Anthony – ogłosiło to we wspólnym komunikacie prasowym. Smutna wiadomość zaskoczyła również Juraja Lelkesa (72)który ujawnił, że był jego wielbicielem przez całe życie.

„Niedawno oglądałem o nim film dokumentalny. Bardzo go lubiłem, podobnie jak Sisa. To mnie smuci. W młodości wyglądał absolutnie genialnie. Dożył czcigodnego wieku. Powiedział, że samotność mu nie przeszkadza, ojciec go zostawił, matka zostawiła, wychowywał się w szkołach z internatem. Aktorstwem zajął się przez przypadek, nigdy się tego nie uczył” – powiedział Lelkes, dodając skąd wzięło się jego legendarne porównanie do wielkich.

„Pewnego razu w Kredensie zostaliśmy sparodiowani przez Polnisovą i Kemkę na marginesie naszej jednej rozmowy na afterparty konkursu Miss. Napisali, że ubrałem się jak Karl Lagerfeld, ale ja powiedziałem – Alain Delon. Jestem typem marynarza, lubię koszule takie jak nosił Alain. Na tej imprezie byłem w „bardziej różowym” nastroju, dlatego Kemka parodiował mnie potem w Credence. Naprawdę podziwiałem Delona przez całe moje życie. Na pewno zapalę świeczkę na jego cześć” – zakończył.

Alain Delon był jednym z najpopularniejszych aktorów francuskiego kina. Był uważany za jednego z najbardziej charyzmatycznych aktorów na świecie a we Francji za jednego z ostatnich członków pokolenia gwiazd filmowych, do którego należą Romy Schneider, Yves Montand, Brigitte Bardot, Jean Gabin i Jean-Paul Belmondo. Jego nazwisko było również synonimem męskiego piękna, zauważa France Info.

Swoją karierę rozpoczął w latach 50-tych, mając zaledwie 22 lata. Najważniejszym okresem w karierze Alaina Delona były lata sześćdziesiąte i siedemdziesiąte, kiedy zagrał w filmach takich reżyserów jak Luchino Visconti (Rocco i jego bracia, 1960; Gepard, 1963), Michelangelo Antonioni (Zaćmienie, 1962), René Clément (W blasku słońca, 1960), Louis Malle (Dziwne opowieści, 1968) i Jean-Pierre Melville (Samuraj, 1967 i Fatalny krąg, 1970).

Filmy nakręcone od połowy lat 80. nie były już tak udane, a Delon ogłosił zakończenie kariery aktorskiej w 1998 roku. Później przyjmował tylko niewielkie role filmowe, takie jak Asterix i Olimpiada (2008). Począwszy od lat 70-tych, Delom zaczął także produkować niektóre ze swoich filmów, a w latach 80-tych próbował także reżyserii, w filmach Who Sets the Skin (1981) i The Warrior (1983).

Jego talent został doceniony w 1985 roku, kiedy zdobył francuskiego Cezara w kategorii Najlepszy Aktor za film Nasza historia. W maju 2019 roku podczas Festiwalu Filmowego w Cannes otrzymał Złotą Palmę za całokształt twórczości. „To trochę pośmiertny zaszczyt, ale kiedy jeszcze żyłem” – zwierzył się wówczas wzruszony aktor na scenie w Palais des Festivals.

Nagrodzie Delona towarzyszyły jednak kontrowersje: oskarżano go o mizoginię i homofobię, a na festiwalu pojawiła się bezskuteczna petycja o nieprzyznawanie mu nagrody. W 1991 roku Delon otrzymał tytuł Kawalera Legii Honorowej, a w 2005 roku został awansowany do stopnia Oficera Legii Honorowej przez ówczesnego prezydenta Francji Jacquesa Chiraca za osobisty wkład w sztukę światowego kina.

W 2019 roku Delon doznał udaru mózgu i od tego czasu jego stan zdrowia stopniowo się pogarszał. Ostatnim latom jego życia towarzyszyły również problemy między osobistą asystentką Delona, Hiromi Rollin, a jego dziećmi, które podejrzewały, że izoluje ona ich ojca od reszty świata, znęca się nad nim psychicznie, podgląda jego listy i nadużywa informacji medycznych.

Dzięki działaniom prawnym Delonowie ostatecznie zmusili Rollina do wyprowadzenia się z domu zeszłego lata. Później jednak doszło do sporów między rodzeństwem o opiekę zdrowotną ojca.